Besnikëria e Penelopës dhe përse i vrau Odiseja mëtonjësit

Besnikëria e Penelopës dhe përse i vrau Odiseja mëtonjësit

Ardi Stefa

Në vitin e parë të universitetit, letërsinë Antike Greke na e jepte profesori i nderuar Muzafer Xhaxhiu. Njëri nga të paktët njerëz, për të cilët kam nderim e respekt të gjithëhershëm. Në njërin nga seminaret që zhvillonim me të për “Odisenë” e Homerit e pyeta në lidhje me ato ç’ka thuheshin të paktën në pjesën ku flitej për Penelopën, pëlhurën dhe besnikërinë e saj, por edhe për faktin se përse Odiseja i vrau mëtonjësit, kur mbërriti në shtëpinë e tij.
Profesor Xhaxhiu m’u përgjigj me ato ç’ka thuheshin në të gjitha tekstet e letërsisë, mitologjisë, në lidhje me besnikërinë dhe pëlhurën e saj legjendare, ndërsa për Odisenë m’u përgjigj se ai i vrau mëtonjësit, sepse ata i kishin pushtuar shtëpinë, i kishin shkatërruar pasurinë dhe pretendonin jo vetëm fronin, por edhe gruan e tij, kujtimi i së cilës e kishte mbajtur gjallë për kaq vite.
Skeptik siç isha, pranova me gjysmë zëri ato ç’ka më tha profesor Xhaxhiu, por thellë në ndërgjegjen time miti apo historia e Penelopës dhe e Odisesë, shtresëzohej ndryshe.
Kisha bindjen e plotë se Penelopa e kishte tradhtuar Odisenë, jo me njërin, por me disa nga mëtonjësit. Edhe pëlhura që thurrte ditën dhe ç’thurrte natën nuk ishte gjë tjetër veçse një pretekst që t’i mbante ata sa më shumë pranë vetes. Ndërsa Odiseja, nuk u hakmorr ndaj mëtonjësve duke i vrarë, jo vetëm sepse ata i kishin vjedhur pasurinë, apo pushtuar shtëpinë, por sepse ndërmjet tyre gjendeshin edhe dashnorët e Penelopës.
Nuk i vrau sepse ata në një të ardhme do të përbënin rrezik potencial për ta rrëzuar nga froni, por sepse Odiseja u tremb se mos edhe atij i ndodhte si me Agamemnonin, i cili u vra nga gruaja në bashkëpunim me dashnorin në vaskën e banjës. Ai u tremb nga pabesia bashkëshortore, pasi edhe vetë ai, gjatë dhjetë viteve që sillej vërdallë, mes Skillës e Karibdës, nuk ishte shquar për ndonjë besnikëri të jashtëzakonshme bashkëshortore...
Këto mendime të miat, këto interpretime të mitit, natyrisht më të zgjeruara ia thashë disa javë më pas profesor Xhaxhiut, i cili nuk foli, por as nuk i hodhi poshtë. Që nga ajo ditë me profesor Xhaxhiun nuk kishim më marrëdhëniet e studentit me pedagogun. Marrëdhëniet tona ishin më të ngushta, më miqësore; kur kisha nevojë për borxh i drejtohesha atij, kur doja të pija ndonjë gotë konjak apo fërnet, shkonin bashkë me të tek klubi i Isait në Qytetin Studenti dhe pinin alkoolin në filxhanë kafeje...
Do të më thoni se përse e solla këtë shembull, i cili në fakt ndoshta nuk përbën interes për askënd nga lexuesit.
E solla si ngjarje, pasi gjendja e sotme në Shqipëri më kujton interpretimin e mitit të Odisesë, ashtu siç e kisha përpara 17 vjetësh.
Sepse dikush u ka mbushur mendjen liderëve të politikës shqiptare se shqiptarët janë pasardhës jo të Skënderbeut, por të Penelopës, që janë në gjendje të presin për vite të tëra me radhë kur t’u mbushet mendja atyre që të bëjnë ndryshime në favor të popullit, apo ndonjë gjë të mirë për Shqipërinë.
Por edhe durimi i Shqiptarëve ka një kufi dhe kufiri u duk qartë në zgjedhjet e 3 korrikut, kur Nanoja dhe stafi i tij humbën në ato që ata i quanin bastione të patundshme dhe që në 1997-ën i sollën në pushtet. Qeverisja difektoze, bile, bile kriminale e Nanos, korrupsioni dhe arroganca e tij e famshme, e cila konsiderohej kulturë dhe ironi e hollë, nëpërkëmbja e partisë së tij dhe zërave idealistë që kërkonin një qeverisje realiste ishin shkaku që Nanon e çuan në opozitë. Se sa i interesonte Nanos fitorja dhe qeverisja, partia dhe elektorati e dëshmoi fakti që një javë pas humbjes së zgjedhjeve ai shkoi me pushime në Rodos e Turqi. Vërtetoi më së miri që erdhi dhe qëndroi në politikë vetëm e vetëm për të përfituar ekonomikisht. Dhe u gënjye se populli do t’i qëndronte besnik përjetësisht...
Akti i parafundit në jetën politike të Nanos u luajt në 3 korrik. Ik, Fatos, i tha populli me votën e tij. Ne, populli, përkarshi teje të kemi thënë, ndonëse kurrë s’na ke dëgjuar, se nuk jemi aq të lumtur sa ç’je ti, nuk jemi aq të pasur sa ç’je ti, madje jemi tmerrësisht të varfër. E, më së fundi, nuk jemi aq të papërgjegjshëm sa papërgjegjshmëria juaj biblike.
Tani ka ngelur të luhet edhe akti i fundit, të largohet nga kreu i partisë...
Ndërsa Berisha, i rickiluar kaq herë në politikë, i luftuar e i lakuar aq shumë prej të gjithëve në këto vite, solli me vete në këtë fushatë jo ish-qeveritarë të damkosur, jo vjetërsira politike, jo atavizma. Ai solli një staf të ri, të shkolluar, me bindje (të paktën në dukje) perëndimore e europiane, duke iu ringjallur edhe një herë shpresat shqiptarëve. Ai bëri një fushatë paqtimi e pajtimi me me të gjithë shqiptarët duke treguar se kishte ndryshuar, ose nuk ishte më ai i pari, ose se tashmë ishte bindur se askush nuk do ta linte më të sillej e të qeveriste si tetë vjet më parë.
Tashmë ka ngelur që të provohet në praktikë, në qeverisjen e Shqipërisë. Të qeverisë dhe të ketë në mendje bindjen se shqiptarët kurrsesi nuk janë pasardhësit e Penelopës, ata dinë t’i vrasin me votën e tyre mëtonjësit e pushtetit...