Udhëzime për emigrantët e pranueshëm!...

Udhëzime për emigrantët e pranueshëm!...

nga Ardi Stefa
(Nga udhëzimet që iu komunikuan emigrantëve të sapombërritur në Kanada, nga Këshilli Bashkiak i qytetit Herouxville, me popullsi rreth 1.300 persona, në Kebek!)

Ligjet janë si sallami: më mirë mos t’i shikosh se si bëhen.

“Dëshirojmë, mbi të gjitha, të informojmë të ardhurit e rinj në qytetin tonë, se mënyra e jetesës që lanë pas, kur u larguan nga vendi i tyre, nuk mundet që të riprodhohet e as të jetë e njëjtë me mënyrën e jetesës së deritanishme të tyre në vendet prej nga u largua. Për këtë është e nevojshme dhe e domosdoshme për ta që të gjejnë një mënyrë që të përshtaten në idenditetin e tyre të ri social.
Konsiderojmë si jashtë të gjitha rregullave të gjitha ato akte, apo veprime, të cilat janë të kundërta me këto udhëzime, sikundër është zakoni i të linçuaritme gurë i grave në publik derisa ato të vdesin. Ashtu sikundër është i papranueshëm vrasja e grave në turrën e druve, duke iu vënë zjarri, apo djegia e fytyrës dhe e organeve të tyre me acid, prerja e duarve, gjymtyrëve apo organeve gjenitale.
Mësimi i historisë kombëtare në të gjitha shkollat e Kebekut është i detyrueshëm, sikundër edhe ai i Biologjisë.
Do të shikoni gra e burra të bëjnë ski së bashku në mal, në të njëjtën orë. Do të shikoni gra e burra në të njëjtën skuadër Hokeji të ndeshen në të njëjtën pistë. Gra e burra së bashku të marrin pjesë të barabartë në sporte të ndryshme.
Në familjet tona, në rast se fëmijët hanë mish kau, nuk do të kërkojnë kurrë të mësojnë për prejardhjen e mishit të kaut, as se kush e therri kafshën, as se ku e therri, me çfarë mënyre apo në çfarë dite. Në familjet tona gjithçka që hyn në organizmin tonë nëpërmjet gojës shërben ekskluzivisht për ushqimin e trupit. Shpirti e ushqen veten me të tjera mënyra!”....

Gjithçka sa përktheva më sipër nga gazeta Elefterotipia nuk është gënjeshtër. Është e vërtetë dhe një e vërtetë skandaloze për atë ç’ka ka ndodhur me të vërtetë në Kebek të Kanadasë.
Natyrisht që secili prej nesh ka ardhur nga një botë tjetër, nga një mentalitet tjetër. Natyrisht që është barbare t’i presësh dikujt gjymtyrët, apo organet gjenitale. Natyrisht që është barbare që të linçosh gratë me gurë në publik vetëm e vetëm se panë një mashkull pa mbulua fytyrën me ferexhe.
Por nuk besoj se të tilla gjëra kanë ndodhur në Kanada, SHBA, Francë, Angli, Greqi apo gjetkë...
E drejta e secilit është të përshtatet, ashtu sikundër është e drejta e secilit që të jetë i pandryshuar, ashtu siç ishte në atdheun e tij, natyrisht pa fyer njerëzit përreth, vendasit apo të tjerët...
E gjithë kjo qarkore e mësipërme më kujtoi atë shprehje që përmendej përpara disa viteve kaq shumë edhe këtu në Greqi: “Ne nuk jemi as ksenofobë e as racistë, por emigrantët nuk lahen, janë të pistë, qelben erë!...”
Nuk do të më vinin këto fjalë ndër mend dhe, ndoshta do t’i kisha harruar në qoftë se ajo ç’ka lexova për Kanadanë nuk do të ishte e njëjtë me “Manifestin e pastërtisë” të disa viteve më parë në Spanjë, kur autoritetet lokale të Valencias kishin nxjerrë një udhëzues me rreth 50 faqe që u drejtohej emigrantëve të ligjshëm e klandestinë. Vlen të theksohet se ky udhëzues ishte i shkruar në katër gjuhë, në mënyrë që të lexohej e të kuptohej prej të gjithë fatkeqëve emigrantë që zbrisnin në brigjet e Spanjës. Që të mos ishin më injorantë në çështjen e higjienës e pastërtisë...
Dhe ky mendim, kjo bindje kaq e padiskutuar po përhapet me shpejtësi marramendëse në një pjesë jo të vogël të banorëve të Evropës Veriore e Qendrore. Në këto vende racizmi e ksenofobia shpesh herë janë flamuri i ditëve tona.

Gjithandej emigrantët janë “macja e zezë” e shoqërisë. Në Gjermani janë turqit, në Francë janë algjerianët, në Spanjë afrikano-veriorët, në Greqi janë shqiptarët dhe të gjithë emigrantët me ngjyrë, në Angli janë indianët e pakistanezët.
Emigrantët janë të qelbur, të ndyrë e s’dinë të lahen... Asnjëherë kaq popuj të ndryshëm e heterogjenë të Evropës demokratike plakë nuk kanë patur e nuk kanë ndjerë një keqardhje e solidaritet të tillë kundrejt emigrantëve!...
Por do të doja që përveç udhëzimeve për përshtatjen e emigrantëve në Kanada t’ju kujtoja se çfarë thoshte “Manifesti i pastërtisë” i përpara disa viteve në Spanjë...
Në pjesën e parë theksohej nevojshmëria e domosdoshmëria e larjes së përditshme dhe tregohej imtësisht i gjithë procesi i dushit: “Hedhim ujë në trup, shkumojmë me sapun sfungjerin personal dhe fërkohemi mirë. Pastaj shpëlahemi mirë e mirë dhe fshihemi me peshqir të pastër...”
Me të vërtetë didaktike. Thua se jetojmë ende në epokën e gurit dhe larja është nga zbulimet e fundit.
(Një pyetje: Po kur disa kombe përdorin vaskën në vend të dushit si i bëhet??!...)
Por “manifesti skandaloz i pastërtisë” që u drejtohej emigrantëve vazhdonte edhe më tej. Kur thotë se fytyra duhet larë në mëngjes e në mbrëmje, sikundër edhe dhëmbët. Këshilla jepen edhe për veshjen, pasi përcaktohet qartë se rrobat e punës janë për punë, kurse pizhamat janë për të fjetur. Me pandofla s’duhet dalë jashtë; për atletikë duhet të përdoren atlete.
Sa bukur...
Hartuesit e udhëzuesit nuk lënë pa theksuar rëndësinë e marrjes me sport e gjimnastikë gjatë kohës së lirë, për të qenë në formë të mirë fizike. Dhe këtu materializohet shprehja: “Sporti zbukuron trupin e ndriçon mendjen”. Po për ata emigrantë klandestinë që u pëlqen të merren me kanotazh, hipizëm, tenis e golf, çfarë parashikohet?!...
Këto këshilla skandaloze të pastërtisë e higjienës më sollën ndër mend kampet e përqëndrimit naziste, ku të burgosurve u jepej urdhëri: “Dezinfektohuni- Fshihuni”. Dhe ky manifest i pastërtisë sikundër edhe “Udhëzuesi i përshtatjes” më solli ndër mend se sa janë sot në Evropë emigrantët klandestinë. Sa janë aktualisht e sa do të jenë në vitet e ardhshme.
Më solli ndër mend masat që merren për përballimin e tyre. Masa policore e jo ligjore.
Dhe t’u kërkosh emigrantëve të paligjshëm që banojnë ku të munden; që flenë ku të munden, që punojnë ku e si të munden, pa orar e në punët më të ndyra e më poshtëruese, e pra, t’u kërkosh këtyre emigrantëve të lajnë gotat e enët me të cilat hanë në lavatriçe pjatash, më falni, por është absurditet... Jo se kam ndonjë gjë kundër higjienës, përkundrazi...
Të më falni, por mua e gjithë kjo më kujton një bejte që thoshim në kohën e merhumit: “Lum si ne në ato vite/ s’kishim bukë, hanim simite...”
Për fat të mirë në Greqi s’ka dalë ndonjë udhëzues i tillë. Dhe shpresoj e kam besim të madh se s’do të dalë kurrë...
Se unë vazhdoj të besoj se ata emigrantë me ngjyrë ose të bardhë, afrikanë apo aziatikë, shqiptarë apo turq, janë njerëz e kanë dinjtet e personalitet!
Një pyetje do të dëshiroja të shtroja: Përpara se të nxirreshin udhëzues të tillë të turpshëm, a nuk do të ishte shoqërisht më e dobishme dhe më njerëzore që të merreshin masa për legalizimin e emigrantëve, integrimin e tyre social e profesional? Dhe para se vendasit të ankohen se emigrantët qelben erë, janë të pistë e të palarë ndoshta duhej përkujdesur t’u krijohen kushte më të mira jetese e pune, trajtimi njerëzor e personalitet. Se legalizimi është fillesa e gjithçkaje të mirë e njerëzore...
Kur lexova “Udhëzuesin e përshtatjes” më erdhi keq. Më erdhi keq se jetoja në një planet e me një shoqëri ksenofobe. Por më erdhi edhe mirë. Që jetoja vërtet në një shoqëri raciste, por në një shoqëri ksenofobe ... “të pastër”.
Që njoha nëpërmjet udhëzuesit fytyrën... “e pastër të ksenofobisë”...
Dhe e ndieva veten të fyer. Dhe që vazhdoj ta ndiej veten të fyer...