Një urim për fundvitin dhe atë që do të vijë...

Një urim për fundvitin dhe atë që do të vijë...
Ardi Stefa

Të vish kur unë nuk do të të pres,..., kur të kem hequr armaturën për t’u larguar nga luftërat...
Të vish e të më gjesh të papërgatitur.. Si një furtunë pranvere... Nuk do të vrapoj të fshihem... Do të heq rrobat dhe do të të lejoj të më përqafosh...
Të vish si një e kuqe që diçka dashuroi nga grija ime...
Të vish si ëndërr e gjumit të mesditës... Të ma kthesh jetën përmbys dhe të dashuroj çdo çast të saj...
Të vish duke kërkuar gjithçka, por pa lypur asgjë...
Të vish si festë… Më muzikë, me buzëqeshje, me dehje... Duke thyer një gotë të prihesh dhe të më japësh të pi paksa nga plaga jote...
Të vish si natë... Me misterin, me vetminë dhe ëndrrat e frikshme të tua...
Të vish ashtu siç je... Pa lajka e naze, thjesht duke hedhur dy pika arome të së vërtetës në qafën tënde...
Të vish, pa shpresuar asgjë... Por e gatshme të rrezikosh çdo gjë...
Të vish, jo për të shijuar qetësinë e portit... Por për të shijuar rrezikun e dallgëve e furtunës...
Të vish sepse e di se nuk do të bëhej ndryshe.. Të takohemi dhe të besosh tek fati...
Të vish si varg i rimuar në vetë të dytë që kërkon thelbin e tij...
Të vish të mësosh se si është të dashurosh largimin...
Të vish, jo si stol ku s’ulet askush... Jo si klloun pa vështrimin e trishtuar... Jo si dy sy pa pasion...
Të vish,... jo si letër dashurie pa asnjë varg... Jo si festë ku askush nga të ftuarit nuk erdhi... Jo si aparat fotografik pa fotografin..
Të vish... Të vish...
Të vish ashtu siç je...
Kur unë nuk do të të pres...

Në trokitjen tjetër, është ora që të buzëqeshësh

Në trokitjen tjetër, është ora që të buzëqeshësh
Për sa kohë ende do ta torturosh mendjen tënde? Për sa kohë do të vraposh pas kujtimeve të së kaluarës? Mos vallë ke shumë pamje që nuk do t’i kujtosh? Dhe kjo buzëqeshje që vijëzohet në fytyrën tënde të trishtuar deri kur do të vazhdojë të fshehë lot që janë gati të derdhen. Ende më kujtohen sytë e tu të përmbytur që u fshehën pas reve të tymit të cigareve. Një tavëll duhani e mbushur me bishta cigaresh në një festë, ku u gjende rastësisht.
Ç’bëjnë dy qerpikë të trishtuar të mpleksur në festat e të tjerëve? Të jesh atje dhe të jesh tjetërkund. Supe të përqafuar të hiqen në një vallëzim të tyre të çuditshëm dhe ti të kesh nostalgji një sup të sigurtë në vallëzimin e një valsi të trishtuar.
Në një tango argjentinase, që luan gramafoni, të duash të hapësh zemrën dhe shpirtin tënd dhe ai të luajë këngë refugjatësh të shkruara nga të tjera psherëtima.
Nën tingujt e lëvizjet epshndjelëse të një tukale ti të fshehësh turpin tënd. Në një valle dehëse zeibetiko të ecësh e dehur nga vera që pive këtë mbrëmje. Merre sonte ti defin dhe bjeri sipas ritmit të të tjerëve. Bjeri fort që të duket se sonte edhe ti po merr pjesë në çoroditjen dhe gëzimin e të tjerëve. Jepe ritmin tënd dhe bëhu një me hidhërimin e të gjithë atyre që sonte vallëzuan me dhembjen e tyre. Të hidhëruarit vallëzojnë më tepër dhe muzikantët mbështete në dhembjen e tyre. Ik për pak kohë më larg dhe qaj me shpirtin tënd, por ler që të t’i fshijë lotët dikush që të ndien.
Kthehu mbas dhe jep porosinë tënde. Për një këngë, për një valle. Ke edhe ti të drejtën që të vallëzosh me dhembjen tënde si një dervish i ekzaltuar që rrotullohet rreth vetes. Mbështille dhembjen tënde fort, rreth e përqark qafës dhe trullose. Çmende në rrotullime, duke u epuar ku e ku, duke t’u marrë këmbët ku e ku dhe, dikur do të gjesh rastin ta hedhësh larg. E vetmja gjë që duhet të bësh, është të vallëzosh me të. Të vallëzosh, të rrotullohesh, të përqafosh, të kapësh, të shtrëngosh, derisa në fund të arrish të qeshësh. Një qerasje do të të presë në trokitjen e gotave të kërcura. Në trokitjen tjetër të gotave do të jetë ora të qeshësh. Në trokitjen tjetër, do të jetë ora të qash. Në trokitjen tjetër do të jetë ora, do të jetë çasti që përsëri të qeshësh. Në trokitjen tjetër të gotave, d të jetë çasti që të ikësh. Në trokitjen tjetër ora do të jetë ende shumë shpejt.
Në trokitjen tjetër ka ardhur ora që të ngrihesh të vallëzosh përsëri. Në trokitjen tjetër do të jetë ora që të kapesh pas një dore. Në hapin tjetër do të jesh përsëri në vallëzim.
Hapat e parë do t’i drejtojë dehja që rrjedh në damarët e tu, por hapat e tjerë do t’i drejtojë mendja jote e trullosur.
Qëndro atje ku je tani dhe mbaje vallen. Në anën tjetër dikush do të të mbajë fort shaminë dhe gramafoni tashmë do të luajë vetëm për ty.
Buzët e shtrënguara tani do të çlirohen dhe buzëqeshja jote tani do të jetë përsëri e vizatuar në fytyrën tënde, në fytyrën e princeshës që fshihje kaq vjet brenda vetes.
Ke të drejtë ta jetosh përrallën dhe sonte ke mundësi që ta ndërtosh të mbështetur në skenaret e një shpirti që nuk mundi të shprehet asnjëherë ashtu siç dëshironte.
Vallëzo sonte që vështrimet janë sipër teje dhe largohu nga “dëshirat” e të gjithëve atyre që deri tani u shërbeje. Vallëzo sonte që mundesh të tregosh se një femër e bukur di të marrë ato që i përkasin. Vallëzo sonte që je kaq e bukur dhe lere ritmin e duarve që përplasen n dëshirën e çmendur të të përqafojnë, të të përkëdhelë veshët.Vallëzo sonte dhe në fund të këtij kërcimi merre me vete duartrokitjen e kësaj nate si hajmali. Sonte, në rast se të mungon një përqafim, mundet që ta kesh. Ndoshta do të jetë po aq e dehur sa edhe ti, por ajo që ka rëndësi është se do të jetë atje të të mbajë. Një përqafim i dehur, një përqafim dehës, i mbushur mirëkuptim për të vazhduar ç’ka lanë në mes fjalët dhe vallëzimi. Një përqafim dehës, në një festë, që gjithmonë do të ketë shansin e vet për të ardhur përsëri.

a. stefa

Lerini Krishtlindjet të vijnë!...

Lerini Krishtlindjet të vijnë!...
Është kjo një thirrje që u drejtohet të gjithëve!
Protestuesve që protestojnë paqësisht!
Huliganëve që djegin e shkatërrojnë gjithçka!
Policëve që “mbrojnë” duke lënë të digjet e shkatërrohet gjithçka!
Politikanëve që bëjnë llogje me fatkeqësinë e kryeqytetit që mbahet peng nga 700 persona me maska!
Qeverisë që me llafe mban përgjegjësinë, se me vepra... do që të mos vijnë Krishtlindjet dhe Viti i Ri!...
a. stefa

fotografia që u bë pikturë në mure

Fotografia e Aleksit duke buzëqeshur u bë menjëherë pikturë dhe gravutë nëpër muret e Athinës. Një polic i armatosur deri në dhëmbë kalon përpara fytyrës së Aleksit të ekzekutuar, i cili u buzëqesh me dashamirësi të gjithë kalimtarëve,..., edhe policit!...

Rinia si atëherë...

Rinia si atëherë...
Nga Ardi Stefa
Gjithë javën e kaluar lëvizja nëpër Athinë, ndoshta me nostalgjinë e 18 viteve më parë, kur në dhjetor 1990, rrëzonim regjimin e urryer komunist.
Kur filluan trazirat i shikoja me syrin e ftohtë të gazetarit, me revoltën e qytetarit që sheh të shkatërrohen pasuritë dhe qyteti, i cili tashmë është edhe i tiji, por edhe me bindjen se trazirat shumë shpejt do të degjeneronin në një grabitje e plaçkitje, të cilën Athina nuk e meritonte.
Brenda vetes kërkoja shkaqet që çuan në këto protesta. I kuptoja zhgënjimin, rrugët pa krye, jetën pa vizione të brezit të ri.
E kuptoja krizën ekonomike, politike e sociale, krizën e besimit, në të cilën është Greqia. Kuptoja revoltën e qytetarëve e të rinisë, por nuk kuptoja dhunën e vandalizmat, të cilat po mbysnin në pelena atë lëvizje e protestë aq të bukur, e cila dukej se po shfaqej.
Gjithashtu nuk isha i bindur nëse të gjitha shkaqet e përmendura më lart ishin të kuptueshme dhe ishin të tyret nga nxënësit 15- 16 vjeçarë e studentët 18-20 vjeçarë që protestonin e protestojnë përditë shesheve qendrore të Athinës apo përpara rajoneve të policive.
Brenda vetes kisha frikën se nxënësit 16 vjeçarë grumbulloheshin për havale, grumbulloheshin pas berihajit, apo thjesht për të protestuar e goditur me gurë, portokalle e lakra policët, të cilët u kundërpërgjigjeshin me gaz lotsjellës e arrestime.
Kisha frikën se shumë shpejt nxënësve do t’u ikte nga qejfi “protesta” dhe do t’i riktheheshin jetës së tyre të përditshme. Shkollës, kurseve, kafeterieve dhe flirtimeve me njëri- tjetrin, mesazheve me celularë, lijërave elektronike dhe internetit...
Do t’i riktheheshin monotonisë së jetës së përditshme e apatisë dhe e gjitha kjo atyre do t’u ngelej në mendje si disa ditë kur godisnin me portokalle policinë...
Por dua të them se u gabova.
U gabova kur i pashë dhe fola me disa prej tyre. Kur pashë se sa seriozisht e kishin marrë gjithë situatën. Jo vetëm të këtyre ditëve, por atë ç’ka po jetonin e atë ç’ka i priste në të ardhmen. U habita kur dëgjova pjekurinë e fjalëve dhe mendimeve të tyre. Kur i pashë se sa të pjekur ishin kur flisnin për të tashmen e zymtë që po jetonin, me prindërit të punonin ditë të tëra që t’u plotësonin ato që ata i konsideronin si të natyrshme, arsimimin korrekt, pa kurse private të paguara sa “frëngu pulën”, kur shikonin korrupsionin dhe skandalet të mos luftoheshin dhe të mbuloheshin nga qeveria e politika, kur shikonin “shplarjen e trurit” që u bënte televizioni me emisionet plehra dhe me shkëlqimin e rremë të luksit...
U befasova me rovoltën që ndienin kur flisnin për “ekzekutimin e dytë e gjakftohtë të Aleksit” nga vrasësi dhe avokati i tij mbrojtës, që deklaronin “Se nëse duhet të vdeste apo jo Aleksi, këtë do ta gjykonte Drejtësia”...
Kë? Vrasjen e një adoleshenti dhe nëse ai duhet të jetonte apo jo duhet ta gjykonte Drejtësia?! Atëherë me të drejtë kur dëgjonin fjalë të tilla që fyenin ndërgjegjen, dhembjen dhe intelektin e tyre, do të zinin me gurë shtetin armik, policinë armike, drejtësinë armike.
U hoqa kapelen kur pashë se ata e shikonin të ardhmen të zymtë e pa perspektivë, me prindërit e tyre që kishin vite që punonin dhe rrezikoheshin të ngeleshin pa përfituar pensionin, me ata vetë që pas studimeve do të ngeleshin pa punë dhe brez i 700 eurove dhe do të mund të bënin karrierë vetëm nëpërmjet rryshfeteve apo qenies së tyre në partitë që qeverisin...
Fola me ta dhe e kuptova se revolta e tyre “spontane” kishte kohë që përgatitej brenda tyre. Vrasja e Aleksit ishte pasoja, shkakun ata e shihnin dhe e kërkonin. Jo vetëm në arbitraritetin e pushtetit, por edhe në pasigurinë e jetës dhe mungesën e vizioneve të brezit të ri, në krizën ekonomike, sociale dhe në atë të besimit, në rrugët pa krye, të cilat rinia i përshkon në këtë fillim shekulli...
Nga java e kaluar të rinjtë hynë në një tjetër botë. Vrasja e Aleksit ishte katalizatori i asaj ç’ka do të pasonte. Të gjithë do të shfrytëzonin për të përforcuar pozicionin e tyre, për të shprehur fobitë dhe revoltën e tyre. Vrasja e Aleksit ishte katalizatori që për secilin justifikonte ato që besonte...
Nuk e kanë ata përgjegjësinë nëse marrëdhëniet e qytetarit me shtetin dhe qeverinë janë të tjera nga ato që duhet të ishin. Përgjegjësia u rëndon të tjerëve, por kryesisht atyre që qeverisin kaq vite apo bëjnë opozitë dhe i lanë problemet e demokracisë mënjanë për të përfituar.
Shoqëria greke është në krizë, jo për faktin se problemet e saj janë më të mëdha se ato të vendeve të tjera, por për faktin se në Greqi nuk bien dakort për asgjë ndërmjet tyre. Me liderë e politikanë të paguximshëm, të cilët nuk guxojnë të zgjidhin as edhe problemet m të thjeshta, duke i lënë me vite të tëra të grumbullohen dhe shtetin, drejtësinë, Kishën, të turpërohen, me një fjalë të humbasë besimi tek shteti, tek sistemi politik, tek toleranca dhe mirëkuptimi i vetë shoqërisë. Të rinjë të revoltuar, të rinj të zemëruar, të rinj të pasigurtë dhe të izoluar. Kokëulur dhe rebelë së bashku...
“Ditët e fundit pamë dhembjen masive dhe të sinqertë për humbjen e padrejtë të një fëmije, por edhe shqetësimin për një shoqëri, e cila ishte kaq e gatshme të shpërthente. Nuk pamë që të forcohet vullneti i askujt në reformat ekonomike e sociale, të cilat do të blindonin Greqinë për të ardhmen dhe do të siguronin qetësinë. Përkundrazi, pamë se frika dhe kriza e besimit do të thellojnë diferencimet në shoqëri dhe do të përgatisin truallin për katastrofat e ardhshme...”,- këto ishin fjalët e një studenti përpara kamerave...
Me këtë gjuhë më flisnin studentët e nxënësit 16 vjeçarë, me gjuhën e revoltës së drejtë e të bukur.
Dhe atëhere u binda se nxënësit e të rinjtë vështirë se do t’i rikthehen normalitetit si më parë. Apatisë së mëparshme.
Tek ata do të ngelet e pashlyer kjo epokë, epoka kur ata kërkuan drejtësi, kur protestonin paqësisht dhe me fytyrën zbuluar, me qirinj e lule në dorë që ua jepnnin policëve...
Tek ata do të ngelen të pashlyera këto ditë, kur ata dhe e gjithë Greqia u përballën me veten e tyre...

Revolta që u bë shpërthim

Revolta që u bë shpërthim
Ardi Stefa
34 vjet pas rivendosjes së Demokracisë, duhej të vinte viti 2008 që Athina të njihte kaosin total, kaosin, të cilin nuk e njohu në epoka të tjera edhe më të egra, edhe më të vështira.
Plumbi nga pistoleta e policit, që rrëzoi të vdekur 15 vjeçarin në Eksarhia, në të njëjtën kohë hodhi në erë depon e barutit që ndrynte brenda saj histori të tëra të mosdënimit të së kaluarës, qysh nga vrasja e përpara 23 vjetëve, keqtrajtimi i nxënësve dhe i studentëve nëpër manifestime, keqtrajtimi dhe dhuna e ushtruar mbi emigrantët në rajonet e policisë, dënimet e buta, pothuajse aspak dënime që merrnin policët në këto raste, vrasjet e të rinjve apo emigrantëve nga pistoletat e policëve që qëllonin vetëm në “ajër”, apo që plumbat bënin “rikoshetë”, të gjitha këto hodhën në erë këtë depo baruti, duke lënë të lirënjë përbindësh që shkarërroi gjithçka në kalimin e tij. Revolta u bë zemërim, zemërimi shpërthim dhe brenda pak orësh u shndërruan në një vullkan që shkatërroi gjithçka dhe që kaloi në nivele që vetëm trishtim dhe dhembje të thellë mundet të nxisin.
Brenda kësaj situate kaosi, grabitjet dhe plaçkitjet e pasurisë së qytetarëve dhe të shtetit, bënë që të humbisnin pasuri të mëdha.
Pamjet e njerëzve që rrëmbenin koshfët e viçave nga dyqanet e mishit dhe të zhdukeshin me televizorët në kurriz, që shkatërronin dyqane dhe që grabisnin pajisje elektrike, deri edhe paketa cigaresh nga kioskat e dhunuara, kjo është vetëm një provë e vogël e gjendjes që u krijua, ndërkohë që policia ishte e pazonja të vinte situatën nën kontroll.
Reja e krijuar nga gazi lotsjellës nuk ishte e mundur që të ndalonte vandalizmin.
Funksionar i lartë i policisë, nga qendra e drejtimit të operacionit, theksonte se urdhëri ishte i prerë, të mbroheshin me çdo kusht godinat shtetërore dhe pasuritë e qytetarëve.
Por një gjë e tillë nuk u arrit.
Sipas tij, policia “administroi një plan të organizuar të dhunës totale dhe të shpartallimit të shtetit!”
Kryeministri bëri një deklaratë ku dënonte aktin e rëndë të policit, i cili ekzekutoi adoleshentin, dhe njëkohësisht edhe dhunën e anarshistëve. Por loja kishte dalë jashtë kontrollit.
Ai kërkoi nga partitë politike solidaritet dhe mbështetje, por reagimi i tyre ishte se përgjegjëse për gjendjen e krijuar dhe kaosin total ishte qeveria me pazotësinë e saj.
E vetme kundër të gjithëve qeveria në një përpjekje të dëshpëruar të përmbysë situatën, thirri komisionin e posaçëm të emergjencës për administrimin e krizave.
Asgjë e re nuk doli nga një gjë e tillë. E vetmja gjë që u kuptua ishte se qeveria jetonte e mbyllur në botën e vet të xhamtë, jashtë realitetit.
Për ministrin e brendshëm, Pavlopulos “Tjetër gjë është pamja dhe tjetër gjë është realiteti!”. Por jo! Ashtu siç është pamja dhe e njëjtë me pamjen është edhe realiteti!
Realiteti ishte i tillë, saqë rektori i universitetit juridik, dhe dorëheqjen në shenjë proteste për dhunën dhe shkatërrimin e Bibliotekës së universitetit, bibliotekë e cila nuk u mbrojt, duke u dhënë në këtë mënyrë një mesazh qeveritarëve...
Kryeministri pas takimit me presidentin Papulias, thirri në takim liderët e partive politike, në një përpjekje që t’i bëjë bashkëpunëtorë dhe bashkëpërgjegjës me qeverinë në këto momente të vështira. Të ndajë me to përgjegjësinë e veprimeve të qeverisë, e cila duket se “ka vendosur” të vërë rendin. Ai kërkoi që të gjitha partitë politike të dënonin unanimisht dhunën dhe vandalizmin.
Por edhe këtu dështoi. Partitë politike, megjithëse u shprehën pro manifestimeve paqësore dhe dënuan aktet e dhunës së verbër, u distancuan nga qeveria. PASOK kërkoi zgjedhje të menjëhershme për t’u larguar nga pushteti kjo qeveri e rrezikshme, e cila nuk është në gjendje të mbrojnë qytetarët. Pothuajse të njëjtin qëndrim mbajti edhe SYRIZA, e cila fajësoi qeverinë për gjendjen e rinisë dhe të popullit, për horizontet e mbyllura e të zymta të rinisë greke e të mbarë popullit grek.
Partia Komuniste Greke akuzoi SYRIZA se “përkëdhel veshët e anarshistëve për të fituar disa vota”, për të marrë përgjigjen se Partia Komuniste Greke lundron në të njëjtat ujëra me të djathtën konservarore në pushtet dhe bën si gjithmonë lojën e qeverisë.
Dhe mbi të gjitha, Sindikatat nuk pranuan kërkesën e kryeministrit për të mos zhvilluar manifestimet e paralajmëruara me grevën e përgjithshme.
Vrasja e Aleksit ishte pasoja, shkaku duhet parë e kërkuar më tej. Jo vetëm në arbitraritetin e pushtetit, por edhe në pasigurinë e jetës dhe mungesën e vizioneve të brezit të ri, në krizën ekonomike, sociale dhe në atë të besimit, në rrugët pa krye, të cilat rinia i përshkon në këtë fillim shekulli...

Zjarre në boshllëk pushteti!...

Zjarre në boshllëk pushteti!...
Ardi Stefa
Pa plan përballimi të krizës qeveria

Për herë të parë e pashë fytyrën e Aleksit në një mur pranë zyrave të gazetës. Lotova. Nuk e dija nëse lotova për djaloshin, apo prej gazit lotsjellës. Duke parë gërmadhat dhe hirin, duke marrë frymë me vështirësi prej lëndëve kimike e tymit, lotova përsëri. Lotova për Athinën, “qytetin tim, tashmë”, lotova për fëmijtë, të rinjtë, për vlerat e vrara, demokracinë dhe lirinë e plagosur...

E dorëzuar në zjarre dhe në mëshirën e akteve kriminale të personave vandalë ka qenë Athina këto ditë, ndërkohë që e njëjta pamje vërehej edhe në Selanik dhe qytete të tjera të Greqisë, duke dëshmuar në këtë mënyrë vakuumin e pushtetit dhe pamundësinë e aparatit shtetëror për të garantuar qetësinë dhe sigurinë.
Shoqëria greke po ndjek me gojë hapur, e mpirë dhe e revoltuar të gjithë ato ç’ka kanë ndodhur pas vrasjes së adoleshentit 15 vjeçar, ndërkohë që qeveria po paraqet një pamje paralize totale.
Kryeministri Kostas Karamanlis ka garantuar se të gjitha aktet vandale që pasuan ngjarjen tragjike të vrasjes së adoleshentit nuk do të jenë më të pranueshme e të tolerueshme”!
Por disa orë më vonë nga kjo deklaratë, skena e tmerrit është përsëritur në qendër të Athinës dhe jo vetëm, me dhjetëra godina, banka, njësi tregtare, hotele, restorate, makina të përfshira nga flakët, ndërkohë që policia ishte në rolin e vëzhguesit.
Dëshmi e dobësisë së qeverisë ishte mbledhja urgjente e Komisionit të emergjencës, mbledhje e cila përfundoi pa paraqitjen e ndonjë plani për përballimin e krizës.
Ministri i Brendshëm, Prokopis Pavlopulos, ka mbrojtur lëvizjet e qeverisë dhe të Policisë dhe ka deklaruar se “Tjetër gjë është pamja dhe tjetër gjë është realiteti!”
Por jo! Ashtu siç është pamja dhe e njëjtë me pamjen është edhe realiteti!
Qeveria është vënë me shpatulla pas murit me të gjitha partitë politike të kërkojnë dorëheqjen e saj, ndërkohë që aktet vandale, pavarësisht se nga e morën nxitjen, u kanë dhënë një goditje shumë të rëndë tregtarëve dhe bizneseve në qendër në kryeqytetit grek dhe të qyteteve të tjera, duke bërë që kriza ekonomike të vijë më shpejt nga sa pritej. Disa dhjetëra e qindra biznese të vogla e të mesme janë shkatërruar e plaçkitur totalisht, në një kohë që qindra e mijëra punonjës kanë ngelur në mes të katër rrugëve dhe kanë humbur punën.
Ironi tragjike?
Nga mania e vandalëve, nuk u kursye e nuk shpëtoi as edhe dyqani i nënës së viktimës së plumbave të policit...
Janë shkatërruar me dhjetëra makina të policisë e zjarrfikëse, godina, biznese...
Por më e rëndësishmja është se pasojat janë edhe më të thella.
Jo vetëm politike.
Jo vetëm ekonomike.
Janë edhe pasoja shumë të rënda sociale. Trishtimit, revoltës, dëshpërimit të sotëm, çfarë do t’u pasojë nesër?
Të rinjtë e shohin shtetin dhe policinë si armiq!
Tregtarët ndihen të pambrojtur ashtu si edhe qytetarët.
Greqia u përfshi nga flakët, po ashtu u plagos ndjenja e Demokracisë, Lirisë, Paqes Sociale dhe e rendit publik.
Sado të drejtë të kenë disa njerëz për rrugën pa krye që ka sjellë politika greke, ajo që duhet të mbizotërojë tani është rivendosja e rendit dhe e rregullit, i funksionimit të Demokracisë në të gjitha qytetet. Çështja e e grupeve të organizuara që sulmojnë Demokracinë dhe Shtetin, është një çështje politike dhe të gjitha forcat politike duhet të vihen përpara përgjegjësive që u takojnë.
Të gjithë ata që u dëshmuan si të pazotë për të administruar krizën dhe për të mbrojtur jetën dhe pasuritë e qytetarëve duhet të largohen menjëherë. Pasi janë ata që e nxitën këtë krizë në një masë të madhe.
Dikush, diku, më së fundi duhet të mbajë përgjegjësi politike, morale e qytetare...

Reklamat dhe të tallurit!

Reklamat dhe të tallurit!
Nga Ardi Stefa

Siç duket, çfarëdolloj gjëje që të tentojnë të bëjnë qeveritë, për keq do t’u dalë në fund. Dhe kjo nuk është çështje tersllëku. Është një çështje e qartë e pazotësisë. E pafuqisë për të kuptuar se përpjekjet serioze kanë si kusht paraprak edhe përgatitjen serioze.

Qeveria shqiptare ka disa kohë, disa vite që paraqet disa reklama, disa spote televizive për të luftuar korrupsionin, pavarësinë e drejtësisë, për t’u paguar dritat e uji, tatimet dhe për t’u ruajtur i pastër ambienti.
Ashtu sikundër kryeministri në çdo mbledhje të qeverisë jep direktiva për t’u luftuar korrupsioni.
Por qeveria ka harruar se përveç parrullave, citateve e moralizmit, nevojitet edhe diçka tjetër për të dhënë rezultat kjo përpjekje.
Duhet që të jetë i besueshëm ai ose ata që u tregojnë apo u kërkojnë qytetarëve që të jenë korrektë në detyrimet e tyre.
Kur shteti u kërkon u kërkon qytetarëve që të respektojnë detyrimet e kundrejt tij (shtetit), duhet që edhe ai (shteti) të jetë korrekt dhe të respektojë detyrimet e tij kundrejt qytetarëve.

A ekziston ndonjë njeri që të besojë se vlen një gjë e tillë?
Pyesni më mirë qytetarët shqiptarë, biznesmenët modestë. Pyesni qytetarët që përditë kryejnë shkëmbime me shtetin dhe organizmat e tij. Pyesni pensionistët, ata që marrin përkrahje sociale, pyesni qytetarët që torturohen zyrave të shtetit për të marrë çertifikatat apo për të marrë dokumentat e pronave të tyre të ligjshme.
Pyesni të sëmurët nëpër spitale që vetëm paguajnë, paguajnë...
Pyeni të gjithë ata që dinë shqip dhe që janë korrektë kundrejt shtetit, me taksat dhe qytetarinë e tyre.
Pyesni komshiun, pyesni miqtë, pyesni mua, veten tuaj, të gjithë ata që përditë janë në marrëdhënie me shtetin dhe shërbimet publike.
Kujtoni edhe allishverishet tuaja personale me Zyrën e Tatimeve, Kadastrën, Hipotekën, Bashkinë, ministritë, prefekturën, Gjykatën, Policinë...
Cili nga ata nuk na ka tallur, aq sa ka vite të tëra që dëgjohet shprehja: “Të lumtë që ia fute shtetit!”

Edhe në shkëmbimet më ordinere me shtetin qytetari shqiptar ndihet idiot, ndihet i tallur. Dhe jo për shkak të nëpunësve, të cilët “zbatojnë” urdhërat, por për shkak të logjikës së shtetit. Po qe se nuk paguan, p.sh., tatimet në kohën e duhur, je i detyruar që të paguash gjobë. Por kur shteti duhet që të të kthejë disa taksa, pra, të të paguajë, atëherë një zot e di se kur do t’i marrësh paratë e tua.
Janë me qindra e mijëra rastet kur shteti ka detyrime ndaj qytetarëve dhe megjithatë bën një vesh të shurdhër.
Dhe kryeministri vazhdon me direktiva për të luftuar korrupsionin dhe për ndërtimin e një shteti social.

Nuk do të ndalem në të gjitha ato sa kërkon vazhdimisht kryeministri nga ministrat e tij përpara kamerave. Në fund të fundit nuk janë as edhe origjinale. Për saktësi janë të gjitha ato udhëzime tipike që u jep çdo kryeministër pjesëtarëve të kabinetit të tij ministror ditën e nesërme të marrjes së pushtetit. Atëhere është kur u shpjegon se çfarë objektivash ka, si do që të punojnë, çfarë pret nga secili prej tyre dhe se si do të kontrollojë punën e tyre.
Por kryeministri ynë nuk është i djeshëm. Ka rreth katër vjet në pushtet dhe prandaj është e natyrshme pyetja: Kur këto kohët e fundit ndien nevojën t’u kërkojë ato që u kërkon, gjithë këto vite ç’bëri, çfarë u kërkonte të bënin?
Nuk u kërkonte të luftonin shtrenjtësinë, papunësinë, të përpiqeshin për të përmirësuar jetesën e përditshme të qytetarëve shqiptarë? Nuk u kërkonte që të uleshin krah qytetarëve dhe të merreshin me problemet e tyre?
U kërkonte që të luftonin korrupsionin me spote televizive dhe reklama nëpër gazeta, ndërkohë që korrupsioni mbizotëron në çdo skaj të jetës dhe të marrëdhënieve shtet- qytetar?

Gjëra të thëna e të stërthëna me mijëra herë, do më thoni, por pikërisht se gjendja po shkon nga e keqja në më keq, mirë është që të thuhen e të stërthuhen.
Sepse përsa kohë që do të ekzistojë ka mentaltet, atëherë të gjitha fushatat për të luftuar korrupsionin, ruajtjen e pavarësisë së sistemit të drejtësisë, etj, etj, jo vetëm që nuk do të kenë rezultat, por do të revoltojnë edhe ata, të cilëve supozohet se u drejtohet, duke sjellë rezultate të kundërta nga ato që priten...