Atë që shkruaj, nuk do ta kuptosh kurrë!

Atë që shkruaj, nuk do ta kuptosh kurrë!
A. Stefa
(Kushtuar të gjithë të çmendurve, ëndërrimtarëve, njerëzve të ndjeshëm dhe të vaçantë atje jashtë...)
Më fal që po ndërpres qetësinë tënde... Dua të të pyes diçka...
A mundet nesër në mëngjes të ikësh, të vish rreth botës, të udhëtosh gjithandej, në çdo cep të Tokës?
Qoftë edhe po të hidhesh një ditë në Vlorë për një kafe, apo në Shkodër?
Mundet të flasësh gjuhë të huaja, të komunikosh me njerëz të të gjitha racave në lanet?
Mundet të bëhesh akrobat po qe se e dëshiron? Piktor? Astrofizikant?
Ndoshta një virtuoz i famshëm violine?
Jo?
Përse?
Nuk ke kohë për të gjitha këto? Ke detyrime, familje, punë, fizkulturë, ndjekje të modës, kafe me të njohurit e shumë e shumë gjëra të tjera që nuk të lenë të merresh me asgjë tjetër?
Hëmmmmm...

Çfarë di të për Eposin e Gilgameshit, bardin Taliesin, Senekën, Saphonë, teoritë e komplotimit, Xhengis Khanin, sekretet e Piramidave, surrealizmin, sëmundjet gjenetike, Konfucin, Teorinë e Relativitetit, Portën Magjike të Romës, shkrimet e papublikuara të Kadaresë,, simfoninë e Nëntë të Beethovenit, Masonët e Da Vinçin, Mona Lizën dhe Paganinin?
Nuk të interesojnë fare këto?
Ti merresh me futbollin, show biz, revistat e modës, tavllën dhe kur ndonjëherë gjen kohë noton pak në det?
Hëmmmmm...

Pa më thuaj, ndonjë vizion ke? Ndonjë synim sublim dhe në fund të fundit, diçka që ta kesh dëshirë aq shumë me gjithë qenien tënde, një ëndërr të papërshkrueshme, të zonjën të ndryshojë fatin tënd dhe jetët e të gjithë njerëzve?
Jo?
Përse?
Beson se bota është e padrejtë dhe nuk ndryshon? Nuk je ti i indur për t’u ndeshur për vlerat dhe atë që janë të drejta?
Ke kaq shumë probleme të pazgjidhura dhe ke nevojë për pushime e shlodhje?
Mendon se të gjitha këto janë gjëra të çuditshme dhe paksa idiote?
Hëmmmmm...

Të të them unë tani diçka?

Jam i çmendur!

Po!

Egocentrik dhe i çuditshëm...

Metamorfozohem vazhdimisht dhe lëviz pa rënë në sy brenda rrugëve, duke studiuar sjelljet e njerëzve, frikat e tyre, mënyrën e tyre të reagimit, ecjen e tyre...
Merrem me Alkiminë, Teologjinë, artet marciale, jogën, skermën, etj, etj...
Studioj Astronomi, hartat e stërvjetra, inxhinierinë mekanike, arkeologjinë, trajtat e reve, ndërtoj (ose të paktën përpiqem) gramafonë me avull, pushkë me energji elektrike.
Flas me hijen time për Psikogjeografinë, futurizmin (jo atë të letërsisë), kolonializmin galaktik, energjinë e lirë, udhëtimet në Kohë e Hapësirë, balsamos flutura dhe milingona, flas dialektin e pakuptueshëm të alienëve që jetojnë mes nesh, zhargonin e Parisit dhe gjuhën e indianëve të australis.
Kam në posedim koleksione impresionuese me guacka dhe pulla shtetesh të ndryshme, kaseta të mrekullueshme origjinale dhe jo aq origjinale, një jatagan të mrekulluesëm të kohës së Turqisë dhe një kobure me mulli, që megjithëse e pastroj dhe e vajos, vazhdon të ndryshket e nuk do të qëllojë kurrë.
Lexoj librat e mrekullueshëm të Bodlerit, Andre Bretonit, Çarls Fordit, Servantesit, Lavkraftit, Edgar Allan Poes, Wiliam Bleikut, Lorkës, Erih Fon Deniken, Markezit, Aliendes e shumë e shumë të tjerëve...
Shikoj filma të çuditshëm, dëgjuj muzikë edhe më të çuditshme, tinguj dhe pëshpëritje të frikshme në heshtjen e tyre shurdhuese. Dëgjoj erën, jam i çuditshëm në gjithçka... Njoh sekretet e Qyteteve, Urbanomancy, historinë sekrete të ideve, Botën e Përtejme, realitetet alternative e botët paralele, X Files, teorinë e Tingujve dhe magjistarin Hudini e sekretet e tij...
Më rrëmben të regjistroj në kasetë vetëtimat e bubullimat, pikat e shiut, tronditjen e shinave nga trenat që shkojnë e vvijnë, cicërimën e zogjve, hungëritjet e qenve, hapjen dhe mbylljen e një çelësi elektrik, përplasjen e flatrave të zogjve të natës mbi çatitë e shtëpive, të detyroj me mënyra të ndryshme kitarat të më zbulojnë të gjitha tingujt e notat që luajtën kordat e tyre, të shoh në thellësi të një llampe të ndezur, në fundin e krisur të një gote, brenda vrimave të çelësave dhe grilave të mbyllura, të udhëtoj në vendin melankolik të një pakete cigaresh të lira dhe në cepin e syve të një portreti të inatosur, të luaj me ushtarët e plumbtë brenda në pyllin e një vazoje me lule, të përshëndes kalimtarë të panjohur, t valëvitem në erë, të eci nëpër shi, të numëroj yjet një nga një, derisa të më marëë gjumi në verandë...
Më pëlqen të sillem sikur jetoj në dekadën e viteve ’60 e ’70, i veshur me rroba hipish dhe të shpërndaj fletushka nëpër stacionet e autobusave për të ndaluar lufta në Vietnam..., po, përse jo? Jam fëmijë i luleve!...
Rroftë Revolucioni
Erdhi ora të ndryshojë bota!
“Make love not war” dëgjohet nga altoparlantët, dalim nëpër rrugë dhe kërcejmë fokstrot e çarleston. Të gjithë janë këtu, Dilan me fisarmonikën, Hendriks me kitarën e tij magjike dhe Johnny Cash, më i ri se kurrë, këndon bluz-et e tij se bashku me mua, në varandën e një vile, diku në Nju Orleans...kam edhe nj Spyder, sterrë të zezë dhe gjithmonë të larë e pastruar, me ndenjëse lëkure dhe me një kafkë të pikturuar...
perëndimeve sillem vërdallë nëpër shkretëtirat e Arizonës, në ato rrugët e gjata e pafundësisht të drejta, së bashku me mikeshën time Merlin, radioja këndon zëulët këngët e Elvisit dhe në thellësi, larg shikoj të largohet asfaltin të përqafuar me horizontin e artë...

Unë... nuk jam ajo ç’ka sheh...
Unë... nuk jam ajo ç’ka imagjinon...
Jam një pjesë e asaj që quhet evoluimi i racës njerëzore me kalimin e viteve, më saktë ekspozimi i saj...
Një koincidencë kozmike...
Një luhatje kuantike impresionuese...
Gëzimi i dhimbshëm i Zotit...
Frika e demonëve dhe i Djallit idol...
Një gabim i pafshirë i Matriksit...
Përbindëshi që dëgjon netëve të hungërijë në bodrum...
Fantazma e Operas...
Palaçioja e cirkut tënd...
Jam shpresa e përbotshme...
Jam një i çmendur i lindur!
Bizhuja e Natyrës!...

Këtë që o shkruaj nuk e kupton e nuk do ta kuptosh kurrë...

Tani që u bëmë miq të të them dhe diçka tjetër?
A ruan sekrete?
Po?
Bukur!
Dëgjo, pra!

Unë!....

Jetoj!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!...

Tetor 1990, Tiranë.

Alkimist Idesh

Alkimist Idesh
Natë pas nate vuante të përshkruante të papërshkrueshmen...
I zhytur në mendimet e ndriçuara nga drita yjore, fantazonte gjëra ekzotike dhe të mistershme, jetë të tjera të mbushura me vargje dhe iluzione, utopira të patregueshme dhe romanca kalorësiake, historira për poetë të mallkuar që deheshin me opium dhe arratiseshin kështu paksa nga e përditshmja boshe, nga torturat dhe dhembjet e një skllavërie të hidhur...
Njëra ëndërr humbiste brenda tjetrës dhe realiteti, më i brishtë se kurrë humbiste përpara syve të tij.
I humbur brenda orgjive të mendimeve të çmendura, ndiqte fjalë të kristalta dhe ide të holla, fisnike, për të mundur të qëndisë një atmosferë magjike, një vendstrehim shprese të mbushur me frymëzim dhe ndjenjë.
Ishte i pushtuar nga një llahtarë për bukuri, nga një pasion i përhershëm që të nxirrte në dritë Superrealitetin, me çdo mënëry, me çdo lloj kostoje!
Bota nuk e kuptonte etjen e tij për tejkalimin, dashurinë e fuqishme për jetën, të vërtetën, të lirën jetë!... I huaj në mes të huajve dhe i pazoti të përshtatet e të bënte kompromise, përpiqej papushim të arrinte të paarritshmen...
Kishte një trishtim të pikturuar në sy dhe disa rrudha të çuditshme, gërmadha të kohës mbi fytyrën e tij të zbehtë.
Fshihte lule të vogla nëpër xhepa dhe në rrobat e tij fshihte një hije të ngrirë. I vetëm, netëve vëzhgonte monopatet e fshehura të yjeve duke përshkruar pafundësinë me vështrimin e eksituar dhe të magjepsur...
Hapte krahët e fantazisë dhe ikte larg, në mbretëria ajrore dhe nëpër lagje në re të fshehura, në shtëpira verore të zbukuruara dhe vende përrallore, ëndrrat e tij të paprekurashkëlqenin në pafundësinë e hapësirës.
E kishte zakon të shëtiste në pyll pas shiut, i magjepsur nga mozaiku i ngjyrave dhe aroma e freskët e tokës së lagur. Vëzhgonte i mahnitur shkëlqimin kristalor të vendit dhe fantazonte valle të pafre rreth pemëve ma Kalikanxharë, Neraida dhe Satirë këngë të bukura dhe verë pa hesap...
Gjarë rrugës së kthimit kalonte nga sokaqet e ngushta, në kërkim të magjisë së çastit, në vende nga më të çuditshmet, në hijet e joshëse të rrugëve, në fytyrën e vrarë të ndonjë vagabondi... Vështrimet vjedharake të vajzave dhe bëzëqeshjet e mbushura plotpremtim të tyre, nuk e preknin fare, kërkonte diçka komplekse dhe imponuese, një ide të zjarrtë që do të trondiste zemrën e tij...
I dorëzuar në iluzionet e hënës së plotë, fantazonte se kalëronte mbi një kal të padukshëm dhe arratisej përgjithmonë përtej kufijve të Botës, atje ku shpirti i tij do tëndihej i lirë, në vende sekrete, atje ku do të mund të buzëqeshte me të vërtetë...
Një fllad i lehtë frynte atë natë dhe hëna e grisur, si nga një thikë e mprehtë pirati, udhëtonte e shkujdesur brenda detit të errët të Universit. Kënga shekullore e bulktheve jehonte ritmikisht në qetësi dhe tutje, larg shtriheshin livadhet e lagura. Llampa e rrugës jepte shpirt mbi kolonë dhe fluturat e natës të zalisura fluturonin maniakisht rreth kurëzës së dritës, dritë, që të kujtonte një qiri zie... I palëvizur, përbri dritares, reflektonte në sytë e tij e zeza e qiellit, duke përshkuar me frikë yjet e zbehtë në thellësi të horizontit.
Do të adhuronte një puthje lë lagët mbi buzët e thata, por ishte si gjithmonë i vetëm, branda delirit të pandërprerë të shpirtit të tij...
Mendimet ngjanin të pluskonin si flutura mbi kokë dhe rënkimi shpirtdhënës i qiririt nuk e ndërpreu mendimin e tij të thellë, ishte si të ishte shtrirë mbi monopatin e ëndrrave, shumë larg, i dërëzuar në kalërimin e fantazisë, me një pamje të eksituar në sy, si një dahnor i kënaqur aps aktis seksual...
I rëndë stilografi mb duart e tij, e derdhi bojën e nxehtë mbi letrën krej të bardhë:
“Vite që u zbrazën, oqeane trishtimi
Dashnorë të zjarrtë në dehjen e një vare të çmendur dhe më pas gërmadha në duart e femrave të zbehta..
Dehemi..., me një përkëdhelje të djersitur, me puthje të paguara, duke harxhuar netë dhe rini në kthina të varfra, si foshnje të uritura në gjirin e nënës, të pangopur si tifonet, shtrydhim fatin tonë të ndyrë, hije të vogla ne, mbi sytë e një demoni të lashtë që udhëton nëpër errësirë...
Ikim..., vetëm ikim... me zemrat e mbushura me ëndrra dhe pasion, udhëtarë të çuditshëm në një botë të ftohtë dhe kompakte si mermer...
Ikim... dhe, gjithnjë të pangopur shikojmë horizontin, me sy të përlotur, sikur të shohim perëndime të arta, dashnorë të parëndësishëm të një utopie të largët, më larg se fatazia e një të çmenduri, atje ku vetëm erërat shëtisin...
Do të vijë ndonjëherë ora, të arrijmë atje, në atdheun e qiellit dhe të jemi ortakë me Zotin në planet më të pabesueshme kozmike, do të gjejmë njerëzit tanë të dashur, që kaq shumë na kanë munguar dhe do të kemi aq shumë për të thënë për jetët tona të mjera, duke pirë ndonjë gotë çaj të nxehtë, ose, o qe se Zoti e lejon një gotë konjak të mirë, rreth oxhakut, në një natë të pafundme me këngë mallëngjyese dhe përqafime vëllazërore...
Do të ikim edhe ne..., mjafton të bëjmë durim...”
Mbylli për pak çaste sytë dhe, si ndjeu të rrahurat e zemrës se tij, valëvitjen e gjetheve të trëndafilit në ballkon, klithmat e largëta të zogjve, shpirti i tij i plagosur me lot në sy pëshperiti:
“Në det t’i dërgosh vargjet e mia, o ajër kalimtar, të notojnë me gorgonat e vogla...
Në pyjet e dendura dhe livadhet e natës, atje ku Neraidat mëkatare vallëzojnë lakuriq nën frymën e ftohtë të Hënës.
Yjeve t’u pëshpërisësh fjalët e mia dhe kometave fluturake, atyre ua dhuroj me rënkime ëndrat e zemrës sime...”
Mbylli fort portën pas tij dhe humbi në labirinthin e errët të shtëpisë, në shoqëri me hijet dhe fantazmat e mendjes së tij, askush nuk dinte se shikonte ëndrra të çuditshme dhe e kapte melankolia shpesh...
Nata pas nate, ndërtonte të Panjohurën, Alkimist Idesh në errësirë...

A. Stefa

Tetor 1990