Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Alkimist Idesh




Alkimist Idesh
Natë pas nate vuante të përshkruante të papërshkrueshmen...
I zhytur në mendimet e ndriçuara nga drita yjore, fantazonte gjëra ekzotike dhe të mistershme, jetë të tjera të mbushura me vargje dhe iluzione, utopira të patregueshme dhe romanca kalorësiake, historira për poetë të mallkuar që deheshin me opium dhe arratiseshin kështu paksa nga e përditshmja boshe, nga torturat dhe dhembjet e një skllavërie të hidhur...
Njëra ëndërr humbiste brenda tjetrës dhe realiteti, më i brishtë se kurrë humbiste përpara syve të tij.
I humbur brenda orgjive të mendimeve të çmendura, ndiqte fjalë të kristalta dhe ide të holla, fisnike, për të mundur të qëndisë një atmosferë magjike, një vendstrehim shprese të mbushur me frymëzim dhe ndjenjë.
Ishte i pushtuar nga një llahtarë për bukuri, nga një pasion i përhershëm që të nxirrte në dritë Superrealitetin, me çdo mënëry, me çdo lloj kostoje!
Bota nuk e kuptonte etjen e tij për tejkalimin, dashurinë e fuqishme për jetën, të vërtetën, të lirën jetë!... I huaj në mes të huajve dhe i pazoti të përshtatet e të bënte kompromise, përpiqej papushim të arrinte të paarritshmen...
Kishte një trishtim të pikturuar në sy dhe disa rrudha të çuditshme, gërmadha të kohës mbi fytyrën e tij të zbehtë.
Fshihte lule të vogla nëpër xhepa dhe në rrobat e tij fshihte një hije të ngrirë. I vetëm, netëve vëzhgonte monopatet e fshehura të yjeve duke përshkruar pafundësinë me vështrimin e eksituar dhe të magjepsur...
Hapte krahët e fantazisë dhe ikte larg, në mbretëria ajrore dhe nëpër lagje në re të fshehura, në shtëpira verore të zbukuruara dhe vende përrallore, ëndrrat e tij të paprekurashkëlqenin në pafundësinë e hapësirës.
E kishte zakon të shëtiste në pyll pas shiut, i magjepsur nga mozaiku i ngjyrave dhe aroma e freskët e tokës së lagur. Vëzhgonte i mahnitur shkëlqimin kristalor të vendit dhe fantazonte valle të pafre rreth pemëve ma Kalikanxharë, Neraida dhe Satirë këngë të bukura dhe verë pa hesap...
Gjarë rrugës së kthimit kalonte nga sokaqet e ngushta, në kërkim të magjisë së çastit, në vende nga më të çuditshmet, në hijet e joshëse të rrugëve, në fytyrën e vrarë të ndonjë vagabondi... Vështrimet vjedharake të vajzave dhe bëzëqeshjet e mbushura plotpremtim të tyre, nuk e preknin fare, kërkonte diçka komplekse dhe imponuese, një ide të zjarrtë që do të trondiste zemrën e tij...
I dorëzuar në iluzionet e hënës së plotë, fantazonte se kalëronte mbi një kal të padukshëm dhe arratisej përgjithmonë përtej kufijve të Botës, atje ku shpirti i tij do tëndihej i lirë, në vende sekrete, atje ku do të mund të buzëqeshte me të vërtetë...
Një fllad i lehtë frynte atë natë dhe hëna e grisur, si nga një thikë e mprehtë pirati, udhëtonte e shkujdesur brenda detit të errët të Universit. Kënga shekullore e bulktheve jehonte ritmikisht në qetësi dhe tutje, larg shtriheshin livadhet e lagura. Llampa e rrugës jepte shpirt mbi kolonë dhe fluturat e natës të zalisura fluturonin maniakisht rreth kurëzës së dritës, dritë, që të kujtonte një qiri zie... I palëvizur, përbri dritares, reflektonte në sytë e tij e zeza e qiellit, duke përshkuar me frikë yjet e zbehtë në thellësi të horizontit.
Do të adhuronte një puthje lë lagët mbi buzët e thata, por ishte si gjithmonë i vetëm, branda delirit të pandërprerë të shpirtit të tij...
Mendimet ngjanin të pluskonin si flutura mbi kokë dhe rënkimi shpirtdhënës i qiririt nuk e ndërpreu mendimin e tij të thellë, ishte si të ishte shtrirë mbi monopatin e ëndrrave, shumë larg, i dërëzuar në kalërimin e fantazisë, me një pamje të eksituar në sy, si një dahnor i kënaqur aps aktis seksual...
I rëndë stilografi mb duart e tij, e derdhi bojën e nxehtë mbi letrën krej të bardhë:
“Vite që u zbrazën, oqeane trishtimi
Dashnorë të zjarrtë në dehjen e një vare të çmendur dhe më pas gërmadha në duart e femrave të zbehta..
Dehemi..., me një përkëdhelje të djersitur, me puthje të paguara, duke harxhuar netë dhe rini në kthina të varfra, si foshnje të uritura në gjirin e nënës, të pangopur si tifonet, shtrydhim fatin tonë të ndyrë, hije të vogla ne, mbi sytë e një demoni të lashtë që udhëton nëpër errësirë...
Ikim..., vetëm ikim... me zemrat e mbushura me ëndrra dhe pasion, udhëtarë të çuditshëm në një botë të ftohtë dhe kompakte si mermer...
Ikim... dhe, gjithnjë të pangopur shikojmë horizontin, me sy të përlotur, sikur të shohim perëndime të arta, dashnorë të parëndësishëm të një utopie të largët, më larg se fatazia e një të çmenduri, atje ku vetëm erërat shëtisin...
Do të vijë ndonjëherë ora, të arrijmë atje, në atdheun e qiellit dhe të jemi ortakë me Zotin në planet më të pabesueshme kozmike, do të gjejmë njerëzit tanë të dashur, që kaq shumë na kanë munguar dhe do të kemi aq shumë për të thënë për jetët tona të mjera, duke pirë ndonjë gotë çaj të nxehtë, ose, o qe se Zoti e lejon një gotë konjak të mirë, rreth oxhakut, në një natë të pafundme me këngë mallëngjyese dhe përqafime vëllazërore...
Do të ikim edhe ne..., mjafton të bëjmë durim...”
Mbylli për pak çaste sytë dhe, si ndjeu të rrahurat e zemrës se tij, valëvitjen e gjetheve të trëndafilit në ballkon, klithmat e largëta të zogjve, shpirti i tij i plagosur me lot në sy pëshperiti:
“Në det t’i dërgosh vargjet e mia, o ajër kalimtar, të notojnë me gorgonat e vogla...
Në pyjet e dendura dhe livadhet e natës, atje ku Neraidat mëkatare vallëzojnë lakuriq nën frymën e ftohtë të Hënës.
Yjeve t’u pëshpërisësh fjalët e mia dhe kometave fluturake, atyre ua dhuroj me rënkime ëndrat e zemrës sime...”
Mbylli fort portën pas tij dhe humbi në labirinthin e errët të shtëpisë, në shoqëri me hijet dhe fantazmat e mendjes së tij, askush nuk dinte se shikonte ëndrra të çuditshme dhe e kapte melankolia shpesh...
Nata pas nate, ndërtonte të Panjohurën, Alkimist Idesh në errësirë...

A. Stefa

Tetor 1990

Δεν υπάρχουν σχόλια: