Lumturia e ... Ferrit

Lumturia e ... Ferrit
(Replikë me veten e të tjerët)
Nga Ardi Stefa

Me siguri që do ta keni dëgjuar këngëtarin e madh grek, Janis Parios të këndojë “Ma ke bërë jetën Ferr”. Sikur gëzohet, sikur kënaqet, sikur lumturohet për jetën e tij ferr. Salla ngrihet në këmbë. Lulet bien mbi të si shi. Spektatorët lumturohen së bashku me të, entusiazmohen, jetojnë çaste deliri për arsyen që ferri u bë jetë.
Me të njëjtën mënyrë sillemi, një pjesë e madhe e teleshikuesve kur në ekranin e TV shohim dhimbjen e vuajtjen njerëzore, ankthin, fatkeqësinë, dëshpërimin. Ferrin. Kjo mënyrë të sjelluri, për të cilën në shumicën e rasteve nuk jemi të ndërgjegjshëm, shprehet në nivelet e larta të treguesve të AGB të kanaleve televizive që luajnë me sa më sipër. Është ajo që pjesa tregtare e shfrytëzuese e TV e shpreh me një frazë të vetme: “Tema shet. Dhimbja, mjerimi, fatkeqësia e tjetrit shesin.” Dhe ne blejmë, të kënaqur nga fakti që të tjerëve u humbet e gjithë dora, kur neve na mungon vetëm një gisht. Apo mos është e kundërta?...
Ngulemi përpara ekraneve dhe dëgjojmë nënën e mjerë nga Afganistani të ulërasë e të kërkojë fëmijën e copëtuar nga bomba dhe fëmijën tjetër që po rrezikon të verbohet. Duam që ta shikojmë vazhdimisht atë skenë, të ridëgjojmë klithmat e dëshpëruara të saj. Nuk na intereson aspak që për të marrë një plan më të mirë kameramani bën Zoom mbi fytyrën e nënës fatkeqe. Për të nuk ka rëndësi dhemba e saj. Ka rëndësi ekskluziviteti. Duam që ta shikojmë më qartë, ta dëgjojmë të thërrasë më fort. Nuk na bezdis aspak pyetja që i bën reporteri vazhdimisht e vazhdimisht: “Shpresoni më? Si ndiheni në këto çaste?”. Na pëlqen që nënën fatkeqe ta shohim çdo natë në edicionet e lajmeve të të gjitha kanaleve, të përsërisë e të përsërisë se çfarë ka ndjerë për fëmijët e saj. Na pëlqen të dëgjojmë se si prindi fatkeq ishte filogrek, mësues diku atje të Afganistan, se si kishte shitur të gjitha ato që kishte e çnuk kishte për t’u siguruar një jetë diçka më të mirë fëmijëve të tij, në Tokën e Premtuar, në Greqi... Na pëlqen që ta shikojmë nënën e plagosur deri në palcë të vështrojë me ankth ata që i drejtojn mikofonat e kamerat, me shpresën se mos vallë i ngjalet i biri 15 vjeçar, apo nuk humbet dritën e syve vajza e saj 11 vjeçare...
Dhe faji nuk është vetëm i prezantuesve e i gazetarëve të TV. Është fjala për një fenomen të mprehtë social, simptomë e sëmundjes së rëndë nga e cila është infektuar shoqëria urbane, i moralit të saj.
Kushdo që e ka lexuar “Faustin” e Gëtes, do të kujtohet që në një skenë ai ka vendosur dy burra që pijë të qetë kafenë e tyre një mbrëmje të bukur në dritaret e shtëpive të tyre që ishin përballë njëra-tjetrës:
- Ah, sa më pëlqen që ta pijmë kafenë tonë këtu, të qetë në mbrëmje dhe të dëgjoj që aje larg në Kinë po vriten njerëz!
Gëtja kishte hyrë në shpirtin e kohës, kishte kuptuar psikologjinë e botës së re që po lindte. Nuk u mjaftonte më atyre njerëzve që të pinin kafenë e tyre qetësisht. Ndiejnë më tepër lumturi, në qoftë se dëgjojnë që po vriten e po priten atje larg në Kinë. Ky është një kriter moral, që karakterizon shoqërinë urbane në stadin e zhvillimit të saj.
Dostojevski kishte shtruar për diskutim dilemën: “Kush guxon të miratojë lumturinë e botës, kur ajo bazohet në lotin e një fëmije?”
Por sot, disa guxojnë dhe e ngrënë informimin dhe dëfrimin e njerëzve mbi lotin e një nëne për fëmijën e humbur. Marketing e para në arkë! Turp!...

p.s: Të gjithë ne emigrantët mbartim një histori të ndryshme mbi supe. Historinë tonë. Dhe secili prej nesh ka të drejtën ta kërkojë ëndrrën dhe një jetë më të mirë në atdheun e ... Mikpritjes(!) dhe të Kulturës(!)...
Nuk e di me të vërtetë se çfarë është më raciste.
Të marshosh nëpër parakalime të festave kombëtare- gjasme për atdheun dhe vlerat e tij- duke ulëritur me histerizëm kundër tyre me parrula fashiste, apo të mbyllësh sytë përpara problemeve të tyre?
Emigrantët ngado që të jenë, nga cilido vend që të kenë ardhur në Greqi, janë pjesë e jetës së Greqisë. Dhe grekët, sidomos ata që kanë një pozicion publik e që zëri i tyre dëgjohet e kanë për detyrim që të kontribuojnë në integrimin e tyre...

Νo, we can΄t!

Νo, we can΄t!
Ardi Stefa

Përpara nja dhjetë ditësh, kur u mësua se socialistët shqiptarë do të hynin në Parlament, shumë vetë u gëzuan. Një pjesë e madhe e atyre që njihja shpresonin se me hyrjen në Parlament të socialistëve do t’u vihej “fre zullumeve” të Berishës. Bile më qëlloi të isha i ftuar edhe në një ceremoni të organizimit të socialistëve vlonjatë, sarandiotë e gjirokastritë dhe në koktejlin e shtruar me atë rast me bukë misri dhe djathë të bardhë...
Nga diskutimet u tmerrova, pasi pashë një ndjenjë revanshizmi dhe urrejtjeje që emetohej nga çdo qelizë e diskutantëve...
Përsëri ngela me shpresën se hyrja e Edi Ramës dhe e partisë së tij në Parlamentin e Shqipërisë, ndoshta do të vijonte për mirë...
Dhe prita (megjithëse e dija përfundimin qysh më parë) ditën e hyrjes së socialistëve në Parlament.
Me një shpresë të fshehur, mos ndoshta Shqipëria dilte nga ngërçi politik...
Me një shpresë të fshehur se mos edhe njerëzit dilnin që i pasonin dilnin nga ngërçi politik...
Por shakaja mori fund pa u nisur mirë. Socialistët, ashtu siç hynë, ashtu edhe dolën..., (kastravecë- siç thotë një këngë shqiptare).
Socialistët e Edi Ramës, i cili vazhdon të mbajë origjinalitet botërore (i vetmi kryetar opozite, që nuk është deputet), hynë në parlament sa për të mos u hequr mandatet dhe të marrin rrogat. Dolën për të hyrë përsëri pas gjashtë muajsh. Që të dalin përsëri brenda ditës...
Me pretekstin e hapjes së kutive...
Do të kalojnë muaj të tërë dhe socialistët do t’i bien të njëjtit avaz, atij të kutive që nuk do të hapen ndonjëherë. Qysh tani socialistët po kërkojnë për pretekstin e radhës për krijimin e krizës politike...
Jam i bindur, që pas të gjitha këtyre lëvizjeve të socialistëve, por edhe qëndrimit të qeverisë, nuk fshihet ndonjë mentalitet komunist, por një koncept shumë i vjetër i ekstremit të djathtë.
Ajo, që politika është çështje e të “mirëve” kundër të “këqinjve”, e të “urtëve” kundër “mëkatarëve”, e të “moralshmëve” kundër të “pamoralshmëve”.
Një koncept, i cili zëvendëson politikën me moralin dhe veprimin me predikimin...
Për fat të mirë, jeta gjithmonë ka fjalën e fundit. Akoma edhe në të ashtuquajturën “luftë kundër korrupsionit”, e cila u shndërrua në flamur të fushatave ekeltorale dhe në një kryqëzatë kombëtare, u vërtetua se nuk ishte veçse një luftë e të pasurve, të cilët donin të zinin vendin e disa të pasurve të tjerë.
Konkluzioni që nxjerr? Që politika mundet të evoluohet me citate, por qeverisja e vendit është një çështje shumë më e komplikuar dhe më e vështirë për t’u thjeshtëzuar...
Dështimet e të dy liderëve kryesorë shqiptarë janë një provë e padiskutueshme i këtij konkluzioni kaq të thjeshtë.
Barak Obama u bë president duke deklamuar në parrullë, e cila dëgjohet shumë bukur në veshë: Υes, we can! (Po mundemi!).
Me gjithë respektin që ushqej për Obamën, me gjithë emocionin që më krijoi zgjedhja e tij, akoma pres politikanin, i cili në një fushatë elektorale të dalë e të thotë: Νo, we can΄t! Të thotë d.m.th.: “Jo, nuk mundemi”.
Jo, nuk mundemi, të jetojmë vazhdimisht në një krizë politike e sociale.
Jo, nuk mundemi të jetojmë si të korruptuar e njëeëz qqë nuk paguajnë taksat.
Jo, nuk mundemi të jetojmë e të ekzistojmë si shtet pa sipërmarje e biznese të ndershme e të shëndetshme.
Jo, nuk mundemi të jetojmë si një shtet që “kujdeset” për votuesit e njërës palë e jo të tjetrës.
As nuk mund të jetojmë si një sistem politik që tallet me të gjithë, brenda e jashtë vendit. As mund të jetojmë si një shtet që do të hyjë në BE dhe nuk ka as idenë më të vogël të demokracisë së vërtetë...
Veçse një politikan të tillë, ende nuk e kam ndeshur...

Dy SMS

SMS 1- Një ditë përpara se të komunikonte masat, tepër shtrënguese dhe shokuese, në mbledhjen e Këshillit të Ministrave, kryeministri, J. Papandreu, shprehu emocionin, por edhe mallëngjimin e tij, pasi sikundër deklaroi “Njerëzit e thjeshtë, e ndalojnë në rrugë dhe i thonë se për atdheun, edhe rrogën time e sakrifikoj”!...
Nuk e di se cilët janë ata njërëz të thjeshtë e rrogëtarë, që e ndalojnë në rrugë dhe i thonë këto fjalë.
Nuk e di se cilët janë ata njërëz të thjeshtë e rrogëtarë, që e ndalojnë në rrugë dhe karakterizohen nga një ndjenjë e tillë sakrifice, vetmohimi e patriotizmi të lartë...
Me siguri që bëhet fjalë për njerëz, qofshin këta edhe të thjeshtë e rrogëtarë, të cilët nuk kanë kuptuar ende se për fat të keq, (edhe pse mund të mos jenë në sektorin publik e shtetëror të punësuar), do të sakrifikojnë shumë më tepër se një rrogë.
Që nuk kanë kuptuar se paketa e dytë e masave shtrënguese do të pasohet nga një paketë e tretë dhe e katërt, të cilat do të imponohen nga “ortakët” e grekëve në BE. Që nuk kanë kuptuar se Greqia po hyn (Kujdes: Nuk ka hyrë ende!) në periudhën më dramatike në kohë paqeje të historisë së saj moderne...
Ndoshta bëhet fjalë për njerëz që e ndalojnë në rrugë zotin Papandreu dhe i deklarojnë se do të sakrifikojnë rrogën e tyre mujore, pra, ndoshta bëhet fjalë për njerëz, të cilët ndoshta nuk e kanë kuptuar, se, kështu si po venë punët, shumë shpejt, kostoja e një “vizite” në supermarket, do të jetë e barabartë me një natë në buzuqe...
Dhe në buzuqe një shishe bën 300 euro...
Ndoshta bëhet fjalë për njerëz, të cilët nuk e kanë kuptuar se kështu si po venë punët, papunësia do të kapë majat dhe kriminaliteti do të marrë përmasa të egra...
Dhe në fund të fundit, nuk kanë kuptuar se sakrificat, të cilat ftohen të bëjnë (kur nuk i bëjnë vulnetarisht...) do të vonojnë shumë që të duken për mirë..., pasi, shumë thjesht, paratë që ata do të “dhurojnë për atdheun dhe shpëtimin e tij...” nuk janë të destinuara që të çelin portat që na çojnë në një të ardhme më të mirë, por do të mbyllin “vrimat” që u bënë nga shpenzimet e panumërta të së djeshmes...
Të qeverisjeve socialiste e konservatore...
Kur të kuptojnë të gjitha këto gjëra, njerëzit e thjeshtë që e ndalojnë në rrugë dhe i thonë se “për atdheun, edhe rrogën time e sakrifikoj”!...- me siguri që do të synojnë që ta takojnë përsëri në rrugë kryeministrin Papandreu...
Vetëm se nuk është aspak e sigurtë se edhe atëhere do ta trajtojnë me të njëjtën ndjenjë solidariteti, vetëmohimi, sakrifice e flijimi të rrogës, të të drejtave, të jetës...


SMS 2: U ngritën taksat. Kjo ishte njëra nga masat shtrënguese të qeverisë Papandreu...
Dhe unë fillova të bëj llogaritë e mia mujore.
Paga: 1.200 euro...
Qeraja: 400 euro
Dritat: 90 euro
Uji: 35 euro
Pagesat për mirëmbajtjen e pallatit: 60 euro
Telefoni stabël: 50 euro
Telefonat celularë: 100 euro
Parkingu për makinën: 110 euro
Benzinë në muaj: 150 euro...
Shuma në total e shpenzimeve mujore: përafërsisht 995 euro...
Ngelen 205 euro...
Me këto duhet të ha, të pi, të vishem, të paguaj siguracionin e makinës, taksat e qarkullimit rrugor...
Të heq edhe ndonjë lek mënjanë për ndonjë ditë të keqe...
Të gjitha këto ishin shpenzime pa marrë parasysh rritjen e Taksës mbi Vlerën e Shtuar, benzinën, ...
Po të përllogaris edhe atë, atëherë më duhet ta shtrëngoj rripin mirë, pasi nuk do të më ngelen për të jetuar as 100 euro në muaj...
Shans, që të bëj edhe një çikë dietë...