Lumturia e ... Ferrit

Lumturia e ... Ferrit
(Replikë me veten e të tjerët)
Nga Ardi Stefa

Me siguri që do ta keni dëgjuar këngëtarin e madh grek, Janis Parios të këndojë “Ma ke bërë jetën Ferr”. Sikur gëzohet, sikur kënaqet, sikur lumturohet për jetën e tij ferr. Salla ngrihet në këmbë. Lulet bien mbi të si shi. Spektatorët lumturohen së bashku me të, entusiazmohen, jetojnë çaste deliri për arsyen që ferri u bë jetë.
Me të njëjtën mënyrë sillemi, një pjesë e madhe e teleshikuesve kur në ekranin e TV shohim dhimbjen e vuajtjen njerëzore, ankthin, fatkeqësinë, dëshpërimin. Ferrin. Kjo mënyrë të sjelluri, për të cilën në shumicën e rasteve nuk jemi të ndërgjegjshëm, shprehet në nivelet e larta të treguesve të AGB të kanaleve televizive që luajnë me sa më sipër. Është ajo që pjesa tregtare e shfrytëzuese e TV e shpreh me një frazë të vetme: “Tema shet. Dhimbja, mjerimi, fatkeqësia e tjetrit shesin.” Dhe ne blejmë, të kënaqur nga fakti që të tjerëve u humbet e gjithë dora, kur neve na mungon vetëm një gisht. Apo mos është e kundërta?...
Ngulemi përpara ekraneve dhe dëgjojmë nënën e mjerë nga Afganistani të ulërasë e të kërkojë fëmijën e copëtuar nga bomba dhe fëmijën tjetër që po rrezikon të verbohet. Duam që ta shikojmë vazhdimisht atë skenë, të ridëgjojmë klithmat e dëshpëruara të saj. Nuk na intereson aspak që për të marrë një plan më të mirë kameramani bën Zoom mbi fytyrën e nënës fatkeqe. Për të nuk ka rëndësi dhemba e saj. Ka rëndësi ekskluziviteti. Duam që ta shikojmë më qartë, ta dëgjojmë të thërrasë më fort. Nuk na bezdis aspak pyetja që i bën reporteri vazhdimisht e vazhdimisht: “Shpresoni më? Si ndiheni në këto çaste?”. Na pëlqen që nënën fatkeqe ta shohim çdo natë në edicionet e lajmeve të të gjitha kanaleve, të përsërisë e të përsërisë se çfarë ka ndjerë për fëmijët e saj. Na pëlqen të dëgjojmë se si prindi fatkeq ishte filogrek, mësues diku atje të Afganistan, se si kishte shitur të gjitha ato që kishte e çnuk kishte për t’u siguruar një jetë diçka më të mirë fëmijëve të tij, në Tokën e Premtuar, në Greqi... Na pëlqen që ta shikojmë nënën e plagosur deri në palcë të vështrojë me ankth ata që i drejtojn mikofonat e kamerat, me shpresën se mos vallë i ngjalet i biri 15 vjeçar, apo nuk humbet dritën e syve vajza e saj 11 vjeçare...
Dhe faji nuk është vetëm i prezantuesve e i gazetarëve të TV. Është fjala për një fenomen të mprehtë social, simptomë e sëmundjes së rëndë nga e cila është infektuar shoqëria urbane, i moralit të saj.
Kushdo që e ka lexuar “Faustin” e Gëtes, do të kujtohet që në një skenë ai ka vendosur dy burra që pijë të qetë kafenë e tyre një mbrëmje të bukur në dritaret e shtëpive të tyre që ishin përballë njëra-tjetrës:
- Ah, sa më pëlqen që ta pijmë kafenë tonë këtu, të qetë në mbrëmje dhe të dëgjoj që aje larg në Kinë po vriten njerëz!
Gëtja kishte hyrë në shpirtin e kohës, kishte kuptuar psikologjinë e botës së re që po lindte. Nuk u mjaftonte më atyre njerëzve që të pinin kafenë e tyre qetësisht. Ndiejnë më tepër lumturi, në qoftë se dëgjojnë që po vriten e po priten atje larg në Kinë. Ky është një kriter moral, që karakterizon shoqërinë urbane në stadin e zhvillimit të saj.
Dostojevski kishte shtruar për diskutim dilemën: “Kush guxon të miratojë lumturinë e botës, kur ajo bazohet në lotin e një fëmije?”
Por sot, disa guxojnë dhe e ngrënë informimin dhe dëfrimin e njerëzve mbi lotin e një nëne për fëmijën e humbur. Marketing e para në arkë! Turp!...

p.s: Të gjithë ne emigrantët mbartim një histori të ndryshme mbi supe. Historinë tonë. Dhe secili prej nesh ka të drejtën ta kërkojë ëndrrën dhe një jetë më të mirë në atdheun e ... Mikpritjes(!) dhe të Kulturës(!)...
Nuk e di me të vërtetë se çfarë është më raciste.
Të marshosh nëpër parakalime të festave kombëtare- gjasme për atdheun dhe vlerat e tij- duke ulëritur me histerizëm kundër tyre me parrula fashiste, apo të mbyllësh sytë përpara problemeve të tyre?
Emigrantët ngado që të jenë, nga cilido vend që të kenë ardhur në Greqi, janë pjesë e jetës së Greqisë. Dhe grekët, sidomos ata që kanë një pozicion publik e që zëri i tyre dëgjohet e kanë për detyrim që të kontribuojnë në integrimin e tyre...