Muri

Muri

Ardi Stefa

Ishin kohë të padrejtësisë së përkryer e të fatit të rastit. Ishin ditë të varura, të thara, plot boshllëk.
Ishin ditë ku shpirti kërkonte vetveten, ku maskat binin e binin, e binin vazhdimisht për t’ia lënë vendin fytyrës reale, që shpesh s’arrinte të shfaqej. Dha na krijohej përshtypja se fytyra e vërtetë s’ishte gjë tjetër veç këto maska të pafundme.
Të përcaktoje të vërtetën e veten ishte më tepër se e domosdoshme. Na ishte mërzitur gjithçka: arsyetimet, problemet përjetësisht të pazgjidhshme, pasiguria, ankthi, mburrjet e shpifjet, hipokrizia e maskat, gënjeshtrat e përditshme, ëndrrat që shkërdheheshin, piedestalet idiote që mbusheshin e zbrazeshin njëkohësisht, të vdekurit e pavdekshëm...
Muret po rrëgjoheshin...
Dora e pamëshirshme e kohës po rikonstruktonte mure të reja, me një logjikë të hekurt e të pamëshirshme, të ashpër e të panjohur, ashtu si koha, çastet e orët që kalonin pa grim e pa tualet. Shumë e hidhur gjuha e tyre. Shumë! Ndoshta e vërteta rëndom është e tillë.
Ngjarje të ndryshme në ngjyrë gri lundronin kujdesshëm në kujtesë.
Muret po rrënoheshin...
Dhe vazhdonim të endeshim nëpër mjegull pa ditur në ishim qenie shpirtërore apo individuale, objekte apo subjekte, të gjendur në kohë, apo të rastësishëm kudo.
Lotët kishin kohë që përtonin të binin faqeve. Buzëqeshja ishte arratisur prej kohësh nga fytyra. Të qeshurit me gjithë shpirt s’mbahej mend që kur. Bile, nuk dinim në patëm qeshur ndonjëherë. Sytë hapeshin e mbylleshin instiktivisht. Ndienim dhimbje. Po kjo nuk ishte gjë përpara dhimbjes tjetër: të mosndierit të dhimbjes.
Atëherë, instiktivisht, mendja e shpirti ynë u thith prej tingujve që përhapnin valët e radiove...
Ej, ti, jashtë në të ftohtë,
vazhdimisht, më plak e më i vetmuar.
A mund të më ndiesh?
Ej ti, që korridoreve rri vazhdimisht,
Me të sëmurat këmbë e të ç’rrënjosurën buzëqeshje.
A mundet të më ndiesh?
Ej ti! Mo i ndihmo të kafshojnë Dritën!
Mos u dorëzo pa luftuar!

Ej, ti, me vetminë tënde, lakuriq pranë telefonit
Do mundeshe të më prekësh?
Ej, ti, me veshin në MUR mbështetur,
Duke pritur dikush të të thërresë
Do mundeshe të më prekësh?
Ej, ti, ndihmomë të ngre këtë peshë.
Hape zemrën tënde, po vij në shtëpi...

Ej, ti, jashtë në rrugë ku çfarë të thonë bën gjithmonë,
Mund të më ndihmosh?
Ej, ti, tutje MURIT, që në holl çdo gjë thyen i dehur
Mund të më ndihmosh?
Ej, ti! Mos më thuaj se s’ekziston asnjë shpresë
Së bashku mundemi të durojmë,
Të ndarë do të rrëzohemi...
PINK FLOYD, The Wall- MURI
Çdo stereofoni e botës kishte humbur. Detyrime, kundërshtime, frikësime, filozofi, ëndrra e realitet me zero u shumëzuan. Çfarë shurdhimi, çfarë shkretie edhe kjo! Rëndësi ka të mbetesh Njeri!
Kënga ndërkaq vazhdonte:
Por gjë tjetër s’ish- veç një fantazi
Muri ishte më i lartë dhe prej vështrimit tuaj;
Sado që u përpoq, të ikë s’mundi
Dhe milingonat hëngrën trurin e tij...

“Historia e pranon përjashtimin e rregullit”,- thamë, përshëndetëm njëri- tjetrin me një mirësjellje të shtirur e absurde dhe mbyllëm portën me ndërgjegjen tonë të heshtur e të “qetë”...
Dhe MURI vazhdonte të ekzistonte e të ngrihej jashtë e brenda nesh...

Tiranë, 15 mars 1989