Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Dreamcatcher, Ëndërrngërthyesi…

Dreamcatcher, Ëndërrngërthyesi…

Shumë vite pas në kohë, në një varandë me pamje lagjet gjysmë të ndriçuara të Vlorës, një hije përshkon natën...
Kështjella romake dhe kodra që digjen në horizont...
Mbi tryezën e drunjtë dy faqe të grisura lënë të përqafuara frymën e tyre të fundit...
Nuk jemi të vetëm në errësirë, janë edhe të tjerë me ne...
Një qytet iartë zbrat nga qielli, ëngjëjt psalin duke fatruar përreth dhe një piktor i varfër i hedh pikturat e tij në zjarr...
Niçja u çmend dhe fliste me Zotin, William Barouz qëlloi me pistoletë gruan e tij në kokë dhe jashtë dritares Korbi i Edgar Allan Poes këlthet “Never more! Never more!”
Arlekinë të maskuar udhëtojnë me trena në gjithë Europën, në valixhet e tyre fshehin sfera të kristalta që përçarten, kanë madaljone të vogla me dragonj dhe u falen disa perëndive të çuditshme...
Të vdekurit nuk vdiqën kurrë, i vodhën kalikanxharët, the small green people, u zhduk përgjithmonë në një tjetër botë Irlanda dhe vallëzon me kurora në kokë, nën diellin e Mesnatës...
Një e dielë e lagësht me shi, ku Zotër të dehur vërdallisen në Tokë, një dashnor vret veten nën ngashërime dhe dashuria e tij, shumë larg, djersitet në çarçafë të huaj...
Poetë në ekstazë ëndërrojnë femra me gjinj të mëdhenj dhe lëkurë të zbehtë, pijnë konjak të keq dhe flenë përtokë...

Remboja vdiq nga kanceri, i varfër e i vetëm në Marsejë; shumë vite më parë shkruajti nën diellin e mesditës:
“Më pëlqejnë pikturat qesharake, libërthat fëmijërorë, operat e vjetra, refrenet idiote, qëllimet e thjeshta.
Shpika ngjyrat e zanoreve, dashurova vetminë, arat, dyqanet e dala mode, aranxhatat e ngrohta.
Po qe se diçka më pëlqen akoma
Janë gurët dhe dheu.
E rigjeta!
Cilën? Përjetësinë
Është deti që takohet
Me diellin…”

Bon voyage Αrthur!!...

Në Kabarenë e nëndheshme “Volter”, nata këndon e dehur...
Një melodi pianoje e Erik Satit dashurohet me gramafonin e vjetër dhe disa drita të çuditshme me ngjyrime violet përkëdhelin valltaren lakuriqe, që përdridhet gjithë epsh nën vështrimin e një pasqyre të eksituar...
Një tingull rrënqethës violine dhe frymëmarrja e dridhur e qirinjve të vallëzojë me hijet, sy gjigandë në cepin e hënës hapan e mbyllen ngadalë, lypës që ndjekin sfera fluturuese të shndritshme brenda në Qytet, engjëlli i dëbuar nga Parajsa që vrau veten dhe një qen që u varros në mengjes, magjistare të egërsuara që shkrijnë në përqafimin e djajve, gjaku që rrjedh deri në A-në e Centaurit, Luani shkruan me zjarrin kur të gjithë flenë dhe një diell i kuq perëndon në flladin mëngjesor që po zgjohet mijëra vjet dritë më tej...
Dikush dërgon sinjale në Univers, me kode të panjohura, Hënorët përgjojnë dhe dinë gjithçka, në mëngjes do të përgjigjen nga larg me klithma të dëshpëruara banorët e një planeti të vogël që po shkatërrohet, askush nuk do ta marrë vesh kurrë historinë e tyre...
Lart, në observatorët e Botëve, Rojtarët pëshpërisin këngët e vjetra dhe qieli rrotullohet... dhe vetëm rrotullohet...
Atje tej do të udhëtojmë, atje brenda do të japim shpirt, në trajektoret e Galaksive me rrahje të pikëlluara zemre...
Vende të mrekullueshme tropike na mallëngjejnë, iluzionet e hënëve të plota dhe netë të djersitura me aromë vere dhe kolonje të lirë...
Fjalë çjerrëse në përqafime të çara që më kot përpiqen të nxenë ëndrrat tona krenare...
Plagë dashurish që shenjuan thellë në zemër, çaste të dehura dhe sy tradhtare...
Askush, askush nuk na njohu kurrë me të vërtetë...
Kujtimet tifonë që rrëmbejnë dhunshëm shpirtrat tanë fatkeqë.
Një ëndërr..., brenda në një shtëpi..., brenda në një ëndërr..., pasione dhe dëshira të përgjakura...
Të dorëzuar në dhembjen e një jete të thyeshme, më kot puthim ëmbëlsisht plagët tona, brenda në kohë bosh që na vjedhin...

Kujton?
Verat e paharrueshme në këndin e lojërave, të djersitur nga loja, thërrisnim fort brenda në natë ëndrrat tona të çmendura: “Po! Do të bëhemi të mëdhenj dhe do të njohim botën, do të shëtisim në Paris, me vajza të bukura në krah...
Po! Do të ikim larg, do të shkojmë në Hënë!...”
Qeshnim ashtu të padjallëzuar e të lirshëm dhe vështronim yjet..., të vegjël dhe ëndërrimtarë...
Në të zezën e Universit, misteret udhëtojnë, trishtimi i jetës që gjithnjë e më shumë na shenjon, njerëz që ëndërruan Vendet e Tjera, brenda në gjysmëdritën e yjeve zemrat tona me flatra arratisen...
Rrugët janë tonat... Horizontet e pafundme dhe çastet të magjishme...
Një fllad i lehtë dhe udhëtimi fillon...

Asgjë nuk mbaroi, gjithçka ekziston...
Nesër do të rrëzojmë Murin e Berlinit, do të derdhemi nëpër sheshe duke hedhur lule, do të jenë me ne markezi, Borhesi, Villie de Lil Adam, gjyshi Fort, Kapelja e Çmendur, Çufoja dhe Pinokioja...
Do të ikim me karvanet e arixhinjve larg, do të bredhim nëpër Balkan, do të qajmë me buzëqeshje dhe do të dehemi me historira, netëve do të vallëzojmë rreth zjarrit, me shami të kuqe dhe violina magjike...
Dua një natë të numëroj të gjitha yjet e qiellit, të pi pak nga zjarri i tyre, të flas me zogjtë, të ëndërroj veten të papreokupuar dhe të lumtur brenda një bote të bukur dhe të shndritshme, të recitojmë së bashku, unë, ti dhe miqtë tanë, vargje të bukura nën dritën e hënës së plotë, të jenë të gjitha të thjeshta dhe ajo natë kurrë të mos mbarojë...
Ekzistojnë edhe vende të tjera tej horizontit, tej kohërave të largëta, jashtë çdo fantazie!...
Po qe se në këtë botë mundemi dhe ëndërrojmë një tjetër vetvete, atëherë, me siguri, diku, shumë larg, atje jashtë, jetojmë një jetë të fantastike...


(Këtë tekst e kisha shkruar në vitin 1989. E gjeta dje, teksa po rrëmoja në disa libra e fletore të vjetra. Isha student atëherë, 19 vjeç. Prandaj edhe është paksa naiv si tekst...)

Δεν υπάρχουν σχόλια: