Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Jepet Geto me qira

Jepet Geto me qira
ARDI STEFA

Towards the door we never opened... T.S. Eliot
Të panjohur mes të panjohurve, atje do të mund të takohemi. Në barrikadat e ditëve. Të pushojë zjarri për të numëruar fotoret dhe humbjet.
Çfarë na revolton. Kjo shije e hidhur nga ngjarjet e (pa)ndodhura publikisht dhe të riprodhohen nga TV. Ndjenja se poshtë këtij qielli të parashikueshëm, përfundimi i historisë është i planifikuar qysh më parë. Të gjitha kanë ndodhur, të gjitha janë thënë, të gjitha janë jetuar. E kemi parë këtë film dhe vazhdojmë që ta shikojmë e ta shikojmë vazhdimisht të pandjeshëm tashmë.
Asnjë revoltë, asnjë pasion. Dua të them,asnjë revoltë serioze apo pasion i fortë për diçka, për një këngë, për një libër, për një ide. Një kërkesë e fuqishme për përmbysje, për përmbysje në jetën tonë, në jetët jetët tona.
Zhurmërisht të shurdhët dhe mbresëlënës të vyshkur. Të gjitha avollohen kaq shpejt. Një e vërtetë na rrethon, por na shpëton pa e kapur. Konsumojmë lakuriqësinë e saj, por sekretet rezistojnë. Vetëm kur zbulohen fitojnë drejtësinë.
Sikur të kemi humbur bastin, por të mos na interesojë më. Diçka është e mangët dhe nuk marrim mundimin të kërkojmë pjesën e humbur. Sikur të ishte koha e ngrisë, e palëvizshme. Por ne shtiremi se shkojmë dhe ecim përpara. Ku?
Ulërasin përpara nesh faqet e para të gazetave dhe “telepenxheret” se edhe sot lajmet janë tronditëse e rrënqethëse.
Ekskluzivet të panumërta: Kur do të bëhen zgjedhjet, këtu janë sondazhet e mira, skandalet, ilaçet e reja për sëmundjet e vjetra, hipokritët dhe “ulëritësit profesionistë të telepenxhereve” ndeshen me njëri- tjetrin me të njëjtat argumente të stërthëna e stërvjetëruara. Luftëra ortodokse dhe luftë antiortodokse me armë të pamoralshme dhe me fshehje akoma edhe më të pamoralshme.
Të humburit dhe fitimtarët. Të gjithë ne të humbur, gjithmonë disa të tjerë fitimtarë.
Të gjitha harrohen kaq shpejt. Konsumojmë të gjitha TV-zbulimet me shumë dëshirë. Dhe pastaj? Pastaj asgjë
Diçka të na rrëmbejë, një ide, një pasion, një vizion një synim. Asgjë nuk flakëron në jetën tonë publike. Të gjitha inerte, të palëvizshme, sikur të mbajnë frymën. Dilema nuk ekzistojnë, i rrëzuam idhujt e perënditë pa gjetur se me çfarë do t’i zëvendësonim.
Të gjitha zgjidhjet jenë më të këqija se problemi dhe për këtë i lemë mënjanë.
Vazhdimisht emigrantë, të pasigurtë dhe të çrregult shkojmë shekullisht, pasi asnjëherë nuk kishim një vend tonin.
Bagazhi ynë i vetëm, duarshtrëngime të shpërqëndruara, mendime të varfra, tërheqje të vogla, ëndrra modeste, përsëritje të pafundme të fatalitetit, vjedhje të së vetëkuptueshmes...
U vëmë zjarrin pa e kuptuar as vetë mundësive që të rikthehemi atje prej nga na kishin ndjekur përgjithmonë. Atë ç’ka nuk dogjëm, e përgatisim për ditët që do të vijnë. Bomba molotov të bëra vetë që zakonisht na shpërthejnë në duar.
Çmontues fajesh në një epokë të gabuar, të çuditshme.
Dhe poetët heshtin, nuk munden as ata, për fat të keq të shpëtojnë botën.
“Errësira e mesnatës është atdheu ynë i vetëm” dhe bashkë me të edhe mendimi se një tjetër botë, e vërtetë, guximtare, e ndjeshme e delikate, e hapur, antidoda e barbarizmit të ditëve, një ideogramë mendimi ekziston edhe pas përfundimit të bukurisë.
Le të ngushëllohemi me faktin që jeta nuk është një justifikim e argument, por it is remaining a perpetual possibility.

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Manifesti i Blogger-istit

Manifesti i Blogger-istit
1- Bloget janë dialog- dialog i lirë, i pandaluar ndërmjet qytetarëve
2- Bloget janë një thirrje dhe ftesë për dialog, në mosmiratim dhe komunikim.
3- Bloget nuk e fituan interesin e shoqërisë sepse thonë gënjeshtra apo mashtrojnë. E fituan, pasi shoqëria a nevojë për një zë autentik.
4- Blogu është e drejta e secilit që të shprehë mendimin e tij. Nuk ka blogje informuese apo jo informuese. Nëpërmjet dialogut të gjithë diçka mësojmë.
5- Blogjet nuk i shkruajnë profesionistët, i shkruajnë qytetarët. Mundet që të shprehin cilëndo përvojë të tyre profesionale, mundet jo.
6- Bloggeristi nuk përdor fonde shtetërore apo kombëtare (si kanalet shtetërore apo gazetat) dhe, për këtë arsye nuk mundet të hyjë në kallëpe mënyra e shprehjes dhe përmbajtja e shprehjes. Bloggeri çmon madhësinë e pafundme të Internetit për të shprehur edhe opinionin e tij.
7- Shteti, mediat, sipërmarrjet dhe të gjitha organizmat ligjore të shoqërisë shqiptare, duhet që t’i ndjekin e lexojnë me kujdes Bloggerat dhe dialogun e tyre. Akoma më mirë do të ishte që të merrnin pjesë në mënyrë të barabartë në këtë dialog. Do të mundet që edhe ata të bëheshin më të mençur duke mësuar mendimin e qytetarëve të thjeshtë, në vend që të përpiqen që ta kufizojnë në kallëpet e tyre.
8- E drejta e Bloggeritstit që shkruajë lirisht mendimin e tij është e shenjtë. Në rast se në ato që shkruan, shkel dispozitat e përcaktuara ligjore, apo bën thirrje të ndryshme kundër humanizmit, lirisë, demokracisë, etj, etj, ekzistojnë procedura të përcaktuara për dëbimin e tij.
9- Në masën që nuk shkelen me synim të qartë kushtetuta dhe ligjet, anonimia është e drajta e blogerit.
Përgatiti Ardi Stefa

Nga moda deri tek pandjeshmëria e të kërkuarit falje

Nga moda deri tek pandjeshmëria e të kërkuarit falje

A jeni përpjekur ndonjëherë të kërkoni në Internet frazën “Kërkoj falje”?
Në italisht ka 1.590.000 referime në lidhje me fjalën “falje”, ndërmjet të cilave: Kisha katolike kërkon falje për viktimat e klerikëve pedofilë, Guineth Paltrou kërkon falje nga aktivistët për të drejtat e kafshëve, sepse veshi një gunë për një reklamë, Kisha Anglikane kërkon falje nga Darvini për reagimin e saj fillestar armiqësor për teoritë e tij, gazetari Xhianpiero Mugini kërkon falje dhe merr mbrapsht të gjitha sa tha për Aleks del Pieron, Shteti i Virxhinias, kërkon falje për punën, Ronaldo kërkon falje por delkaron se nuk është gay, Kalaxhe i Milan merr mbrapsht shpërthimin kundër arbitrit dhe kërkon falje, Warner Bros kërkon falje nga miqtë e Harry Poter sepse e vonoi filmin e fundit, Apple kërkon falje nga klientët e saj për servisin e keq, një i ri italian prishës qetësie ërkon falje nga një emigrant kinez, pasi e rrahu; qeveria kanadeze kërkon publikisht falje nga Inuitët për keqtrajtimin që patën të paktën 150.000 fëmijë; qeveria e Australisë kërkon falje analoge nga Avoriginet, Ram Emanuel, shefi i ardhshëm i personelit në kabinetit e Barak Obamës kërkon falje për komentet antiarabe që bëri babai i tij, Benxhamin, Fiati kërkon falje nga Pekini për reklamën e Lancia Delta në Tibet...
Përderisa këto 1.5 milionë referime të kërkimit të “faljes” në Internet përfshihen edha ato që u bënë në vitet e kaluara, le të kujtojmë se Berluskoni kishte kërkuar falje nga bashkëshortja e tij Veronika, sepse flertonte me gra të tjera. Papa Benedikti i VI kishte kërkuar falje nga Muhameti, Gjon Pali II kishte kërkuar falje nga Galileu (dhe kështu Toka gjithë gëzim filloi përsëri të rrotullohejrreth diellit).
Por lajmi më i ri është si më poshtë: në një intervistë në rrjetin televiziv ABC, Xhorxh Bush kërkoi falje nga populli amerikan, sepse filloi pa arsye luftën në Irak (në të cilën janë vrarë më tepër se 4.000 ushtarë amerikanë, qindra ushtarë të aleatëve, qindra mijëra irakenë dhe të tjerë civilë, pa përfshirë këtu edhe të plagosurit.). Kërkoi falje për këtë therrtore, sepse u ndërgjegjësua se terroristët nuk ishin atje dhe se Sadam Huseini nuk kishte armë bërthamore.
Ishte gabim i “inteligjecës” (të mos përkthehet si “gjenialitet”).
Nuk e kam kuptuar nëse kjo moda e të kërkuarit falje shenjon kthimin në përulësinë kristiane, ose thjesht përbën pandjeshmëri: bën diçka që nuk do të duhej të kishe bërë dhe pastaj kërkon falje dhe lan duart.
Më kujton anekdodën e vjetër me kauboin që ecën me kalin nëpër livadh dhe papritur dëgjon një zë t’i thotë që të shkojë në Amblein. Kur arrin atje zëri i thotë që të hyjë në Salon (pijetore) dhe të luajë të gjitha paratë r tij në ruletë, vetëm në numrin pesë (5). Duke ngurruar, por edhe i magjepsur nga ky zë qiellor, kauboi bindet. Topthi ndalon në numrin 18 dhe zëri i pëshpërit: “Më faj, humbëm”.
Por ka edhe më keq. Disa njerëz janë kaq të pamëshirshëm e të këqinj saqë nuk thonë asnjëherë “më fal”! Jetojmë në një periudhë ç’njerëzimi. Persona kundër të cilëve kryhen hetime për mashtrim shkojnë krejt të qetë në qendra nate dhe restorante të modës apo dalin në televizot dhe shpërndajnë autografe. Ata që kanë shkatërrua ekonomikisht qindra familje vazhdojnë të qarkullojnë të pashqetësuar me avionin e tyre privat, ata që janë zgjedhur me mjete të tjera në një post ku askush nuk i do, vazhdojnë të mos e lëshojnë karrigen që përfituan dhe kujdesen përditë për mjekrat e tyre për të treguarfytyrën e tyre në TV. Pastaj janë edhe ata që historikisht janë të padënuar.
Kur Bushi filloi luftën në Irak shumë kishin protestuar dhe francezët kishin ndarë qëndrimin e tyrenga ajo luftë. Atë periudhë (dhe nuk flas për Amerikën, ku të gjithë ende ishin të tronditur nga 11 Shtatori dhe reagonin duke u ndërruar emrin patateve të skuqura që atje quhen “French fries”) këtu tek ne, në Europëshumë zëra të urtë u ngritën duke akuzuar si terroristë dhe artikujshkrues të paguar nga Bin Ladeni, të gjithë ata që shprehnin shqetësimin për sulmin amerikan.
Jo vetëm kaq, por kur Bushi lajmëroi me ditirambe se lufta në Irak kishte mbaruar dhe se ishte fituar (një tjetër gënjeshtër e mjerë kjo, dhe krejtësisht e qartë për të gjithë ata që kanë mendjen në kokë), mbështetësit e tij italianë shkruanin artikuj ironikë kundër të gjithëve atyre që kishin dyshime, duke thënë: “E shihni, ne kishim të drejtë”!
Pretendin mbi të gjitha paranojak, pasi edhe kur një luftë është fituar, kjo nuk do të thotë se ekzistonin shkaqe me të vërtetë të dukshme për t’u bërë. Fillimisht Hitleri fitonte vazhdimisht, por nuk kishte të drejt. Tani do të doja të shikoja se si do të reagojnë faqezinjtë këtu tek ne, kur Bushi të kërkojë sinqerisht falje për gabimet e tij.
©2008 Umberto Εco/L΄Εspresso
Përktheu: Ardi Stefa

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

Greqia dhe emigrantët

Greqia dhe emigrantët
Nga Ardi Stefa
Emigracioni është një fenomen që shenjoi Greqinë për shumë dekada dhe vazhdon ta bëjë edhe sot, pavarësisht se rolet kanë ndryshuar. Por ëndrrat janë përsëri të njëjtat...

Në mes të qershorit kryeministri grek, Kostas Karamanlis, vizitoi Qendrën e pritjes dhe të qëndrimit të emigrantëve klandestinë në Samo. Ishulli i Samos, shumë pranë kufirit me Turqinë, përbën një nga kalimet e zakonshme të emigrantëve klandestinë nga Azia për në Greqi dhe Europë. Është “porta bashkëkohore e Parajsës” për mijëra e mijëra njerëz të dëshpëruar, të munduar e të përndjekur nga vendet e Azisë.Para rreth një shekulli “Porta e Parajsës” ishte përsëri një ishull, Ellis Island, jashtë Nju Jorkut, metropolin e parë dhe më të rëndësishëm të epokës moderne dhe vendin, në të cilin shkonin varg me mijëra e miliona emigrantë nga e gjithë bota. Në këtë ishull të famshëm u luajt njëri nga aktet më të rëndësishme në atë që quhet lindja e kombit amerikan dhe ndërmjet protagonistëve kishte me mijëra grekë...Ndryshimet ndërmjet dy epokave janë të shumta, por më e rëndësishmja është në fizionominë e “Parajsës” së atëhershme dhe të tashme. Vala më e madhe e emigracionit përpara një shekulli e gjysmë shkonte drejt shoqërive, të cilat ende nuk ishin krijuar fizionominë dhe fytyrën përfundimtare, siç ishin ato të Botës së Re. Në të kundërt, sot emigracioni drejtohet kryesisht drejt shoqërive të evoluuara e të konsoliduara. Njëra nga ato është edhe Greqia. Ishulli i Samos i vitit 2008, ka shumë pak gjëra të përbashkëta me Ellis Island të vitit 1914 dhe Athina e sotme ka mundësi t’u ofrojë emigrantëve shumë herë gjëra më pak nga sa do t’u ofronte Nju Jorku i fillimit të shekullit...

Ekonomia
Emigracioni nuk është fenomen as i sotëm dhe as i djeshëm. Është një trajtë shumë e hershme e lëvizjes sociale, ekonomike, e kulturore për arsye të ndryshme e në epoka të ndryshme.Sot arsyeja kryesore është gjetja e punës. Greqia për rreth gjysmë shekulli ishte pikënisja e një vale të madhe emigracioni grek drejt Perëndimit, i cili arriti kulmin në dekadën e viteve ’60. Në atë epokë, emigracioni kapte shifrën e rreth 500.000 grekëve e grekeve dhe në këtë valë emigracioni në një masë të madhe i dedikohet zhvillimi që njohu Greqia në atë kohë. Emigrantët nuk “pretendonin” vende pune në Greqi dhe me paratë që “dërgonin në atdhe” ndikuan dhe mbajtën gjallë ekonominë greke. Nga mesi i viteve ’70 e këtej dhe pas rivendosjes së Demokracisë në Greqi, ishte radha e homogjenëve grekë që të ktheheshin me një ritëm standart në Greqi nga vendet e Europës Lindore, Australia, SHBA dhe Europa. Në 20 vjetët e fundit, hyrja masive e emigrantëve dhe shndërrimi i Greqisë nga vend eksporti në një vend pritës të emigrantëve ishte për shumë ngjarja më e rëndësishme sociale e këtyre viteve. Të huajt ndryshuan komponimin e banorëve të Greqisë dhe mënyrën, me të cilën vendasit shohin vetveten si pjesë e një organizmi të gjallë social.“Shndërrimi qelizor” i Greqisë kostatohet e ndodh përditë përpara syve të grekëve dhe të huajve, në maternitete ku shumica e fëmijëve të lindur janë me prindër emigrantë, në shkolla, ku 11% e nxënësve të arsimit fillor është fëmijë emigrantësh, nëpër lagje, në vendet e punës ku mbi 13% e fuqisë punëtore e përbëjnë emigrantët, në art, kulturë, etj; gjithandej. Greqia tashmë përjeton realitetin e viteve ’50 dhe ’60, por në kahun e kundërt. Në këto çaste që hedhim këto rreshta numri i emigrantëve të ligjshëm në Greqi shkon në diçka më shumë se 500.000, ndërkohë që mbi 100.000 të huaj të tjerë janë në procedurën e pajisjes me leje qëndrimi. Sipas një studimi të Universitetit ekonomik, numri i emigrantëve të paligjshëm varin deri në 250.000 ose diçka më shumë persona. Numri i përgjithshëm i të huajve në Greqi mendohet të hetë 800.000- 850.000 persona, përfshirë këtu edhe të huajt e tjerë nga vendet e Europës. Ky numër vihet vazhdimisht në dyshim, pasi shumë analistë vlerësojnë se numri i emigrantëve në Greqi është shumë më i madh nga shifra e dhënë dhe se emigrantët tashmë në Greqi përbëjnë diçka më shumë se 10% e popullsisë, ose më shumë se 1.000.000 vetë. Duke qenë një pjesë e rëndësishme e palcës sociale të Greqisë, emigrantët nuk do të mund të mos luanin rolin analog në ekonominë greke. Të gjitha të dhënat e deritanishme, të cilat nuk vihen në dyshim dhe që jepen nga bankat, flasin se emigrantët janë një forcë shumë e madhe lëvizëse, zhvillimi dhe konsumimi për shoqërinë greke. Përbëjnë 13% të fuqisë punëtore, përbëjnë 6% të të ardhurave të disponueshme dhe vlerësohet se kontributi i tyre në ritmin e zhvillimit të ekonomisë greke shkon në 0.4% për çdo vit në dekadën e fundit. 300.000 llogari bankare të emigrantëve në Greqi (shumica e të cilave janë të emigrantëve shqiptarë) kapin shifrën rreth 4 miliardë euro në depozita.

Kohë të vështira për emigracionin
Gjatë kohës që po hidheshin këto rreshta, në Parlamentin Europian votohej Udhëzimi për Unifikimin e procedurave të kthimit të shetasve të huaj nga vendet e treta. Udhëzimi, i cili shpreh frymën e re të shteteve anëtare, ashtu sikundër kjo është shndërruar në vitet e fundit dhe nën presionin e valëve të vazhdueshme të emigracionit, përbëhet kryesisht nga tre boshte: Koha minimale e mbajtjes së emigrantëve të cilët hyjnë ilegalisht në Europë përcaktohet të jetë deri në 18 muaj, adaptohen procedurat e menjëhershme të deportimit akoma edhe në vendet, të cilat nuk janë vendet mëmë të emigrantëve klandestinë (por vendet prej nga klandestinët hynë në Europë) dhe ndalimi për pesë vjet i hyrjes ndaj të gjithëve atyre që kanë shkelur ligjin e hyrjes në ato vende dhe nga janë deportuar. Në shumë vende europiane, reagimet e popullsisë vendase ndaj emigrantëve janë shtuar negativisht. Një raport i kohëve të fundit i OKB-së vlerëson se brenda 30-40 viteve të ardhshme do të krijohet një valë emigracioni, kryesisht nga jugu derj veriut, me rreth 200 milionë njerëz, për shkak të ndryshimeve klimaterike të planetit. Në këtë temë, Traktati i Gjenevës i vitit 1951 nuk “njeh refugjatë” për arsye mjedisore me rezultat të ketë vakuum ligjor. E sigurta është se sa më shumë të kalojnë vitet, emigracioni, i ligjshëm dhe ilegal sa vjen e bëhet edhe më i vështirë...

Toleranca zero
Sipas presidentit të IMEPO, A. Zavos, shqetësimi i tij ka të bëjë me qëndrimin e europianëve, të cilët nuk i kuptojnë pasojat e emigracionit, por edhe problemin e Greqisë në lidhje me këtë fenomen.Për zotin Zavos, nuk shtrohet problemi, nëse Greqia e pranon apo jo konceptin e “Tolerancës zero” që të mundet të flasësh për tolerancë zero në fenomenin e emigracionit do të duhet që Europa të vendosë një zgjidhje të tillë dhe Greqia këtë gjë nuk mundet ta bëjë. Për zotin Zavos, fenomeni i emigracionit është normal, pasi njerëzit kanë globalisht të drejta. Ai është pro legalizimit dhe dhënies së të gjitha të drejtave emigrantëve të ligjshëm, por vlerëson se në rast se në Greqi do të hynin befasisht 200.000 emigrantë klandestinë, hyrja e tyre do të krijonte probleme jo vetëm për grekët, por edhe për komunitetit e emigrantëve në Greqi. Pasi në komunitetin e emigrantëve aktualë në Greqi papunësia do të arrinte në shifrat 50%. Emigracioni i pakontrolluar krijon zvogëlimin e pagave të emigrantëve, por edhe rreziqe për grekët e varfër dhe trazimin e paqes sociale. Sipas zotit Zavos, solidariteti social, i shkëputur nga realiteti social nuk është delikatesë, pasi nuk është solidaritet social të lejosh rishpërndarjen e të ardhurave në dëm të shtresave të varfra ekonomikisht dhe pro të pasurve.

“Getoja” e ëndrrës
Prezenca e emigrantëve, përveçse shenjës ekonomike dhe kulturore në Greqi ka edhe një shenjë tjetër, atë urbane. Fytyra e re e Athinës, ajo që u krijua nën presionin e valës së emigracionit, i cili nuk ishte përjetuar nga Athina për më tepër se gjysmë shekulli.Emigrantët përzgjedhin apartamentet e vjetra e të lira në qendër të Athinës, apo lagjeve përreth, qoftë si qiraxhinj, qoftë si blerës, duke u ofruar në këtë mënyrë shërbime të mëdha e të çmuara grekëve. Kjo gjë bën që në Greqi të marrë gjithnjë e më tepër formë të qartë getoizimi. Dhe jo vetëm në shoqëri.Nga ana e saj, getoizimi i emigrantëve çon edhe në getoizimin e grekëve, por natyrisht në një trajtë tjetër, e cila vërehet në zonat e pasura.Dyert e hapuraGreqia gjendet në vendin e gjashtë përsa i përket pranimit të emigrantëve në vitin 2007, sipas një raporti të OKB-së. Në vend të parë gjendet SHBA, në të dytin Suedia, në të tretin Franca, pastaj Anglia. Shkaqet e hyrjes së emigrantëve klandestinë janë të shumta. Faktor i rëndësishëm është pozicioni gjeografik.Paratë që dërgojnë emigrantët në atdheun e tyre janë një frymëmarrje e madhe për ata që kanë ngelur në atdhe dhe që ndikojnë në ngritjen e ekonomisë së vendeve të emigrantëve.

Atdheu i dytë
Shqiptarët, përbëjnë pjesën më të madhe e më të rëndësishme të emigrantëve që jetojnë e punojnë në Greqi. Përbëjnë 60% të numrit të përgjithshëm të emigrantëve. Pastaj veçojnë komuniteti pakistanez, filipinezët, bullgarët, polakët, rusët, etj, me secilën prej tyre të mos kalojë 5%.

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Plumba një “kolegu” blogerist...


Plumba një “kolegu” blogerist...
A. Stefa
Sameh Habib ka një blog të tijin në internet ashtu si shumë nga ne. Por Samehu blogun e tij e ka në Rripin e Gazës, pasi atje jeton.
Është 20 vjeç.
Në postimin e tij të fundit lexoj, me aq sa mundem të kuptoj nga anglishtja se ai kërkon dëshpërimisht NDIHMË.
Kërkon ndihmë për qindra e mijëra bashkëpatriotët e tij, të paarmatosur e civilë, të cilët kanë nevojë urgjente për ndihmë mjekësore e ushqimore. Për qindra të plagosurit, të cilët kanë nevojë urgjente që të operohen, por sala operacioni nuk ka. Për fëmijtë e plagosur që kanë nevojë për t’u kuruar e ushqyer, por që as barna mjekësore, as dritë, as ushqime për ta nuk ka.
“Na bombardojnë nga të gjitha anët. Po qe se pyesni veten se si kam energji elektrike dhe shkruaj në internet, ju them se shkon me këmbë katër kilometra larg shtëpisë sime që të karikoj baterinë e kompjuterit, me frikën se nga çasti në çast ndonjë bombë apo plumb do të më marrë jetën.
Kanë kaluar dy javë nga fillimi i luftës, 77 të vrarë dhe 3.500 të plagosur. Çdo bombë është varr për dhjetëra civilë...”- shkruan Sameh në klithmën e tij rrënqethëse të dëshpërimit.
Nuk kam ndonjë simpati të veçantë për palestinezët, por klithma e tij më rrënqethi. Atij i dërgojnë me dhjetëra mesazhe nga Portugalia, SHBA, Franca, Brazili...
Ja një koment nga Brazili:
“Marcos Diarios said...
Dear Sameh,We are praying for you.Please stay safe.Marcos (Brazil)
(I dashur, Sameh, lutemi për ty dhe të lutem që të jesh i sigurtë – përkthimi në shqip)”
I dërgova edhe unë një mesazh solidariteti, me shpresën që të jetë gjallë dhe të mundet ta lexojë mesazhin tim dhe ato që i shkojnë përditë...