Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Një poemë

Një poemë

Dëshiroja të shkruaja një poemë për perëndimin e diellit në Egjipt dhe hijet tejet të lashta të piramidave; për brigjet e Irlandës, për tingullin magjik që ushton nga këmbanat e Lozanës, për bujqit e varfër të Meksikës, për ëndrrat e çmendura të poetëve francezë. Për vallëzimin e indianëve rreth e rrotull zjarrit; për agimet në Kubë, poshtë palmave me pamje oqeanin Atlantik.
Të shkruaja një poemë për zakonet e çuditshme të eskimezëve, për psalmet e trishta të myslimanëve pak përpara se të perëndojë dielli...
Një poemë për tingullin e shiut dhe këngët që sjel nga larg era; për vijat e mrekullueshme në lëkurën e tigrave dhe bishtin hyjnor të pallojve; për këngën e përtejme të dallëndysheve brenda foleve të tyre; për udhëtimet e zogjve në vendet e Veriut; për një flutur të vogël të kuqe, e cila i gëzohet agimit, duke fluturuar nëpër lule...
Një poemë për Don Kishotët dhe zbuluesit guximtarë; për Luanin e Bretonit dhe frymëzimet e Mark Auprilit; për Xhek Londonin që humbi aq padrejtësisht; “Do të kthehem gjallë”, shkruante me lot deri në momentin e fundit; për astonautët që vdesin dhe marrin me vete mijëra sekrete; për fytyrën e çuditshme që dalloi Herakliti mbi Hënë...
Një poemë për pasqyra të errëta dhe kaleidoskope të jashtëzakonshëm; për mistere në kristale dhe vula magjike, për mermerin e një statuje që qëndron në gjysmëerrësirën e një muzeu të vjetër; për mburoa dhe heshta heronjsh që ende presin beteja; për shtëpira gati të rrënuara që shenjojnë vështrimin e kalimtarit...
Për letra të pluhurosura që askush nuk i hapi ndonjëherë; për tradita epokash që po ndryshken me kalimin e kohës në bodrume të errëta, për grafitet në deto që janë mesazhe të koduara të bandave; për një kobure të zbrazur që tymos ende në dorën e atij që sapo vrau veten, në mesnatë, në ndonjë cep të vetmuar...
Një poemë për marinarët dhe femrat e panumërta të tyre, për refugjatët dhe eremitët që ëndërrojnë një jetë tjetër; për piratët dhe kryqëzorët.
Për Arturin dhe të gjithë kalorësit e tij që ende kërkojnë Graalin e Shenjtë; për alienët që jetojnë jashtë planetit tonë dhe dëgjojnë të gjitha tingujt e Universit; për dhembjen e Shekspirit dhe melankolinë e Borhesit; për zemërmirin Herman Esse që ndihej si një ujk përballë stepës së pafundme; për madhështinë e bardëve që himnizuan bukurinë...
Një poemë për yjësitë dhe joshjen e Hënës, për anijet kozmike më të shpejta se kometat, për perëndimet jashtëtokësore të diejve në cepin tjetër të kozmosit; për piktorë kozmikë që ngjyrosin galaksitë; për mesazhet paqësore që dërguan njerëzit në pafundësinë e Universit; për Shpresën që lëviz çdo gjë, gjithmonë...
Një poemë për fëmijtë e varfër të Afrikës; për revolucionet e popujve, por edhe për krimet kundër njerëzimit; për luftërat dhe lumenjtë e gjakut që vaditën tokën; për vetminë e burgut dhe hidhërimin e skllavërisë; për të gjithë ata që dhanë shpirt duke mbrojtur Njeriun...
Një poemë për dashnorë të zjarrtë dhe gjasme dashuritë, për dashuritë e verës që shpejt u harruan; për Romeon dhe Zhulietën që fituan përjetësinë; për puthjet romantike dhe psherëtimat; për zemrat që godasin fort; për sytë që ëndërrojnë edhe kur janë të hapur; për një përkëdhelje të ëmbël në errësirë që fiton mbi të gjitha dhembjet...
Një poemë për Zotin dhe engjëjt, për Parajsën dhe jetën e përjetshme...
Një poemë për Djallin dhe engjëjt e tij, për Ferrin dhe një mijë mëkatet...
Një poemë për çdo poemë...

Ardi Stefa
Dhjetor 1995