I mençuri dhe budallai!...

I mençuri dhe budallai!...
U ngatërruam me ata që tregojnë hënën, apo me ata që shikojnë gishtin?

A. Stefa
Një fjalë e urtë kineze thotë se “Kur i urti tregonte hënën, budallai shikonte gishtin!”.
Variacionet e kësaj proverbe janë të shumta dhe veçanërisht aktuale...
Merrni shembull nga rasti i të martës. dy kriminelë shqiptarë u përleshën të martën me armë zjarri me policinë...
Një djalë i ri 25 vjeçar, babai i një foshnjeje disamuajshe, ngeli i vrarë nga plumbat që binin rrebesh...
Qysh atë natë në mbrëmje dy kriminelët u gjetën që ishin të kombësisë shqiptare, të arratisur nga burgu i Larisës...
Viktima, edhe ai shqiptar, u quajt thjesht “qytetar”!
Si nga gazetarët e mediave vizive greke, ashtu edhe nga përfaqësuesit e policisë.
Thjesht u mësua që ishte shqiptar, sepse dikush e tregoi për shtypin shqiptar fillimisht, e për atë grek më pas...
Për Drejtorin e Policisë Greke, viktima u gjend në vendin e gabuar, në kohën e gabuar!...
Sa thashë më lart nuk ka nevojë për koment...
Pasi përplasja ndërmjet urtësisë dhe idiotësisë që përcakton proverba kineze, përqafon të gjitha deklaratat e mësipërme. Pasi jeta ndahet gjithmonë në ata që kanë mundësi gjithmonë të tregojnë atë që është themeltare dhe në ata që fshihe pas fjalëve, duke parë gishtin apo gishtat...
Dallimi është i dukshëm, qoftë kur flet për legalizimin e emigrantëve, qoftë kur flet për nënshtetësinë e tyre, qoftë kur flet për një rast të tillë tragjik, kur kriminelet menjëherë emërtohen shqiptarë, ndërsa viktimat fatkeqe, edhe pse janë shqiptare nuk përmendet fare kombësia e tyre...
Ne vend që Drejtori i Policisë Greke të njihte menjëherë përgjegjësinë për humbjen e jetës së një qytetari, qoftë edhe shqiptar, tha se: “viktima u gjend në vendin e gabuar, në kohën e gabuar!...”
Thua se ne gjendemi gjithmonë në vendin e dukur, në kohën e duhur...
Thua se policia gjendet gjithmon në kohën e duhur në vendin e duhur...
Apo qoftë edhe gazetarë grekë...
Ne fund të fundit i takonte policisë që të garantonte sigurinë e qytetarëve kur kryente një operacion të tillë kaq të madh... Se 25 vjeçari shqiptar nuk ra nga qieli në vendin e shkëmbimit të zjarrit. Dhe ka shumë mundësi që të jetë vrarë nga armët e policëve...
Dhe është më keq përpjekja që bëhet për të “korrigjuar” deklaratën për “kohën e vendin e gabuar” me justifikimin se “U kapën dy nga kriminelët më të rrezikshëm të Greqisë”...
Për fat të keq as njëra deklaratë bind, as tjetra. Dhe për këtë kam përshtypjen se ato u drejtohen thjesht idiotëve.
Veçse po qe se duan të tallen haptazi me ndokënd. Por kam bindjen se sot nuk ka më njerëz që tallen, apo që duan të tallen.... Dhe se kjo përpjekje e të tallurit të njerëzve do të shkojë kot...
Dhe këtu lind pyetja: “Bëhet fjalë thjesht për një përpjekje, apo është politikë kjo?...
Si nga gazetarët e paanshëm, si nga zyrtarët e policisë...
Me fjalë të tjera, ende nuk është e qartë se me kë jemi mpleksur: “Me ata që tregojnë hënën, apo me ata që shikojnë gishtin!”
Është e vërtetë që kanë filluar të na brejnë dyshimet, siç është e vërtetë që është ende shpejt për të nxjerrë konkluzione përfundimtare...

http://ardistefa.blogspot.com

Përse Juda nuk është shenjt?

- Përse Juda nuk është shenjt?
Iu afrua pemës dhe filloi t’i fliste. Ishte një fik dhe ishte Juda i vogël.
Juda. E kishte pagëzuar kështu prifti gjysmë i lajthitur i Qytetit përpara shumë vjetësh. Njezet e tre vjet nga ajo ditë kur nga qielli kishin rënë lulet e verdha...
Për herë të parë pagëzohej një fëmijë në Javën e Zezë: e Premtja e Zezë e 199...
Babai i tij e kishte rrëmbyer në ajër dhe e kishte futur poshtë kordeleve zezane të kishës. Foshnja ishte disaditëshe dhe kishin frikë se do ta humbisnin. Ishte shumë i dobët dhe vendosën që përpara se ta çonin nëpër doktorë, t’i jepnin pak shpresë kristiane, nga kisha e çelur përpara disa muajsh...
- Juda...
- Mbase tradhton profecitë...
- Mbase jeton dhe ky i shkretë!
Të tilla urime dhanë plakat që prisnin të shkonin dhe dhanë kohë që të Shpëtonte Foshnja...
- Emër është ky, pater?
- Eh, ditë që është? Nxënës i Jezuit a nuk ishte edhe ai? Të mos pagëzojmë një fëmijë për nder të tij? Ndoshta ndodh yshtja e madhe dhe e shndërron. Deri kur do të ngelet i mallkuar, i urryer? Dikush duhet ta dojë edhe atë...
Juda i vogël e gënjeu Vdekjen dhe jetoi. Përsëri babai i tij i shkoi priftit:
- Pater, më hëngri të gjallë nëna e tij. Kur do t’ja bëjmë festën e emrit? Gjete gjë në kalendar ndonjë festë të Juda Iskariotit?
- T’ja festoni emrin çdo të Enjte të Zezë, çdo vit. Ditën që u pagëzua fëmija. U ka gjë më kristiane se kjo?...
Dhe ashtu u bë. Çdo të Enjte të Zezë të javës së Zezë, kur të gjitha shtëpirat e Qytetit ishin të zhytura në trishtim, e këmbanat e Kishës ushtonin me tinguj funebër, vetëm shtëpia e Judës së vogël kishte drita të gëzueshme e muzikë. Mblidheshin vogëlushët dhe i sillnin dhurata, para dhe lule. Disa i çonin edhe gjethe nga fiku në të dalë të Qytetit...
Të Premten e Zezë, Juda i vogël, mblidhte dhuratat e tij dhe i çonte me të rënë këmbana e parë në Kishë. Gjethet e fikut mbështilleshin të parat në këmbët e Epitafit...
Nga to rridhte shpesh herë si lot, lëngu i bardhë si qumësht...
Dhe sipër tyre, me kalimin e orëve vendoseshin lulet e tjera aromatike.
Dhe me kalimin e viteve lulet natyrale zëvendësoheshin gjithnjë e më shumë, gjithnjë e më shumë me lule artificiale...
Prifti gjysmë i lajthirur komplotonte me Judën e vogël dhe askujt nuk ia tregonte sekretin e tyre.
Shumë pak besimtarë nga Qyteti e dinin që poshtë luleve natyrale e artificiale fshiheshin gjethet e fikut, të vendosura nga Juda i vogël. Besimtarë të vërtetë që ndihmonin në Çlirimin e Kryetradhtarit...
Vogëlushi kujdesej me shumë dashuri për fikun e vet dhe i fliste gjithmonë. E kishte mbjellë prifti gjysmë i lajthitur në festën e tij të parë. Një dhuratë simbolike, përkushtim, i kishte thënë...
Ai e kishte vendosur këtë ceremoni festive. Dhe vogëlushi Juda e ndiqte me përkushtim, ashtu sikundër e porosiste edhe nëna edhe babai i tij...

Ardi Stefa

Një postim emotiv… Ndoshta edhe jo… Nuk e di ç’do të rezultojë në fund…

Një postim emotiv… Ndoshta edhe jo… Nuk e di ç’do të rezultojë në fund…
Ardi Stefa
(Kartolinë për Shën Valentinin)
Jemi qenie të vetmuara...
Kërkojmë bashkëudhëtarë për periudha të caktuara të jetës sonë, por përpjekjet janë kaq të kota...
Arrijmë që t’i mbajmë për pak pranë nesh. Nuk ekziston përgjithnjë!
Është kaq e çuditshme të përpiqesh të ndërgjegjësohesh se ato që dëgjon nga buzët e saj/tij, i kanë dëgjuar kaq të tjerë përpara teje. Se bashkëudhëtari/ja jote e mëparshme ka ndarë të njëjtat fjalë e fraza me dikë tjetë, se i riu është këtu.. Është një e vërtetë me të cilën jam adaptuar. Por përsëri..., nuk pushon së qeni kaq e çuditshme...
U themi “të dua” kaq shumë njerëzve dhe nuk gënjejmë më askënd. Themi “të dua”, “dua të të përqafoj”, “të dua timin/en”. Dhe nënshkruajmë një kontratë me afat të caktuar...
Çdo puthje..., ndihet se është e përdorur.
Ndoshta sepse e jetova dhe e pashë të mos ishte imja...
Çdo përqafim... i destinuar për tjetërkënd...
Diku u largua dhe u gjend për pak tek unë...
Të kam pranë meje..., tani...atëherë..., dikur..., një përkëdhelje në faqe..., krahët e lidhura ne mesin tim..., biseda të pafundme me fjalë, ose me heshtjen..., dhe nesër di që mund të mos jetë imi/imja,- akoma dha tani nuk është, por kam këtë iluzion,- por përpiqem të përjetoj këtë skenë.
Të jetoj çdo hollësi, sado të vogël të saj. Dhe le të di që ajo që po jetoj është një skenë e cila është luajtur e riluajtur...
Një teatër i luajtur nga një trupë tjetër...
E di?... Në dorën tonë është t’i bëjmë shfaqjet tona suksese...


Eνα συναισθηματικό post...Ίσως και όχι...Δεν ξέρω τι θα προκύψει στο τέλος...
Είμαστε πλάσματα μοναχικά...Ψάχνουμε συνοδοιπόρους για ορισμένες περιόδους της ζωής μας αλλά είναι τόσο μάταιες προσπάθειες... Καταφέρνουμε να τους κρατήσουμε λίγο κοντά μας. Δεν υπάρχει για πάντα.
Είναι τόσο περίεργο να προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις ότι αυτά που ακούς από τα χείλη του τα έχουν ακούσει τόσες πριν από σένα. Ότι ο παλιός σου συνταξιδιώτης μοιράζεται τις ίδιες λέξεις και φράσεις με κάποιον άλλον, ότι ο καινούργιος είναι εδώ για λίγο. Είναι μια αλήθεια με την οποία έχω συμβιβαστεί. Αλλά και πάλι...δεν πάυει να είναι τόσο παράξενο. Λέμε σε θέλω σε τόσους ανθρώπους και δεν παραμυθιάζουμε κανέναν. Λέμε σ'αγαπώ, θέλω να σ'αγκαλιάσω, σε θέλω δικό μου. Και υπογράφουμε ένα συμβόλαιο περιορισμένης χρονικής διάρκειας.
Κάθε φιλί...νιώθω ότι είναι χρησιμοποιημένο. Ίσως επειδή το έζησα και το είδα να μην είναι δικό μου...Κάθε αγκαλιά...προορισμένη για αλλού... Κάπου ξέφυγε και βρέθηκε για λίγο σε μένα...
Σε έχω δίπλα μου...τώρα...τότε...κάποτε...ένα χάδι στο μάγουλο...τυλιγμένα χέρια γύρω από τη μέση μου...ατέλειωτες συζητήσεις με λόγια ή με τη σιωπή...και αύριο ξέρω ότι μπορεί να μην είναι δικά μου-ακόμη και τώρα δεν είναι αλλά έχω αυτή την ψευδαίσθηση- αλλά προσπαθώ να βιώσω τη σκηνή, να ζήσω κάθε μικρή της λεπτομέρεια. Και ας ξέρω ότι αυτό που ζω είναι σκηνή που έχει παιχτεί. Έργο ξανανεβασμένο από άλλο θίασο... Ξέρεις... στο χέρι μας είναι να κάνουμε τις δικές μας παραστάσεις επιτυχία...

Nënshtetësia e emigrantëve

Nënshtetësia e emigrantëve
Ardi Stefa
Dikush më shkruante në blogun tim se njëri nga themelet e racizmit është frika e ndryshimit apo e shpërbërjes kulturore të një populli. Isha dakort me të. Disa njerëz, natyrisht të kulturuar kultivojnë frikën, për të peshkuar në ujëra të turbullta. Sidomos politikanët e ekstremit të djathtë, por edhe klerikët, të cilët në emër të patriotizmit dhe fesë, anatemojnë gjithçka që u duket se i kërcënon.
Natyrisht, nuk bëj pjesë në kategorinë e “antiracistëve profesionistë”, as edhe në kategorinë e “të shqetësuarve të përhershëm e profesionistë”
Dëgjoj gjatë gjithë këtyre ditëve debatet, por edhe shkrimet të cilat marrin shkas nga paraqitja në parlament e projektligjit për nënshtetësinë e emigrantëve. Po të dëgjosh Karaxhaferrin dhe Mitropolitin e Selanikut, Anthimon, duket se rreziku që i kërcënon grekët dhe Greqinë është me shifra. Janë 500.000 emigrantë që do të bëhen grekë, ose 1 milion, të cilët do të trondisin e do të shkulin nga themelet Greqinë. Sipas Karaxhaferrit për 40 vjet në Greqi, grekët e kulluar do të jenë minoritet në vendin e tyre!...
Dhe këta drejtues e “liderë” kaq të kulturuar, të cilët udhëheqin e drejtojnë disa qindra- mijëra njerëz, injorantë e të mbushur me urrejtje, të cilët i dëgjojnë, i besojnë e i ndjekin verbërisht!...
Dhe kështu, padituria bëhet element shfrytëzimi. Kultivohet frika. Dhe frika lind racizmin...
Karaxhaferri dhe Anthimo, si edhe deputetë të Demokracisë së Re, deklarojnë në tempujt e demokracisë dhe të tolerancës se nënshtetësia e emigrantëve është kërcënim.
Por që nënshtetësia e fëmijëve të emigrantëve të lindur në Greqi të jetë kërcënim do të thotë se grekët nuk janë ata që janë, por janë një familje e përbërë “racore” me afërsi “biologjike”.
A e besojnë vallë të gjithë ata që thonë se kanë lindur nga prindër grekë, të cilët u lindën edhe ata nga prindër grekë, të lindur nga fgjyshër e stërgjyshër grekë..., e kështu me radhë deri në epokën e Luftës së Trojës, a e besojnë vallë se i njohin mirë, me rrënjë e dhëmballë, me pemë gjenealogjike gjyshin e gjyshen e tyre, stërgjyshërit?...
Asnjëri prej tyre nuk ka paraardhës arvanitas, sllavë, apo lindorë?...
Dhe sidomos në një rajon ku janë përzier racat këtu e shekuj të tërë!...
Natyrisht që grekët nuk janë një populli pastër e i kulluar për nga pikëpamja racore, pasi një popull i tillë nuk ekziston. Nënshtrimi etnik është rezultat i ideologjisë dhe jo i biologjisë. Nuk është afërsia e “gjakut”, është dëshira e të qenit e të përkiturit në komunitetin politik që është kombi-shtet grek.
Kështu u bënë grekë grekët, ashtu siç u bënë edhe kombet e tjera në Mesdhe, një pikë ku u takuan kulturat më të lashta, me pothuajse të gjitha kulturat më të reja, ashtu si edhe në Ballkan, ku të gjitha shtetet që u ngritën ishin multietnike.
Prandaj përralla nacionaliste e epokave të tjera për atdheun që një ditë të bukur u zgjua nga gjumi, si një princeshë e fjetur dhe kështu u krijua Greqia, në mos dëshmon për padituri të atyre që thashë më lart, është e rrezikshme.
Është kërkesa për të fituar “pastërtinë racore”!
Një gjë e tillë ndodhi nga 1933 deri në 1945.
Atëherë kur politika pro “pastërtisë së racës e atdheut”, e vrau princeshën e fjetur gjermane dhe e ktheu atë në Frankenshtajn.
Dhe ky përbindësh, ky Frankenshtajn, endet ende si dordolec akoma edhe sot i frikshëm për të gjithë...
Dhe në fund të kësaj SMS-je, paksa të gjatë, gjej vend të përgëzoj kryeministrin grek, Papandreu, i cili, pa pyetur për koston politike, deklaroi në Parlament se “Grek edhe lind, edhe bëhesh!”...