Kur të famshmit vdesin!...

Kur të famshmit vdesin!...
Nuk vajtojmë Majkëll Xheksonin: Nderojmë pjesën e jetës sonë që ai preku...

Ardi Stefa

Më kujtohet që kur vdiq Kurt Cobain, reagimi im i parë nuk ishte keqardhja, megjithëse e ndiqja karrierën e tij, më pëlqente muzika e tij dhe kisha katër kaseta të tij. Reagimi im i parë ishte tërbimi, revolta. “Ç’pati trapi që vajti e vrau veten!”,- mendova. Kaq muzikë kishte ende për të më dhënë. Ma kishte për borxh që e dëgjoja edhe atëhere kur askush nuk e dëgjonte në Shqipëri.
Nuk ka dyshim: Të famshmit i shohim si diçka tjetër, jo si njerëz që janë si ne, që kanë mish e kocka. I shohim si pamje dhe si producentë të kulturës që ne konsumojmë. Janë figura që këndojnë, kërcejnë, apo shtiren si duikush tjetër dhe i përdorim për të kaluar kohën tonë dhe të kemi gjëra për të diskutuar apo edhe për të shkruar nëpër blogje.
Dhe kështu duhet.
Por ndikimi i tyre në jetën tonë nuk është sipërfaqësor. Muzikën nuk e konsumojmë si patatina, filmat nuk i konsumojmë si kokoshka. Kanë një ndikim më të thellë, jo shumë të thellë, por të rëndësishëm. Është soundtrack ose sfondi. Dhe për këtë, kur njëri prej tyre vdes ndiejmë keqardhje, thua se vdiq një njeri i zakonshëm me mish e kocka, një i njohuri ynë...
Mua nuk më vjen keq për humbjen e Majkëll Xheksonit, të një njeriu që nuk e njihja personalisht, megjithëse muzika e tij më pëlqente veçanërisht. Nuk më vjen keq për humbjen e Majkëll Xheksonit, të cilin bota e konsideronte si pederast e pedofil, që bota e konsideronte si të çuditshëm e eksentrik, si të ziun që deshi të bëhej i bardhë...
Majkëll Xheksoni kishte shumë vite që nuk ofronte gjë si artist dhe ka shumë mundësi që të mos ofronte më asgjë si artist edhe në të ardhmen.
Ndryshe nga Kurt Cobain apo Xhon Lenon, të cilët vdiqën në kulmin e tyre, Majkëlli (ndoshta) kishte mbaruar artistikisht...
Prodiuksioni i tij i kulturës për ne kishte marrë fund.
Thjesht vdekja e Majkëll Xheksonit- njeri, një ngjarje tragjike, na ndihmoi të krijojmë një Majkëll Xhakson fantastik, të vendosim vijën e fundit të jetës së tij, diku aty nga viti 1992 dhe ekstrati që ngelej ta mbanim si shenjën e tij për jetët tona. Dhe konstatuam, të gjithë së bashku se ishte diçka shumë e rëndësishme.
Dhe nga dita kur mësuam për vdekjen e tij tragjike, bisedat e zakonshme ishin histori që ndodhnin atëherë kur ne dëgjonim Thriller ose Bad.Këto histori janë që sjellin keqardhjen, melankolinë, emocionin dhe ndjenjën e mungesës...

U mërzita prej pamjeve pa buzëqeshje!

U mërzita prej pamjeve pa buzëqeshje!
Ardi Stefa
U mërzita prej pamjeve pa buzëqeshje!
Kam kohë pa e parë buzëqeshjen tëndetë shndritshme në një fotografi me miq që të përqafojnë.
Një tryezë festive me shokë të ngushtë të thonë më tepër nga ato që fshehin në jetën e përditshme.
U lodha nga buzëqeshjet e shkëlqyera që shkëlqejnë si vitrina pas perdeve të intolerancës, arbitraritetit dhe hipokrizisë.
Çdokush e ka torturën e vet, por erdhi ora që ta ndash në tryezën e gjatë me miqtë.
Gota e verës ka shumë për të thënë, por ka nevojë për pak kohë që të nxehet zemra, derisa të mundet të çelet prapë.
E de se tashmë mendon gjithnjë e më shpesh savanin e shpirtit, por gëzimi nuk do shumë që të shpërndahet përsëri në mbulesën e pastër.
Mjafton të dijë se ende ekziston dikush që të qëndrojë deri në fund, përpara se të shuhen dritat dhe të mbështillesh nën mbulesat e shtratit tënd.
Sonte nuk më intereson se sa do të më shohin të lotoj, por më mjafton që do t’i shohësh ti shenjat, për të më marrë në përqafimin e ngrohtë e të fortë.
Po qe se ke ende cigare në pakëte, le t’i tymosim së bashku.
Po qe se në gotën time ka ngelur ndonjë pikë verë, do ta ndaj me ty.
Po qe se buzëqeshja jote ka më tepër forcë, le të shtyjë buzët e mia të mbyllura të nxjerrin psherëtimën.
Po qe se vështrimi im ka mundësi të kthehet diku, do të ketë një arsye të ngrihet prej tokës.
Të kam në mendje, sepse më ke në mendimet e tua, ofroj dorën time si patericë të më ndihmosh të qëndroj në këmbë, të prek që të mundesh të përkëdhelësh trishtimin tënd; të shoh që të mundesh të shpjegosh vështrimin tim; të buzëqesh që të mundemi të qeshim së bashku...
Të dua, sepse më do...

Dënime të ashpra viktimave, të buta autorëve...

Dënime të ashpra viktimave, të buta autorëve...
Ardi Stefa
Ju kujtohet Nea Manoladha?
Ishte protagonistja e disa muajve më parë, kur emigrantët u ngritën kundër kushteve ç’njerëzore, në të cilat i mbanin në punë vendasit gjatë kohës së mbledhjes së luleshtrydheve. Vetëm një pjatë gjellë e një copë bukë dhe orë të pafundme të punës, të paguara jashtëzakonisht keq...
Një ngjarje e rëndë ndodhi javën e kaluar. Në Nea Manoladha, dy fshatarë vendas, lidhën me litarë, pasi më parë i kishin rrahur egërsisht me grushta dhe hunj, dhe të zhveshur lakuriq i sillnin vërdallë nëpër qendër të fshatit, dy emigrantë nga Bangladeshi...
Si në filmat me kaubojsa.
Akuza e tyre ishte se “Emigrantët u kishin ngrënë tre dele!”...
Për këtë arsye fshatarët morën ligjin në dorë dhe i linçuan e i poshtëruan aq rëndë emigrantët.
Pas të qeshurave të para, hutimit që pasoi, dikush i thirri mendjes dhe lajmëroi policinë.
Policia erdhi dhe i arrestoi që të katërt. Dy fshatarët që i tërhiqnin zvarrë të lidhur pas motorrit dhe dy emigrantët nga Bangladeshi...
Dy emigrantët klandestinë, natyrisht...
Deri këtu, mirë. Skandalozja e çështjes qëndron në faktin se akuzat më të rënda janë në kurriz të viktimave të këtij linçimi e poshtërimi, në kurriz të emigrantëve dhe jo të dy autorëve të këtij krimi kaq të rëndë kundrejt dinjitetit të njeriut...
Dhe m’u kujtua një paragraf nga një dramë e Brehtit, të cilën po mundohem ta paraqes sa më besnikërisht:
“Ishin kohët e regjimit nazist. Një natë dëgjoi klithma e të thirrura. Doli në dritare dhe pa se nazistët po mblidhnin hebrejtë. Nuk jam hebre,- tha dhe futi kokën brenda.
Pas disa netësh përsëri dëgjoi zhurma. Ishin nazistët që kishin ardhur të arrestonin komunistët e rrugës. Nuk jam komunist,- tha dhe futi kokën brenda...
Pas disa netësh përsëri nazistët erdhën. Përsëri zzhurmna e të thirrura. Po mblidhin ciganët.
Nuk jam, as cigan,- tha dhe përsëri futi kokën brenda...
Pas disa netësh dëgjoi trokitje të forta në portën e tij. Nazistët kësaj here kishin ardhur për të. Po unë nuk jam as hebre, as komunist, as cigan, as...,- u ankua me vete...
Por kësaj here nuk kishte ngelur njëeri në rrugë që të thërriste për të...”
Këto fjalë të Brehtit janë mëse aktuale, sot në Greqinë e shekullit të XXI, kur jeta politike ka ngelur peng e politikave dhe e histerisë fashiste të Karaxhaferrit dhe emigrantët po provojnë një progrom kaq të rëndë...
Këto fjalë janë mëse aktuale, sot në Greqinë moderne, e cila fajëson për çdo gjë të keqe që provon mbi kurriz, për çdo pazotësi të sajën, emigrantët...

Është e vështirë të gatuash iluzione

Është e vështirë të gatuash iluzione
Ardi Stefa

Çfarë po ndodh në mendjen tënde? Në çfarë vende të paeklsploruara mund të udhëtojë? Thuaj që je diku dhe do të kërkoj të të gjej. Është e vështirë të gatuash iluzione. Janë çaste që rrjedhin si një çokollatë e ëmbël që lyen buzët e tua dhe që të mbështjell edhe më shumë gjuhën. Janë çaste që kanë si garniturë një krem të freskët që lenë një pikë si shenjë më hundën tënde dhe që nxisin puthjen time.
Është e vështirë të gatuash iluzione. Janë çaste të thata, sikur të pikojnë pika limoni në gjuhën tënde, që i përzien me lëng të kripur të gjuhës. Janë çaste të hidhura si qitro që nuk u lidh në liko dhe që ndryshon grimacat e gojës. Janë çaste si kafshata të një buke bajate e me myk, që i kapërcen pa i përtypur për të shpëtuar pak nga neveria e një kujtimi bajat. Është e vështirë të gatuash iluzione. Si një brumë i mbuluar nga mbeturina të rrethuara me rrjetë merimangash që nuk e lënë majanë të marrë frymë. Janë çaste si qumësht i thartuar, që nuk arrite ta pështysh se kishe etje. Janë çaste si një çamçakiz i ripërtypur, që e le në stol dhe që të nxit rrënqethje me shijen e saj.
Janë çastet e pafundme të neverisë dhe zhgënjimit që u ngjitën në mendjen tënde.

Po çfarë po ndodh në mendjen tënde? Ku humbe përsëri që të hmba dhe unë? Pak të të lë nga dora dhe fluturove. Një çast të të humbas nga sytë dhe u zhduke. Dhe ti durimi im përsëri e zbraze vendin krah meje dhe unë udhëtoj i vetëm. Dhe ti optimizmi im që përton të më shoqërosh dhe që ngele i vetëm me pasqyrimin e një pamjeje times të përlotur të mos duroj të shohë tutje një xhami të veshur nga avulli...
Do të mundje ndonjëherë të përgatisje një Cocktail ndjenjash për çdo rast? Po qe se vë në blender të shiprtit tënd një shumicë arbitrariteti me dy doza entusiazmi dhe pak vetëbesim të thërrmuar, do të mundje që të qerasje pafundësisht egoizmin tënd, derisa organet e brendshme të rrjedhin gjak. Po godie në shaker të ndërgjegjes tënde vetminë që të tepron, shumë trysni, disa ëndrra të humbura, zhgënjime të njëpasnjëshme, premtime të harruara, pak dashuri të vdekur dhe mjaftueshëm pasiguri do të katandisje të ecje kaq keq, saqë nuk do të guxoje të bëje as edhe një hap për të ikur prej spirancave që kaq vite të tërheqin në thellësinë e errët të një jete që tashmë nuk e jeton ashtu siç e kishe fantazuar përpara shumë vitesh.

Por çfarë ndodh në mendjen tënde? Çfarëdo që të ndodhë ndoshta nuk u prish ende bota. Përse gjërat duhet të jenë kështu ose ndryshe? Përse të mos i nxjerrësh të pastra mendimet nga baulet e errëta të mendjes, që u vaditën me naftalinën e turpit? Le të dalin ndjenjat e rrudhosura në të dritën e pastër, me shpresën se do të marrësh frymë edhe ti për një çast? Shtroji me duart e pasta rrudhat nga ëndrrat e ndrydhura e të shtypura që i ruaje si sekrete të fshehura mirë këtu e dhumë vjet. Jepi një fryrje të fortë pluhurit që i mbulon dhe leri të ikn nga dritaret e hapura.
Leri ngurrimet mënjanë dhe pi sonte një gotë pije të pastër, jo cocktail, bashkë me ne. Thith një cast një cigare nga ne dhe ndiqe këngën tonë. Eja, do të mësosh fjalët e gëzimit. Ndonjëherë nuk e durojmë dot veçantinë e ekzistencës sonë dhe akoma më e vështirë është kur nuk durojnë të tjerët ankthin e brendshëm që nxjerrin anët e errëta të vetes sonë. Do ta durojmë vetminë e ekzistencës sonë të veçantë. Nuk jemi gjë tjetër veçse Perëndi të vogla dhe së bashku do të përpiqemi të prekim engjëjt. E vtemja që do të mund të na ndihmonte tani është një përqafim. Dhe është gjithmonë i hapur për ty!...

“Fshesë” në Athinën e zbrazur

“Fshesë” në Athinën e zbrazur
Në fund të korrikut do të jetë e mundshme “një ndërhyrje masive” e Policisë Greke në kryeqytetin helen për t’u transportuar emigrantët klandestinë në “qendrat e pritjes”, sipas ministrit alternativ të brendshëm, K. Markojanakis, i cili ka paralajmëruar edhe një konflikt të hapur me anarkistët në vijim, po qe se do të ketë reagime nga ana e tyre...
Ardi Stefa
Ministri i brendshëm alternativ, Kriatos Markojanakis ka paralajmëruar “spastrime masive” nëpër lagjet e Athinës, në mënyrë që të gjithë ata emigrantë klandestinë që do të kapen të çohen në “qendrat e pritjes”, të cilat po krijohen gjatë kësaj kohe. Zoti Markojanakis, i cili është edhe përgjegjësi për rendin publik të Greqisë, ka komunikuar se në fund të korrikut, olicia greke do të ketë mundësinë që të fillojë operacione masive për përballimin e problemit të krijuar nga emigrantët klandestinë, numri i të cilëve është rritur ndjeshëm kohët e fundit. Zoti Markojanakis ka folur me hollësi edhe për vendet e qendrat e pritjes, si edhe ër superstrukturën e atyre vendeve që do të “mikpresin” klandestinët, deri në kohën kur kërkesa e tyre për azil politik të miratohet ose jo, në mënyrë që të deportohen. Ministri ka deklaruar se janë siguruar fondet e nevojshme që të jetojnë e të mbahen emigrantët klandestinë në kushte njerëzore.
Një vjeshtë e “nxehtë”?...
Duhet theksuar se fjalët e zotit Markojanakis paralajmërojnë edhe një vjeshtë shumë të “nxehtë” përsa i përket problemit tjetër që ka policia, konfliktit të hapur me anarshistët. Duke qenë se deklaratat e ministrit të brendshëm, P. Pavlopulos, tregojnë se qeveria dëshiron fillimisht që të mbyllë një front, atë të emigracionit klandestin, e më pas të merret me anarshistët, në qytetet kryesore greke, Athinë, Selanik, Patra, etj, të cilët përfitojnë nga azili që kanë universitetet dhe pas çdo konflikti ngujohen atje.
Qeveria mohon krijimin e “kampeve të përqëndrimit të klandestinëve”
Ministri i shtypit të Greqisë, E. Andonaros, ka hedhur poshtë kritikat që i bëhen qeverisë nga e Majta dhe organizatat antiraciste, në lidhje me krijimin e “kampeve të përqëndrimit të emigrantëve klandestinë”!
Ministri Andonaros ka theksuar se toleranca e qytetarëve ka kapur kulmin, ashtu sikundër edhe mundësia ekonomike greke për të mbajtur këtë numër kaq të madh klandestinësh.
Ministri grek ka hedhur poshtë të gjitha akuzat që i bëhen qeverisë, se me krijimin e qendrave të tilla të pritjes së klandestinëve, kthehen në kujtesën e njerëzve kujtime e mbresa të epokave të tjera. “Do të ruhen e respektohen të gjitha të drejtat e njeriut, edhe për klandestinën, ashtu si ruhen e respektohen për të gjithë njerëzit e tjerë”,- ka theksuar ai.
Sipas ministrit të shtypit, “çështja nuk është vetëm e Greqisë, por është një çështje shumë e mprehtë e në nivel europian. Greqia është nën një trysni shumë të madhe emigracioni, disanaloge përsa i përket madhësisë së vendit dhe mundësisë së mabjtjes të një numri gjithnjë e në rritje të emigrantëve klandestinë!”.

Drejt krijimit të ministrisë së emigracionit
Lideri i opozitës socialiste, J. Papandreu në një intervistë të tijën paraqet akset kryesore të politikës së tij për emigracionin klandestin. Veçohet përballimi i përgjithshëm nga një ministri e posaçme, me shërbime të specializuara...
J. Papandreu në një intervistë të tijën paraqet boshtet kryesore të politikës që do të ndjekë për të rikthyer ndjenjën e sigurisë për jetën, lirinë, pasurinë publike e private tek qytetarët grekë.
Zoti Papandreu ka theksuar se PASOK-u ka një plan të përcaktuar e të qartë për përballimin e fenomenit, i cili garanton se emigranti në Greqi, refugjati politik, do të kontribuojë në mënyrë krijuese në zhvillimin, mirëqenien, kulturën dhe prezencën e vendit në arenën ndërkombëtare.
Zoti Papandreu ka paraqitur projektin e tij me tetë pika:
1- Tolerancë zero ndaj emigracionit të paligjshëm. Objektivi është 0% emigrantë klandestinë.
2- Përforcimi i ruajtjes së kufijve. Kërkesa të vazhdueshme për marrjen e fondeve të tjera shtesë e më të mëdha nga BE për këtë qëllim.
3- Zbatimi i marrëveshjeve dypalëshe dhe atyre ndërshtetërore, dhe veçanërisht zbatimi i Protokollit të Riatdhesimit të Klandestinëve në Turqi prej nga hyjnë.
4- Krijimi e zbatimi i një politike të përbashkët humanitare të BE për një ndarje të barabartë të refugjatëve politikë. Duke marrë analogjikisht të gjitha shtetet anëtare të BE dhe jo vetëm vendet kufitare.
5- Riqartësimi i politikës greke kundrejt refugjatëve- një vlerësim i shpejtë i të gjithëve atyre që kanë të drejtën e përfitimit të strehimit politik dhe cilët janë jo të ligjshëm që duhet të riatdhesohen.
6- Integrimi i emigrantëve të ligjshëm në shoqërinë greke me politika serioze në arsim, luftimin e punës së zezë, dhënien e nënshtetësisë, veçanërisht të rinjve që i përkasin brezit të dytë të emigrantëve.
7- Krijimin e zbatimin e një politike të qartë për afrimin e fuqisë së aftë për punë në ato sektorë, ku ka nevojë për punë sezonale, apo nevoja permanente. Përballimi i përgjithshëm i gjithë kësaj situate do të bëhet nga një ministri e posaçme për emigracionin që do të ketë shërbime të specializuara dhe punonjës po ashtu të specializuar.
8- Programe të posaçme të rindërtimit të qyteteve, lagjeve, veçanërisht të atyre që janë getoizuar, me investime publike, një politikë sistematike të strehimit të emigrantëve dhe garantimin e bashkëjetesës paqësore dhe të tolerancës sociale.
Kritika të ashpra qeverisë
Në pesëvjeçarin e fundit politika e Demokracisë së Re për emigracionin, refugjatin politik, emigracionin klandestin ishte e mangët dhe inekzistente, thotë zoti Papandreu. Sipas tij, qeveria nuk ka asnjë politikë për ata që kërkojnë strehim politik, duke sjellë si rezultat që të gjenden në një zonë gri, mijëra e mijëra njerëz, të cilët vërtiten nëpër qytetet dhe portet greke dhe hyjnë e dalin nëpër burgje e rajone policie.
Sipas zotit Papandreu qeveria nuk ka asnjë politikë të integrimit të emigrantëve të ligjshëm në shoqërinë greke, duke sjellë si rezultat izolimin e brezit të dytë të emigrantëve, të cilët, të vetmin atdhe që njohin, është Greqia”...

Emigrantët- kërcënimi ynë më i dashur asimetrik

Emigrantët- kërcënimi ynë më i dashur asimetrik
Nga Afroditi Al Saleh
Kohët e fundit, gjithnjë e më shumë shtohen zërat, por edhe mendimet e analistëve në lidhje me bashkëpunimin e emigrantëve në organizata me sjellje keqbërëse, që nga plaçkitjet gjatë ngjarjeve të dhjetorit, në aktet terroriste kundër bankave apo sulmeve ndaj policëve, por edhe në rrëmbimet e sipërmarrësve dhe biznesmenëve të fuqishëm.
Karakteristike është një shkrim i para disa kohëve në gazetën Elefterotipia me titull: “Dhe u bëfshin terroristë klandestinë!”, në të cilin thuhet se në radhët e organizatës “Aksioni Revolucionar” ka emigrantë. Sipas artikullit në fjalë, “në listën e të dyshimtëve, përveç atyre, të cilët ishin skicuar në të kaluarën nga shërbimi antiterrorist, një vend të veçantë zënë për herë të parë edhe emigrantët, dosjet e të cilëve janë duke u shqyrtuar në mënyrë të hollësishme!”.
Vlerësimet e Policisë Greke mbështeten në:
1- Pjesëmarren jo të vogël në “pushtimet” e universiteteve, nga grupe të rinjsh emigrantë
2- Në faktin e ekzistencës së një trakti të ASOEE, të përkthyer ë katë gjuhë (shqip, anglisht, frëngjisht dhe gjermanisht).
3- Në kthimin e provuar të emigrantëve në moshë të re drejt organizatave jashëparlamentare dhe të grupimeve autonome politike.
4- Në shpërbërjen e organizatave të njohura të emigrantëve
5- Në getot që janë krijuar në shumë lagje të Athinës.
Kështu që sipas artikulit të Elefterotipisë, Policia Greke , vlerëson se duhet të rishqyrtohet politika e emigracionit “brenda një kuadri të përgjithshëm të sigurisë publike dhe rendit publik”!
Dua të theksoj qysh në fillim se ky shkrim botohet në njërën prej gazetave greke, në mos në gazetën më liberale politikisht, e cila ka qëndruar në pararojë të luftës kundër dallimeve. Dhe, megjithëse gazetarja nuk pozicionohet, qysh në titull do të mund të dallonim, bona fide, njëfarë ironie...
Duke iu përgjigjur shkurt, nëpërmjet gojës së gazetarit qëndrimeve, do të thoshim se e para, është krejtësisht e kuptueshme, por edhe e ligjshme që të merrnin pjesë në bojkotimet e universiteteve studentët- fëmijë të emigrantëve.
E dyta, trakti i përkthyer edhe në shqip i ASOEE, dhe që kritikohet aq shumë nga “analistët” dhe policia, është mëse normale që të paraqitet në shqip, pasi emigrantët shqiptarë përbëjnë 10% të popullsisë dhe është mëse e natyrshme që të dinë se përse e gjithë Greqia ku jetojnë e punojnë është ngritur në këmbë.
Dhe ky veprim, përkthimi i komunikatës edhe në shqip, dëshmon për humanizmin e komunitetit universitar dhe jo për pjesëmarrjen e emigrantëve në organizata terroriste.
Dhe, nga sa di unë, ASOEE, është një universitet dhe jo strehë terroristësh.
E treta, kthesa e vërtetuar nga disa, e emigrantëve drejt partive jashtëparlamentare, nuk vërteton asgjë, veçse politizimin e emigrantëve, të cilët mundet t’i konsiderojnë (dhe me të drejtë) partitë jashtëparlamentare si më mikpritëset për ta. Në të njëjtën kohë do të mund të thoshim se përbën një gabim të qëllimshëm e provokim, identifikimi i partive jashtëparlamentare me organizatat terroriste.
E katërta, është e vërtetë që për fëmijtë e emigrantëve organizatat e emigrantëve, në të cilat janë anëtarë prindërit e tyre, nuk përbëjnë asnjë lloj joshjeje e tërheqjeje. Dhe kjo ndodh pasi e njohin veten e tyre si pjesë e rinisë greke.
Dhe shpërbërja e organizatave të emigrantëve është e natyrshme dhe është pjesë e një plani politik të organizuar mirë.
Së fundi, është e ditur që nuk ekzistojnë geto në kuptimin e mirëfilltë të fjalës në Athinë akoma. Vetëm po qe se nuk njohim kuptimin e fjalës geto.
Përsa i përket konkluzioneve të Polcisë Greke për një rishqyrtim të ri të politikës së emigracionit në kuadrin e ruajtjes së rendit publik dhe qetësisë, nuk do të kisha kundërshtim. Por që të rishqyrtojmë një politikë, në fillim duhet që ajo të ekzistojë.
Si rrjedhim, kur të ketë një politikë për emigracionin duhet që në radhë të parë të përkujdeset për jetët e njerëzve që jetojnë në vendin tonë, të mos i shkatërrojë ekonomikisht dhe psikikisht dhe të respektojë veçantinë e tyre kulturore.
Përveç këtyre nuk mundet të konsiderojmë si koincidencë të gjithë retorikën në lidhje me pjesëmarrjen e emigrantëve në krimin e organizuar. Kujtoni dhjetorin, ku: “Emigrantët dogjën, shkatërruan e plaçkitën, pasurinë e njerëzve të qetë e nikoqirë grekë dhe se të vjedhurat e dhjetorit shiteshin në Lazarat!”...
Kujtoni, kur sulmet ndaj makinave të policisë iu atribuuan organizatave terroriste, në të cilat, pa dyshim kishin infiltruar edhe emigrantët.Më pas, emigrantët, si armiq të grekëve nikoqirë, si armiq të demokracisë dhe edhe të qeverisë, kanë shkuar drejt krimit ordiner, por edhe atij të organizuar.
Nuk mundet të lemë mënjanë e pa përmendur analizat e gazetarëve të njohur, të cilët në rastin e rrëmbimit të biznesmenit Panagopulos, këmbëngulnin se dy nga rrëmbyesit ishin emigrantë dhe kishte shumë gjasa të kishte edhe emigrantë të tjerë në grupin e rrëmbyesve, pasi: “Shqiptarët në Greqi jetojnë 18 vjet dhe kështu që e flasin greqishten si grekët!”...
Në të njëjtën mënyrë u trajtua edhe akti kriminal ndaj Konstandina Kunevës.
Disa analistë këmbëngulnin në ato që thoshin se Kuneva ishte një emigrante, të cilën ndoshta disa shqiptarë, ose bullgarë, ose pakistanezë, e detyruan të pijë acid, pasi acidi dhe sulmet me acid janë të zajkonshme në ato vende!...
Dhe prokuroria urdhëron policinë që t’i kërkojë autorët në radhët e emigrantëve...
Të gjitha këto nuk janë të rastësishme. Me të drejtë qeveria shfrytëzon stereotipet ideologjike të grekëve: grekët nuk shpërthejnë, grekët nuk i thyejnë dyqanet e bashkëqytetarëve të tyre, grekët nuk shijnë ndaj policëve, grekët as pranojnë e as hedhin acid, grekët janë të urtë e familjarë dhe grekët janë të rrethuar e të sulmuar nga emigrantët e këqinj...
Për këtë arsye neve grekët e qetë duhet të bashkohemi dhe të mbrojmë Greqinë dhe qeverinë nga kërcënimet që i bëhen prej emigrantëve, të cilët paraqiten si një grupim kompakt
Patriotizëm etnik vs kërcënimeve asimetrike të emigrantëve barbarë.
Nga ana e komunikimit, kjo taktikë është e shkëlqyer. Politikisht është jashtëzakonisht e rrezikshme.
Është e rrezikshme, pasi krijimi i armiqve të dukshëm e të padukshëm, shpesh herë merr trajtën e profecisë së ideologjive të tjera...
Dhe atëherë kush do të na mbrojë?...
http://afroditealsalech.blogspot.com
në foto: Afroditi Al Salech