Në ditën kundër racizmit

Në ditën kundër racizmit
21 marsi ishte Dita Botërore kundër Racizmit. Dita, kur të gjithë, vendas e të huaj, në Greqi e në mbarë botën, bashkojnë zërin e tyre për t’u thënë “Stop” racizmit, ksenofobisë e të gjitha shfaqjeve e stereotipeve, të cilat tashmë janë plagë të shoqërisë, të një shoqërie, e cila me fjalë mbron vlerat e demokracisë, lirinë e të qenit i lirë në diversitetin tënd, në besimin fetar, ngjyrën e lëkurës, apo bindjet politike, por që në realitet ndodh krejt e kundërta.
Në këtë ditë shumë intelektualë e njerëz të vërtetë, jo antiracistë profesionistë, mendohen e ngrenë zërin, për të çarë muret e shoqërisë, politikës indiferente.
Do të doja t’ju tregoja dy ngjarje, pikërisht për këtë ditë.
Ngjarja e parë ndodhi të premten, në 21 mars. Në ditën Botërore kundër Racizmit.
Në komunitetin e ciganëve, diku në Athinë, andej nga zona e Botanikosë.
Një vogëlushe cigane, e sëmurë rëndë dha frymën e fundit në spital. Prindërit e saj, njerëz të pashkollë e të varfër, por me shumë humanizëm brenda vetes morën një vendim: Dhuruan organet e të bijës së tyre të pafat. Organet e ciganes së vogël të pafat iu transplatuan menjëherë njerëzve, që kishin nevojë për to, që kishin nevojë për jetën.
Prindërit e Elefterisë së vogël, ciganët e palarë, nuk kërkuan gjë. “Vetëm të dimë që nga vajza jonë që vdiq morën jetë të tjerë njerëz. S’ka gjë, Elefteria jonë do të jetojë nëpërmjet tyre”,- tha babai i vogëlushes përpara kamerave televizive.
Ngjarja e dytë ndodhi në Tavro, diku pranë Lahanagorasë. Po ditën e premte, 21 mars.
Një grek, pronar i një depoje zarzavatesh, pësoi një aksident automobilistik. Ishte ora 03.30 e mëngjesit. Një motorr kaloi rrugëm me shpejtësi të madhe dhe e përplasi përtokë, duke i shkaktuar trauma të rënda në të gjithë trupin. Për fatin e mirë të grekut, Kostës, aty pranë u ndodh punëtori i tij nga Bangladeshi, Gurmiti. I dha ndihmën e parë, thërriti ambulancën, e shoqëroi për në spital. Qëndroi tek koka e tij derisa i erdhën të afërmit. U largua për të ardhur përsëri pasdite që të mësonte për shëndetin e tij.
E, pra, Gurmiti, ishte punëtori, më falni për shprehjen, “bythëzi”, që Kostës i ndynte magazinën. Ishte punëtori “mavro” që shahej e ofendohej orë e çast nga pronari. Ishte emigranti që punonte dhe ensimat nuk i ngjiteshin. Por i paguante vetë, sepse duhet që të merrte dokumentat e qëndrimit në Greqi.
Nuk e di se çfarë tha Kosta kur u përmend dhe mësoi që ishte “bythëziu” që i shpëtoi jetën. Nuk e di çfarë tha kur mësoi se emigranti që shtypej e shfrytëzohej nga ai, nuk e braktisi, por e ndihmoi...
Jam i sigurtë se nuk është ndier mirë, bile, ka ulur sytë nga turpi, përpara fisnikërisë së emigrantit të zi...
Ashtu sikundër jam i bindur se Kosta do të mendohet mirë që këtej e tutje kur të shajë apo ofendojë ndonjë emigrant të huaj.
Ashtu sikundër do të mendohen mirë kur të shajnë apo vështrojnë me përçmim ciganët ata pacientë që morën organet e ciganes së vogël...
Pse i solla këto dy shembuj.
Për faktin e thjeshtë se në Ditën Botërore kundër Racizmit, nuk ka nevojë për fjalime bombastike, shifra e fakte. Ka më tepër nevojë për të tillë shembuj, kuptimplotë dhe nga jeta e përditshme.
Racizmi e ksenofobia më mirë luftohen nga ata që janë viktimat e racizmit e ksenofobisë.
Luftohen nga viktimat, shqiptarët, rusët, polakët, pakistanezët, indianët, filipinezët, ciganët.
Këta me shembullin e qëndrimin e tyre emancipojnë deri- diku shoqërinë...
Pastaj luftohen racizmi e ksenofobia nga autoritetet, teoricienët dhe antiracistët profesionistë...