Fletë nga ditari i një klandestini...

Fletë nga ditari i një klandestini...
Nga Ardi Stefa
Më quajnë Malik.
Ose edhe Ali, Refik, Khalid, Amin... Kam me dhjetëra emra. Në Greqi për kollajllëk
më thërrasin, kur më thërrasin: ose pakistanez, ose Andrea, ose thjesht me një “psit”, ose “re”...
Jam nga Iraku, nga ajo pjesë që popullohet nga kurdë. Por mundet të jem edhe nga Jordania, Irani, Pakistani, Afganistani, ose nga çdo vend tjetër.
Këtë natë ku sapo janë ndërruar vitet, po plotësoj ditarin tim. Nuk është ditar nga ata të zakonshmit, në blloqe e fletore të lidhura bukur e me shkrim të pastër. Është ditar, i cili shkruhet çdo natë, çdo ditë, çdo agim e çdo mbrëmje nëpër muret e gërmadhës ku jetoj. Është ditar që shkruhet me qymyr ose me shkumës apo edhe me markadorë. Është ditar i vërtetë, i ndryshëm nga ato që unë u them njerëzve të mi, atje larg në Irakun e trazuar.
Ditar që shkruhet frazë pas fraze, nëpër mure, krahas emrave, vargjve dhe rënkimeve të bashkëatdhetarëve të mi.
Kam ardhur në Greqi përpara shtatë muajsh. Kalova kufirin me Turqinë dhe që andej, pasi pagova 1.000 dollarë amerikanë, një kurd dhe një turk na hipën në një gomone dhe na hodhën në një breg të Greqisë.
Atje na priste një tjetër, i cili na ngjeshi në një furgon të mbyllur dhe na solli në Athinë. Përpara se të na zbriste na mori edhe ato dollarë që na kishin ngelur npër xhepa, pavarësisht se ardhja në Athinë ishte brenda në shumën që kishim paguar...
I vetëm, pa e ditur edhe gjuhën në qytetin e madh, me kaq shumë drita e makina, me borie që binin njëlloj si krismat e armëve në Irak, ndjeva të më pushtonte një tmer i vërtetë.
Nuk e di nëse ju thashë që jam vetëm 24 vjeç. Djali i dytë i familjes sime të madhe. Babai dhe nëna më nxitën që të largohesha në kërkim të një fati më të mirë. Nuk donin që të më vajtonin ndonjë ditë, kur nga shpërthimi i ndonjë bombe do të takoja Allahun dhe Profetin. Nëna donte më shumë nga të gjithë që të largohesha dhe të vija në Greqi. Kishte dëgjuar se ishte vend i bukur, me shumë diell dhe bollëk. Mblodhi paratë nga të afërmit në fshatin e largët dhe m’i dha, duke më bekuar që të më vente mbarë...
Jam, pra, në Athinë shtatë muaj plot.
Nuk më ka ecur fare. As shtëpi kam, as punë. Punova javën e dytë pasi kisha ardhur, në një pronar me hekurishte, por kur erdhi puna të më paguante, filloi të bërtiste dhe të më shtynte. E vetmja fjalë që m’u duk se kuptova ishte “Police”. U tremba se mos lajmëronte policinë dhe u largova pa i marrë as paratë.
Shtëpi as që bëhet fjalë. Banoj së bashku me disa kurdë të tjerë në një shtëpi të braktisur e gjysmë të rrëzuar në qendër të Athinës. As drita e as ujë kemi. Gatuajmë me radhë në një tigan dhe një kusi që na kanë lënë disa të tjerë që ishin përpara nesh. Edhe për të fjetur është dramë më vete. Flemë në disa dyshekë të gjetur andej e këtej, të mbushur me rroba e rrecka të gjetura. Nganjëherë i mbushim edhe me kartona që të na mbajnë më ngrohtë. Kur ndonjëri nga ne gjen punë e shtëpi dhe largohet, atëherë sendet e tij të fjetjes dhe të ngrënies i ngajmë barabar...
Ujin e marrim nga një çezmë aty pranë që e përdorin punëtorët që po ndërtojnë një pallat. Rrobat i lajmë me ujë të ftohtë dhe as që bëhet fjalë t’i veshim të thara e të hekurosura. Kur është ngrohtë e ka diell mirë, por tani në dimër, është tmerr i vërtetë. Kur ndonjëri nga ne gjen punë, sjell ushqim për të gjithë. Atëherë është një minifestë. Të gjithë ndihmojmë në gatim. Shpesh herë lexojmë gazeta në gjuhën tonë dhe mësojmë të rejat e fundit (të dy javëve më parë). Nganjëherë në muret e gërmadhës ngjisim fotografi të ndonjë këngëtareje apo artisteje, krahas emrave të bashkëatdhetarëve tanë që kanë banuar aty përpara nesh dhe shprehjeve të Kuranit.
Gërmadha jonë e fut erën dhe shiun nga të gjitha anët. Mundohemi ndonjërerë t’i ngjisim mushama dhe qese najloni për të mbyllur vrimat nga hyn uji, por është e pamundur. Ato s’mbyllen kurrë. Dhe uji i shiut hyn, ashtu sikundër bie jashtë. Atëhere është torturë e vërtetë. Kthehem nga ana e murit dhe i mbyt ngashërimat dhe të qarat që të mos më dëgjojnë të tjerët.
Përpara disa kohësh na sulmuan natën në gjumë edhe minjtë. Na kafshuan gishtërinjtë e këmbëve. Na gjakosën. As ata nuk na duan. Jo më tartabiqet dhe morrat që në trupin tonë bëjnë festë.
Me nënën flas shpesh dhe gjithmonë i tregoj se sa vend i bukur është Greqia, sa shumë diell dhe dritë ka. Asnjëherë nuk i them të vërtetën se nuk dua që ta mërzis, ta bëj të ndihet fajtore. Kështu që jam bërë aktor. I përshkruaj se sa e mirë është këtu jeta, sa gjëra të bukura ka; i them të gjitha ato që shikoj rrugëve dhe që për mua janë të ndaluara. I flas për bollëkun dhe paqen që ka këtu dhe ajo gëzohet: “E sheh sa të drejtë kisha që të largova prej këtej,- më thotë me krenari në telefon.- Këtu do të të kishin vrarë,- vazhdon ajo”! Unë pohoj fjalët e saj dhe zëri më mbytet nga ngashërimet, ndërsa me vete mendoj se atje vdekja do të më kishte ardhur një herë e jo përditë si këtu.
Dhe unë një herë në javë e marr nënën në telefon, i flas për shtëpinë e bukur ku banoj dhe i premtoj se së shpejti do t’u dërgoj para që të jetojnë edhe më mirë. Ndoshta do të marr edhe vëllezërit e motrat këtu. Dhe ajo gëzohet e mbushet me krenari që me iniciativën e saj unë po jetoj më mirë. Ndoshta u mburret edhe njerëzve në fshat...
Ndoshta ju lodha me këto rreshta të ditarit tim, por sonte është nata që u ndërruan vitet. Isha në sheshin e Athinës, ku njerëzit festonin, qeshnin e këndonin. Isha edhe unë atje. U mundova të qeshja, gëzoja e festoja, por s’mundesha. Një lëmsh më ishte mbledhur në grykë.
Megjithatë në Athinën e ndriçuar këtë natë të ndërrimit të viteve dola shumë fotografi. Përpara Pemës së me drita, Karuselit, skenës ku këngëtarët dëfrenin njerëzit. Dola shumë fotografi përpara vitrinave të zbukuruara e njerëzve me fytyra të gëzueshme. Këto fotografi do t’ja dërgoj nënës që të gëzohet edhe ajo që unë kaloj kaq mirë këtu në Athinë...