Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

Të hënat e Qytetit tim

Ardi Stefa
Banorët e Qytetit tim gjithmonë kishin përshtypjen se ditët e javës ishin të pandryshueshme. Më saktë, se java përbëhej nga veç një ditë. Edhe kur ishte në fillim, edhe kur ishte në fund të javës përshtypja përforcohej gjithnjë e më shumë për pandryshueshmërinë e ditëve nga monotonia e jetës, nga palëvizshmëria e ngjarjeve. Vetëm unë dhe njëri me mendjen e llokoçitur shpresonim se java gjithmonë përfundonte dhe fillonte java e re nga e hëna.
Ç’mund të jetë tjetër veç të hënës, kur çdo gjë duket se do të fillojë nga e para? Madje, si gjithmonë në çdo fillim jave, vendosja që të harroja çdo gjë që kisha bërë në të kaluarën, çdo kujtim, çdo episod.
Doja që në kujtesën time të kishte vend për çdo gjë që do të ndodhte që nga ajo ditë e tutje. Çdo të hënë ndieja një lloj gëzimi të brendshëm që më bën të ndihem më i lehtë, më i lëvizshëm; shenjë e padiskutueshme se diçka po fillonte të ndryshojë në jetën e këtij Qyteti sa të bukur aq edhe të mërzitshëm.
Por gjithmonë spikeria e radios deklamonte me zërin e ëmbël të trembur: “Ju kujtojmë dëgjuesve se me gjithë dëshirën tonë të mirë, sot nuk është e hënë”.
Dhe unë e një tjetër me mendjen e llokoçitur pyesnim: Vërtet ju duket si dje? Nuk ndieni diçka më të gëzueshme në atmosferën e tij? Vështroni! Nuk ju pëlqen mospërfillja e tij? Nuk ju pëlqen që gjithë këta njerëz nuk dinë asgjë për njëri- tjetrin? Nuk ju pëlqen të ndiheni i vetëm në mesin e një turme kaq të madhe? JO?! Mbase vërtet nuk ka ndonjë gjë të gëzueshme në të gjitha këto, ndonjë gjë të re…
Tani, madje, më duket se dielli ndriçon veçmas për secilin këtu. Madje më duket se secili shikon diellin e tij, pa ditur, ose pa e pranuar se ai është i të gjithëve. Secili mendon se po ndien një kënaqësi që tjetri s’mund ta ndiejë. Secili është i vetëm pa guxuar t’ia thotë këtë shokut pranë. Dhe të gjithë të vetmuarit formojnë këtë turmë të madhe, në gjirin e së cilës gëzon ti. “Këta nuk e dinë se është e hënë sot”,- them me vete. Pasditja përsërit mëngjesin me përpikmëri kompjuterike. Ah, jo. Një gabim i vogël. Dielli ka ngatërruar rolin e tij. Në vend që të lindë po perëndon gabimisht.
Askush s’e vë re këtë gabim të përditshëm. Madje, ata që e shikojnë, domethënë të gjithë, janë të mendimit se janë ata që kanë imazhin e gabuar të një perëndimi, ndërkohë që të gjithë të tjerët po shijojnë një lindje të praruar. Edhe vetë errësira, që mbulon gjithçka, është thjesht një imazh i çndonjërit që është aty, që, i bindur për atë çfarë shikojnë të tjerët, e ndien veten një njeri të veçantë. Vetë ti e ke ndier që në ditën kur linde, që je i veçantë. Kam përshtypjen se që të gjithë në Qytet e ndiejnë veten të veçantë. E ç’mund të bësh në një vend ku të gjithë e ndiejnë veten të veçantë? Dhe, dalngadalë vetmia e çdonjërit kthehet në mani. Një mani e egër për të qëndruar larg turmës. Atëherë, ç’mund të mbetet nga turma? Asgjë. Asgjë. Vetëm imazhi i shumë njerëzve, që rastësisht mblidhen në një vend dhe, kur ta marrin vesh, do nxitojnë të shpërndahen. Ka pasur të drejtë spikeria! Ka pasur të drejtë spikeria! Sot nuk ka qenë e hënë… Asgjë nuk ka ndryshuar e as nuk ka filluar...
Dhe, vazhdimisht, nga radioja, në vend të këngëve, dëgjohet një zë i ëmbël vajze që lexon e trembur : “Njoftojmë dëgjuesit, që me gjithë dëshirën tonë të mirë, sot nuk është e hënë…”

Δεν υπάρχουν σχόλια: