Dënime të ashpra viktimave, të buta autorëve...

Dënime të ashpra viktimave, të buta autorëve...
Ardi Stefa
Ju kujtohet Nea Manoladha?
Ishte protagonistja e disa muajve më parë, kur emigrantët u ngritën kundër kushteve ç’njerëzore, në të cilat i mbanin në punë vendasit gjatë kohës së mbledhjes së luleshtrydheve. Vetëm një pjatë gjellë e një copë bukë dhe orë të pafundme të punës, të paguara jashtëzakonisht keq...
Një ngjarje e rëndë ndodhi javën e kaluar. Në Nea Manoladha, dy fshatarë vendas, lidhën me litarë, pasi më parë i kishin rrahur egërsisht me grushta dhe hunj, dhe të zhveshur lakuriq i sillnin vërdallë nëpër qendër të fshatit, dy emigrantë nga Bangladeshi...
Si në filmat me kaubojsa.
Akuza e tyre ishte se “Emigrantët u kishin ngrënë tre dele!”...
Për këtë arsye fshatarët morën ligjin në dorë dhe i linçuan e i poshtëruan aq rëndë emigrantët.
Pas të qeshurave të para, hutimit që pasoi, dikush i thirri mendjes dhe lajmëroi policinë.
Policia erdhi dhe i arrestoi që të katërt. Dy fshatarët që i tërhiqnin zvarrë të lidhur pas motorrit dhe dy emigrantët nga Bangladeshi...
Dy emigrantët klandestinë, natyrisht...
Deri këtu, mirë. Skandalozja e çështjes qëndron në faktin se akuzat më të rënda janë në kurriz të viktimave të këtij linçimi e poshtërimi, në kurriz të emigrantëve dhe jo të dy autorëve të këtij krimi kaq të rëndë kundrejt dinjitetit të njeriut...
Dhe m’u kujtua një paragraf nga një dramë e Brehtit, të cilën po mundohem ta paraqes sa më besnikërisht:
“Ishin kohët e regjimit nazist. Një natë dëgjoi klithma e të thirrura. Doli në dritare dhe pa se nazistët po mblidhnin hebrejtë. Nuk jam hebre,- tha dhe futi kokën brenda.
Pas disa netësh përsëri dëgjoi zhurma. Ishin nazistët që kishin ardhur të arrestonin komunistët e rrugës. Nuk jam komunist,- tha dhe futi kokën brenda...
Pas disa netësh përsëri nazistët erdhën. Përsëri zzhurmna e të thirrura. Po mblidhin ciganët.
Nuk jam, as cigan,- tha dhe përsëri futi kokën brenda...
Pas disa netësh dëgjoi trokitje të forta në portën e tij. Nazistët kësaj here kishin ardhur për të. Po unë nuk jam as hebre, as komunist, as cigan, as...,- u ankua me vete...
Por kësaj here nuk kishte ngelur njëeri në rrugë që të thërriste për të...”
Këto fjalë të Brehtit janë mëse aktuale, sot në Greqinë e shekullit të XXI, kur jeta politike ka ngelur peng e politikave dhe e histerisë fashiste të Karaxhaferrit dhe emigrantët po provojnë një progrom kaq të rëndë...
Këto fjalë janë mëse aktuale, sot në Greqinë moderne, e cila fajëson për çdo gjë të keqe që provon mbi kurriz, për çdo pazotësi të sajën, emigrantët...