Një postim emotiv… Ndoshta edhe jo… Nuk e di ç’do të rezultojë në fund…

Një postim emotiv… Ndoshta edhe jo… Nuk e di ç’do të rezultojë në fund…
Ardi Stefa
(Kartolinë për Shën Valentinin)
Jemi qenie të vetmuara...
Kërkojmë bashkëudhëtarë për periudha të caktuara të jetës sonë, por përpjekjet janë kaq të kota...
Arrijmë që t’i mbajmë për pak pranë nesh. Nuk ekziston përgjithnjë!
Është kaq e çuditshme të përpiqesh të ndërgjegjësohesh se ato që dëgjon nga buzët e saj/tij, i kanë dëgjuar kaq të tjerë përpara teje. Se bashkëudhëtari/ja jote e mëparshme ka ndarë të njëjtat fjalë e fraza me dikë tjetë, se i riu është këtu.. Është një e vërtetë me të cilën jam adaptuar. Por përsëri..., nuk pushon së qeni kaq e çuditshme...
U themi “të dua” kaq shumë njerëzve dhe nuk gënjejmë më askënd. Themi “të dua”, “dua të të përqafoj”, “të dua timin/en”. Dhe nënshkruajmë një kontratë me afat të caktuar...
Çdo puthje..., ndihet se është e përdorur.
Ndoshta sepse e jetova dhe e pashë të mos ishte imja...
Çdo përqafim... i destinuar për tjetërkënd...
Diku u largua dhe u gjend për pak tek unë...
Të kam pranë meje..., tani...atëherë..., dikur..., një përkëdhelje në faqe..., krahët e lidhura ne mesin tim..., biseda të pafundme me fjalë, ose me heshtjen..., dhe nesër di që mund të mos jetë imi/imja,- akoma dha tani nuk është, por kam këtë iluzion,- por përpiqem të përjetoj këtë skenë.
Të jetoj çdo hollësi, sado të vogël të saj. Dhe le të di që ajo që po jetoj është një skenë e cila është luajtur e riluajtur...
Një teatër i luajtur nga një trupë tjetër...
E di?... Në dorën tonë është t’i bëjmë shfaqjet tona suksese...


Eνα συναισθηματικό post...Ίσως και όχι...Δεν ξέρω τι θα προκύψει στο τέλος...
Είμαστε πλάσματα μοναχικά...Ψάχνουμε συνοδοιπόρους για ορισμένες περιόδους της ζωής μας αλλά είναι τόσο μάταιες προσπάθειες... Καταφέρνουμε να τους κρατήσουμε λίγο κοντά μας. Δεν υπάρχει για πάντα.
Είναι τόσο περίεργο να προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις ότι αυτά που ακούς από τα χείλη του τα έχουν ακούσει τόσες πριν από σένα. Ότι ο παλιός σου συνταξιδιώτης μοιράζεται τις ίδιες λέξεις και φράσεις με κάποιον άλλον, ότι ο καινούργιος είναι εδώ για λίγο. Είναι μια αλήθεια με την οποία έχω συμβιβαστεί. Αλλά και πάλι...δεν πάυει να είναι τόσο παράξενο. Λέμε σε θέλω σε τόσους ανθρώπους και δεν παραμυθιάζουμε κανέναν. Λέμε σ'αγαπώ, θέλω να σ'αγκαλιάσω, σε θέλω δικό μου. Και υπογράφουμε ένα συμβόλαιο περιορισμένης χρονικής διάρκειας.
Κάθε φιλί...νιώθω ότι είναι χρησιμοποιημένο. Ίσως επειδή το έζησα και το είδα να μην είναι δικό μου...Κάθε αγκαλιά...προορισμένη για αλλού... Κάπου ξέφυγε και βρέθηκε για λίγο σε μένα...
Σε έχω δίπλα μου...τώρα...τότε...κάποτε...ένα χάδι στο μάγουλο...τυλιγμένα χέρια γύρω από τη μέση μου...ατέλειωτες συζητήσεις με λόγια ή με τη σιωπή...και αύριο ξέρω ότι μπορεί να μην είναι δικά μου-ακόμη και τώρα δεν είναι αλλά έχω αυτή την ψευδαίσθηση- αλλά προσπαθώ να βιώσω τη σκηνή, να ζήσω κάθε μικρή της λεπτομέρεια. Και ας ξέρω ότι αυτό που ζω είναι σκηνή που έχει παιχτεί. Έργο ξανανεβασμένο από άλλο θίασο... Ξέρεις... στο χέρι μας είναι να κάνουμε τις δικές μας παραστάσεις επιτυχία...