Lamtumira për shokun e fëmijërisë...
nga Ardi Stefa
Po qe se të shtunën në mbrëmje vonë nuk do të isha përgjigjur në telefon, koha ndoshta nuk do të më luante këtë lojë.
“Vdiq Armandi”- dëgjova në anën tjetër të receptorit.- “Aksident me makinë. Varrimi bëhet nesër në orën 12.00. E dimë që nuk arrin të vish. Thjesht ta thamë...”
Pastaj?...
Pashë lulëkuqet të ngjyenin në të kuqe fushat, fëmijtë të bridhnin dhe të luanin nëpër rrugët e qytetit, një bletë të zhurmërinte, plazhin e pafund dhe zhytjet në detin e kaltër dhe gjthçka të lundrontenë subkoshiencë.
Një grup të rinjsh të trokiste gotat dhe të shkëmbente urime. Atëhere në lulen e rinisë, kur të gjithë ishin të mbushur me ëndrra për ndryshimin e botës dhe të ardhmen që i priste.
Atëhere kur ishim të mbushur me ëndrra për ndryshimin e botës dhe të ardhmen e ndritur që na priste...
Unë, Nikolini, Shpëtimi, Entela, Lira, Armandi, Aviola, Besniku, Erioni, Albana, Valbona...
Me ëndrrat tona, me gëzimin tonë, këngët e poezitë, dashuritë e paplotësuara, me takimet e shëtitjet e përditshme, me takimin e përhershëm tek klubi i Safetit çdo të premte në mbrëmje, me ekskursionet dhe bredhjet ga njëri plazh në tjetrin, nga njëri qytet në tjetrin...
Dhe, dalngadalë erdhi edhe zgjerimi...
Artani, Marsela, Anjeza, Klajdi, Eranda...
Dhe grypi ynë zgjerohej. Vitet kalonin, bota ndryshonte edhe pa ëndrrat e iluzionet tona. aeroplanët ishin bërë Boeing nga ata me helikë që shikonim, peshkarexhet ishn bërë tragete moderne, shtëpitë përdhese gradaçiela, telefonat me numrat rrotullues u kishin lënë vendin celularëve, por ne dhe përrallat tona, me ëndrrat dhe iluzionet tona kishim ngelur po të njëjtët. Ashtu si edhe ai njeri, i cili, megjithëse nuk ishte më edhe aq i ri, nuk ngjante të plakej. Dhe tingulli nga çukitja e gotave të verës dëgjohej i pastër dhe i kristaltë çdo të premte në mbrëmje.
Dhe vitet rrokulliseshin.
Disa prej nesh u larguan për të jetuar në kryeqytet. Disa të tjerë për të jetuar jashtë atdheut, të tjerë krijuan familje e u bënë me fëmijë.
Unë me Armandin dhe Nikolinin morëm rrugët e kurbetit, në Greqi, Itali e Amerikë. Valbona dhe Albana në Spanjë e Zvicër... Lira në Çeki...
Dhe Shqipëria s’ishte më e njëjta për ne. Ishte më bosh, më e zbrazët, më e mangët, më e varfër. Dhe, megjithëse dua si i marrë të shkoj këmbët nuk më bëjnë. Njëra prej pjesëve më të dashura të atdheut nuk është më atje, është e masakruar, e vrarë, e shpërndarë nëpër botë. Dhe mua më dhemb Shqipëria, se më dhemb vetja ime e miqtë e mi që enden nëpër botë në kërkim të idenditetit e atdheut, të atij atdheu që e deshëm aq shumë e që s'ishte në gjendje të na mbante.
Ne, ashtu të shpërndarë siç jemi nëpër botë, komunikojmë shpesh herë me njëri-tjetrin, me telefona e e-mail, i dërgojmë njëri- tjetrit shpesh herë fotografi, (ia mbajmë mend fytyrën secilit), por kjo s'na mjafton. Kujtojmë vitet që lamë pas, ngjarje të vogla të përditshme që i jepnin kuptim jetës sonë, ëndrrat që na ngelën përjetësisht në sirtar dhe megjithëse letrat, telefonat e e-mail nuk e tregojnë neve qajmë, qajmë. Se kemi ngelur ata idealistë e dashnorë të përjetshëm të jetës, shoqërisë. Romantikët me xhepat e zbrazur ose pantallonat pa xhepa… Dhe përpiqemi t'i mbushim mendjen njëri- tjetrit se do të kthehemi një ditë e do të jemi përsëri siç ishim, të gjithë bashkë…
Dhe vitet rrokulliseshin. Ishim të shpërndarë, por përsëri të gjithë bashkë.
Por në gëzime, në festa, ditëlindje, në hidhërime, gotat e verës jehonin përsëri në trokitjen me njëra- tjetrën. Ashtu sikundër kanë jehuar edhe të dielën. Në orën e përcjelljes...
Në orën e lamtumirës. Teksa ata që ishin atje kokëulur tek stoli i parkut ku takoheshim gjithmonë i dhanë lamtumirën dhe llampa sipër tyre u ndez me një ndriçim të zbehtë qiriri, sapo përmendën emrin e tij
Dhe gotat jehonin në trokitjen e tyre ashtu si këmbanat: përzishëm...
Dhe ndoshta do të rikthehemi e do të takohemi, por kësaj here jo ashtu siç dëshironim, me një mungesë, me një boshllëk...
Me një shok më pak...
Dhe përsëri do të mblidhemi të premteve mbrëma, dhe përsëri do t’i trokasim gotat...
Dhe përsëri do të na ndjekë jehona e asaj trokitjeje, ashtu si do të na ndjekë fytyra e Armandit, që s’pranoi të plakej...
Po qe se të shtunën në mbrëmje vonë nuk do të isha përgjigjur në telefon, koha ndoshta nuk do të më luante këtë lojë.
“Vdiq Armandi”- dëgjova në anën tjetër të receptorit.- “Aksident me makinë. Varrimi bëhet nesër në orën 12.00. E dimë që nuk arrin të vish. Thjesht ta thamë...”
Pastaj?...
Pashë lulëkuqet të ngjyenin në të kuqe fushat, fëmijtë të bridhnin dhe të luanin nëpër rrugët e qytetit, një bletë të zhurmërinte, plazhin e pafund dhe zhytjet në detin e kaltër dhe gjthçka të lundrontenë subkoshiencë.
Një grup të rinjsh të trokiste gotat dhe të shkëmbente urime. Atëhere në lulen e rinisë, kur të gjithë ishin të mbushur me ëndrra për ndryshimin e botës dhe të ardhmen që i priste.
Atëhere kur ishim të mbushur me ëndrra për ndryshimin e botës dhe të ardhmen e ndritur që na priste...
Unë, Nikolini, Shpëtimi, Entela, Lira, Armandi, Aviola, Besniku, Erioni, Albana, Valbona...
Me ëndrrat tona, me gëzimin tonë, këngët e poezitë, dashuritë e paplotësuara, me takimet e shëtitjet e përditshme, me takimin e përhershëm tek klubi i Safetit çdo të premte në mbrëmje, me ekskursionet dhe bredhjet ga njëri plazh në tjetrin, nga njëri qytet në tjetrin...
Dhe, dalngadalë erdhi edhe zgjerimi...
Artani, Marsela, Anjeza, Klajdi, Eranda...
Dhe grypi ynë zgjerohej. Vitet kalonin, bota ndryshonte edhe pa ëndrrat e iluzionet tona. aeroplanët ishin bërë Boeing nga ata me helikë që shikonim, peshkarexhet ishn bërë tragete moderne, shtëpitë përdhese gradaçiela, telefonat me numrat rrotullues u kishin lënë vendin celularëve, por ne dhe përrallat tona, me ëndrrat dhe iluzionet tona kishim ngelur po të njëjtët. Ashtu si edhe ai njeri, i cili, megjithëse nuk ishte më edhe aq i ri, nuk ngjante të plakej. Dhe tingulli nga çukitja e gotave të verës dëgjohej i pastër dhe i kristaltë çdo të premte në mbrëmje.
Dhe vitet rrokulliseshin.
Disa prej nesh u larguan për të jetuar në kryeqytet. Disa të tjerë për të jetuar jashtë atdheut, të tjerë krijuan familje e u bënë me fëmijë.
Unë me Armandin dhe Nikolinin morëm rrugët e kurbetit, në Greqi, Itali e Amerikë. Valbona dhe Albana në Spanjë e Zvicër... Lira në Çeki...
Dhe Shqipëria s’ishte më e njëjta për ne. Ishte më bosh, më e zbrazët, më e mangët, më e varfër. Dhe, megjithëse dua si i marrë të shkoj këmbët nuk më bëjnë. Njëra prej pjesëve më të dashura të atdheut nuk është më atje, është e masakruar, e vrarë, e shpërndarë nëpër botë. Dhe mua më dhemb Shqipëria, se më dhemb vetja ime e miqtë e mi që enden nëpër botë në kërkim të idenditetit e atdheut, të atij atdheu që e deshëm aq shumë e që s'ishte në gjendje të na mbante.
Ne, ashtu të shpërndarë siç jemi nëpër botë, komunikojmë shpesh herë me njëri-tjetrin, me telefona e e-mail, i dërgojmë njëri- tjetrit shpesh herë fotografi, (ia mbajmë mend fytyrën secilit), por kjo s'na mjafton. Kujtojmë vitet që lamë pas, ngjarje të vogla të përditshme që i jepnin kuptim jetës sonë, ëndrrat që na ngelën përjetësisht në sirtar dhe megjithëse letrat, telefonat e e-mail nuk e tregojnë neve qajmë, qajmë. Se kemi ngelur ata idealistë e dashnorë të përjetshëm të jetës, shoqërisë. Romantikët me xhepat e zbrazur ose pantallonat pa xhepa… Dhe përpiqemi t'i mbushim mendjen njëri- tjetrit se do të kthehemi një ditë e do të jemi përsëri siç ishim, të gjithë bashkë…
Dhe vitet rrokulliseshin. Ishim të shpërndarë, por përsëri të gjithë bashkë.
Por në gëzime, në festa, ditëlindje, në hidhërime, gotat e verës jehonin përsëri në trokitjen me njëra- tjetrën. Ashtu sikundër kanë jehuar edhe të dielën. Në orën e përcjelljes...
Në orën e lamtumirës. Teksa ata që ishin atje kokëulur tek stoli i parkut ku takoheshim gjithmonë i dhanë lamtumirën dhe llampa sipër tyre u ndez me një ndriçim të zbehtë qiriri, sapo përmendën emrin e tij
Dhe gotat jehonin në trokitjen e tyre ashtu si këmbanat: përzishëm...
Dhe ndoshta do të rikthehemi e do të takohemi, por kësaj here jo ashtu siç dëshironim, me një mungesë, me një boshllëk...
Me një shok më pak...
Dhe përsëri do të mblidhemi të premteve mbrëma, dhe përsëri do t’i trokasim gotat...
Dhe përsëri do të na ndjekë jehona e asaj trokitjeje, ashtu si do të na ndjekë fytyra e Armandit, që s’pranoi të plakej...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου