Dialog virtual dhe real!

Dialog virtual dhe real!
Përshëndetje.
Nuk e di, por kohët e fundit më ka zënë mikrobi i të shkruarit në ditaret virtuale, të njohura ndryshe si Blog.
Kam çelur disa të tilla me emrin e vërtetë, por edhe me pseudonime. Dialogoj, revoltohem, grindem, qesh, shaj e më shajnë...
Këtë muaj në Blogun tim vendosa pak shkrime. Jo se nuk kisha. Shkrime e mendime që i kam hedhur në kompjuter kisha e kam gjithmonë me shumicë, qoftë edhe fraza, të veçanta, të cilat ngrenë diskutim. Nuk isha prezent me shkrime, pasi gjatë gjithë këtij muaji më tepër preferova të lexoja ato ç’ka shkruanin të tjerët, të merrja pjesë në mendimet e tyre, të diskutoja me ta virtualisht e pa i nohur...
Dhe lexova shumë. Do të më thoni se përse po ua jap këto mendimet e mia, kur shumica e atyre që më lexojnë nëpër faqet e gazetës, nuk kanë mundësi të dialogojnë virtualisht e as të lexojnë ato ç’ka shkruajnë të tjerët në internet.
Gjithsesi unë gjatë këtij muaji lexova ato ç’ka shkruanin “të njohurit” e mi të panjohur në ditaret e tyre virtuale. Mësova kështu disa gjëra për disa kolegë blogistë. Mësova për dikë që ankohej, për një vajzë, e cila vazhdimisht grindej pasi ndihej se kishte padrejtësi, lexova dikë tjetër, i cili u largua përfundimisht nga ditari i tij virtual i thyer nga shafrejt dhe komentet e të tjerëve për ato që shkruante, qesha me disa të tjerë, u mallëngjeva me të tjerë blogger...
Mendimet, ndjenjat e blogerëve të tjerë i kisha ndier, dhe, shpesh herë, i ndiej edhe unë. Të tjera ndjenja të tyre as që i kam kuptuar ndonjëherë...
Por ndërkohë shumë mendime më erdhën në mendje. Mos vallë jam shumë i madh në moshë, për të shkruar në një ditar të tillë virtual? Mos vallë ndihem shumë më i madh nga sa është mosha ime reale? Dhe mos vallë vështirësohem që të identifikoj botën e brendshme me botën time të jashtme? Dhe kur them “botën time të jashtme” nënkuptoj jetën dhe detyrimet e mia dhe jo paraqitjen?
Mos vallë jam rritur shumë dhe nuk e kam kuptuar?
Kthej kokën mbrapa dhe shoh atë ç’ka lashë pas. Në mendje më vijnë vitet që shkuan. A u jetuan mirë? Askush nuk mundet të më përgjigjet, pasi kësaj pyetjeje retorike, vetëm unë mundet t’i përgjigjem?
Përgjigjia?
Ta shkruaj? Përse hyra në blog dhe përse shkruaj në këtë rubrikë, po qe se nuk i ndaj me të tjerët mendimet e mia?
Të mos i shkruaj? Përse të çel shpirtin tim kanatë përpara disa njerëzve, të cilët as që më njohin?
Atëherë, cila është marrëdhënia jonë me të tjerët?
Si quhemi?
Dhe në rast se unë apo ndonjë tjetër e konsideron si të dobishme të përgjigjet, mos vallë e bën për të mos i vënë tabela?
Përgjithësisht, dhe ata që më njohin nga afër e dinë që etiketimet dhe stampat mua nuk më pëlqejnë. Por kam një nevojë të brendshme që t’i vë ndjenjat e mendimet e mia në një hulli. Dhe, duke dëgjuar këtë nevojë të brendshme duhet që të përcaktoj marrëdhënien time me Blogun. Vetëm kështu do të mundet të vazhdoj të jem prezent në internet. Por kështu siç e mendoj, askush nuk e përballon anoniminë e përhershme. Të paktën unë s’kam pranuar ndonjëherë të jem anonim. Por ato që shkruaj asnjëherë nuk më kan mbrojtur. Veçanërisht më kanë ekspozuar edhe publikisht. Sepse shkruhen prej meje.
Do të më pyesë ndokush, se kush apo çfarë më detyron të shkruaj të vërteta. Askush veç vetes!
Por nga ana tjetër, ç’kuptim ka të shkruash gënjeshtra?
Që t’u pëlqej të tjerëve?!... Që të mos skandalizohen të tjerët!?...
Në rast se ke çelur një blog për të shkëmbyer mendime e ide me të tjerët, ç’kuptim e ç’interes ka kur mendimet nuk janë të tuat dhe nuk paraqesin idenditetin tënd të vërtetë, mënyrën se si ndjen apo shprehesh, mënyrën se si mendon, jo vetëm për gjërat më të thjeshta, por edhe për ato më specifike, që kanë të bëjnë me kombin, identitetin, patriotizmin, me bindjet e tua, që janë kundër rrymës?
Me këto gjëra jam marrë gjatë këtyre ditëve të këtij muaji.
Dhe më duket se shtrova shumë pyetje në këto mendime të miat. Nuk do t’i kisha shtruar, në rast se nuk do të kisha lexuar shumë sharje dhe ofendime ordinere ndaj meje, nga grekë e shqiptarë për ato që shkruaj në blogun tim...
Di një gjë, që do të vazhdoj të shkruaj ashtu si më parë. Pa kompromise me të tjerët dhe as me vetveten. Pa shkelur mbi vetveten, edhe pse nuk do t’u pëlqej “kolegëve” virtualë e lexuesve të faqeve të gazetës. Ia kam për borxh një gjë të tillë, një qëndrim të tillë edhe atij njeriu të vetëm që mund të ekzistojë e të jetë dakord me mua...