Liria dhe rrënjët...

Liria dhe rrënjët...
Nga Ardi Stefa
Një miku im një ditë më pyeti se përse më pëlqen kaq shumë që të hyj në internet, të kërkoj, të gjej, të dialogoj, të bëj miq, të shëtis...
Për këto arsye që po thua edhe ti iu përgjigja. Është i vetmi vend ku shkoj i lirë!
Është i vetmi vend që nuk ka kufij dhe ku nuk kërkohet as pasaportë e as vizë. Edhe po qe se duhet ndonjë vizë, s’ka më kollaj. Përdor adresën tënde të internetit, blogun apo faqen personale dhe mund të shkosh për pesë minuta, apo për dhjetë sekonda nga njëri cep i planetit në tjetrin.
Të ngjitesh në stepat e Siberisë, në Xhunglat e Amazonës, në Kilimanxharo apo Tibet, të vizitosh Parisin apo Londrën, Nju Jorkun apo Moskën, pa pasur frikë se ndonjë ambasadë nuk do të të japë vizë, se nuk ke para për të prerë biletën, apo se mund të të ndalohet hyrja në kufij.
Për këtë arsye më pëlqen interneti. Se mundet të dialogoj me pakistanezë, kinezë, amerikanë e shqiptarë. Se mundet të flas me të gjithë këta e askush të mos të dojë tja dijë për kombësinë, përkatësinë fetare, apo ngjyrën e lëkurës sime...
Se mundet të qëndroj sa të dua në SHBA apo Kanada, në Gjermani apo Belgjikë, pa pasur nevojë të shkoj nëpër zyre që të nxjerr leje e qëndrimit...
Për këtë arsye, por edhe për shumë të tjera më pëlqen interneti.
Më pëlqen kaq shumë se atje, në faqet e internetit e ndiej veten të lirë, pa kufij ndrydhës e shtypës. brenda internetit e ndien veten kozmopolit, qytetar të botës. Brenda internetit e ndiej veten kaq shumë të lirë, e ndiej veten të çliruar nga të gjithë vargojtë që na shtrëngojnë e na lidhin shepsh her duar e këmbë.
Ndihem i lirë, flas e shpreh dufin si të dua, kam miq e armiq, por jam i lirë...
Këto i thosha mikut tim, i cili banon në një kompleks turistik në Lefkada. Dhoma e tij e thjeshtë, e përkohshme, me pak laçka. Më të domosdoshmet. Një frigorifer, një televizor, një dollap me ca pak tesha, një tryezë portative me karrige plastike, një shtrat e disa orendi tepër të thjeshta. Të gjitha lehtësisht të transportueshme në kërkim të ndonjë banese tjetër, në kërkim të ndonjë pune tjetër, në kërkim të ndonjë vendi tjetër.
Banesa e mikut tim tregonte se ai, megjithëse kishte mbi dhjetë vjet në Greqi, nuk kishte rrënjë...
Nuk kishte zënë rrënjë.
Ia thashë. Ia thashë këtë gjë, duke i theksuar se megjithëse mua më pëlqen të udhëtoj e të njoh vende të reja, më pëlqejnë gjithashtu edhe rrënjët. Dua të zë rrënjë diku...
E pranoi dhe më tha se edhe ai donte të zinte diku rrënjë, por deri tani nuk kishte mundur. Edhe se s’kishte pasur mundësi, edhe se kishte dashur gjithmonë të kthehej, por edhe se..., as ai vetë nuk dinte ta shpjegonte...
Dhe vazhdonte të ngelej ashtu siç e kisha gjetur unë në dhomën e kompleksit turistik, i vetëm, i përkohshëm...
Dhe mua m’u kujtua se përpara disa vjetësh kisha botuar një shkrim në gazetë për përkohshmërinë e shqiptarëve, e cila nuk ishte edhe aq përkohshmëri. Dhe m’u kujtua se kisha sjellë edhe një shembull nga një artikull i një gazetarit grek, i cili përpara 40 vjetësh kishte bërë një reportazh me emigrantët grekë në SHBA. Kishte biseduar me ta, i kishte pyetur nëse do të ktheheshin ndonjëherë në Greqi dhe prej tyre kishte marrë përgjigjen e prerë se dita e kthimit të tyre ishte shumë e afërt. Bile ata i kishin treguar edhe bagazhet që kishin të gatshme në ndonjë cep të shtëpive të tyre, disa rroba, ndonjë frigorifer, ndonjë sobë elektrike, televizor, etj… Pas rreth 30 vjetësh i njëjti gazetar u gjend përsëri në qytetin amerikan. Deshi të përfundonte reportazhin e nisur vite më parë. U interesua të takonte ata emigrantë, me të cilët kishte biseduar gjatë zhvillimit të reportazhit të parë. Dhe i takoi. Ata jo vetëm që nuk ishin kthyer në Greqi, por ose s'kishin ndërmend të ktheheshin, ose i qëndronin idesë së parë. Shkoi edhe në shtëpitë e tyre dhe u befasua: bagazhet ishin ende në vendin e tyre, në një cep. Ishin aty rrobat, kujtimet, vetëm televizorët e pajisjet elektrike kishin ndryshuar, ishin bërë më moderne…